Altówka

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru

Pszzzzzzzzzzzz psz!

Dźwięk altówki

Altówka – instrument smyczkowy. Takie skrzypce, tylko o rozmiar większe. Technika gry też taka sama. Puste struny wydają szumy (bo nie dźwięki) zawsze o innej wysokości. Altowioliści to zazwyczaj grajkowie, którzy nie poradzili sobie ze skrzypcami i pragnęli spróbować czegoś łatwiejszego.

Budowa[edytuj • edytuj kod]

Altówka jest z wyglądu podobna do skrzypiec, co sprawia że altowiolista dostaje Słuchacz jedynego słusznego radia ocenzurował ten niegodny fragment, kiedy po raz 1758 słyszy na ulicy dialog:
– Synku, zobacz. Ten pan gra na skrzypcach.
– To jest altówka!
– Przecież to jest to samo.

Części składowe[edytuj • edytuj kod]

Skład altówki:

  • Ślimak – takie zwierzę, w które wbite są kołki.
  • Kołki – po zaostrzeniu działają odstraszająco na wampiry oraz pozwalają na naciągnięcie strun.
  • Struny (c, g,,) – główne źródło szumów w altówce, w razie konieczności można kogoś nimi udusić, chociaż to stosunkowo drogi sposób, ponieważ struny dobrej jakości kosztują od 280 zł w górę. Strun jest tyle samo co maszynek.
  • Gryf – kolejne zwierzę, tym razem mityczne. Altowioliści skracają na nim struny w celu wydobywania szumów o różnym spektrum.
  • Pudło rezonansowe – ze względu na swoją małą powierzchnię jest główną przeszkodą w grze na tym instrumencie. Karty spadają.
  • Dusza – pod tą szumną i metafizyczną nazwą kryje się kawałek drewna wciśnięty pomiędzy górną i dolną część pudła.
  • Belka basowa – nikt nie wie do czego służy. Lutnicy wmawiają światu, że podtrzymuje ona dodatkowo płytę wierzchnią w taki sposób, że „ciągnie” płytę do góry, ale to tylko propaganda rozpowszechniana przez Nich w celu przejęcia władzy.
  • Podstawka – małe płaskie drewienko znajdujące się tuż przed strunnikiem, unosi ono struny lekko do góry, co ułatwia próby przepiłowania instrumentu smyczkiem.
  • Strunnik – na niego naciąga się struny i umieszcza się maszynki.
  • Maszynka – jest ich mnóstwo a konkretnie cztery. Rzekomo umożliwiają dokładne strojenie instrumentu. Tak naprawdę żaden słuchacz nie usłyszy różnicy przy ich przekręceniu kawałek w lewo czy w prawo, ale za to przy wszelkich występach wygląda to bardzo profesjonalnie.
  • Smyczek – na początku nauki służy jako wszelkiego rodzaju broń biała, potem młody padawan dowiaduje się że można nim przepiłować instrument i resztę życia spędza na bezowocnych próbach. Po studiach jest również przydatny do grzebania w śmietniku.
  • Operator – stosunkowo potrzebne ogniwo w procesie wydobywania szumów. Kręci się zwykle przy muzykach.

Cechy[edytuj • edytuj kod]

  • Altówka powstała wtedy, gdy pijany lutnik założył struny na futerał od skrzypiec.
  • Najlepszy sposób, żeby zabezpieczyć skrzypce: schować do futerału po altówce.
  • Altówek nigdy nie słychać na profesjonalnych nagraniach. Zostają usunięte przez programy korygujące dźwięk i eliminujące szumy.
  • Altowioliści najbardziej zazdroszczą harfistom – cały czas grają pizzicato po pustych strunach.
  • Co mają wspólnego pioruny i palce altowiolistki? Nigdy nie trafiają w to samo miejsce.
  • Altowioliści nie chorują na grypę. Nawet wirus ma swój honor.
  • Altówkę od cebuli różni to, że przy jej krojeniu nikt nie płacze.
  • Uznaje się, że najłatwiejszym sposobem na napisanie fugi czterogłosowej jest poproszenie czterech altowiolistów o zagranie unisono.
  • W orkiestrach rozróżnia się muzyków oraz altowiolistów.
  • Altowiolista od pizzy różni się tym, ze pizza wyżywi rodzinę.
  • Rozjechany altowiolista różni się od rozjechanego kota tym, że przed kotem widać wyraźne ślady hamowania.
  • Jeden altowiolista różni się od drugiego o jakiejś pół tonu.
  • Fałszującego altowiolistę poznamy po tym, że jego smyczek jest w ruchu.


Altówka a skrzypce[edytuj • edytuj kod]

Są dwie różnice między altówką a skrzypcami: altówka dłużej się pali, a skrzypce można nastroić. Jest pewne także porównanie – jeśli skrzypce są jak wino (im starsze tym lepsze), tak altówka jest jak tanie wino – ma termin przydatności.

Zobacz też:[edytuj • edytuj kod]