Język japoński
Język japoński mówi o sobie, że jest 日本語, co mamy czytać jako nihongo. Jest językiem izolowanym i nie należy do żadnej z grup. Jego pismo jest japońskie (literomiks i katanaga) i kanji. Jest językiem urzędowym w Japonii.
Budowa
W języku japońskim można zaobserwować charakterystyczną opozycję morfologiczno-semantyczną miedzy kategorią przymiotnikowości a kategorią czasownikowości, zachodzącą w obrębie jednolitej pod względem funkcjonalno-składniowym klasy predykatywnych części mowy. Nikt nic nie rozumie, ale tak jest. Albert Einstein po usłyszeniu tego zdania stwierdził: Yyy... no chyba.
Pisanie liter w tym języku polega na namazaniu kilku kresek. Nieważne jakich, i tak będzie to coś znaczyło. Na przykład つんだ いかない czyta się jako tsunda ikanai. よむ czyta się yomu i znaczy czytać (a przynajmniej tak twierdzi Wikipedia).
Historia
Najstarsze bazgroły w tym języku pochodzą z V i VI w., a są to nazwy własne takie jak „mama”, „papa”, „dziadzia”, „tyłek” etc. Do VIII roku język mocno się rozwinął i powstały pierwsze dłuższe teksty. Oto jeden z pierwszych japońskich wierszyków dla dzieci:
わたくしさんあそこをが
部屋にテレビがあります
私は日本語が好きテ私は
お爺さんは貧乏だったお
村にお爺さんが住んでい
たです酒はありません。
Mówi on o trzej krowach, z których jedna nie mogła wydobyć z siebie mleka i przerobiono ją na kaszankę. Drugiej pękło wymię i zdechła. Trzecia dostała kulkę w łeb i poległa na trawie.
Alfabet
Główny artykuł: alfabet japoński
Język japoński posiada 2 alfabety (około 100 znaków), dzięki którym możemy zapisać dosłownie wszystko. Są to zwyczajne alfabety sylabiczne. Trzeci to kanji (powszechnie znany jako drzewka, znaczki itp). Jest to pozostałość po chińskim. Używane są podstawowe znaki, ludzie wykształceni porządnie, znają ich trochę więcej.
Przykłady
Słowo „deszcz” możemy zapisać za pomocą kanji (drzewka): 雨, lub zwyczajnie, alfabetem sylabicznym : あめ. Deszcz to po prostu ame, pierwsze drzewko oznacza ame, a w alfabecie sylabicznym pierwszy znaczek to „a”, drugi to „me”.
proste, latwe i logiczne!
