Czerwony sztandar
Czerwony sztandar – symbol przelanej krwi robotników podczas walki o jedyny, prawdziwy i słuszny światopogląd.
Historia
Wszyscy dobrze wiemy, że czerwony sztandar został wymyślony przez… Francuzów. Jednak panuje mit, że czerwona flaga była używana przez piratów. Jako ostrzeżenie wywieszano trupią czaszkę z kośćmi na czarnym tle. Gdy to nie poskutkowało, wyciągano na maszt czerwoną płachtę na znak zbliżającej się rzezi. No, jak wiadomo, w każdej legendzie jest ziarno prawdy…
Wyżej wspomniani amatorzy żab i ślimaków wykorzystali ją do swoich walk rewolucyjnych. Nic tak wspaniale nie komponowało się z płonącym Paryżem oraz barykadami ze zniszczonych straganów jak latający po mieście pasterze krzyczący Viva la révolution! trzymający w ręku takową flagę. Niestety, przez burżuazyjnych żyrondystów flaga Francji tylko w jednej trzeciej przypomina sztandar wolności i swobody, a on sam – jak i jakobini – odszedł do lamusa.
Podczas rewolucji październikowej czerwony sztandar uratował wiele istnień. Nie chodzi o zastosowanie jako kołdry czy pożywienia, ale gdy Biali widzieli powiewającą czerwoną chustę na budynkach, myśleli, że w mieście panuje epidemia i omijali miejscowość szerokim łukiem. Zresztą niewiele się mylili, albowiem był to znak przebywania oddziałów Armii Czerwonej.
Podczas rządów bolszewików w ZSRR nadszedł czas na wybranie flagi. Niebieski był zbyt burżuazyjny, żółty zlewał się z sierpem i młotem, zielony co prawda komponował się z gwiazdami, ale esperantyści nie chcieli podzielić się prawami autorskimi do projektu, a brązowy nie miał propagandowego czaru. I tak oto został wybrany kolor czerwony na symbol socjalizmu i komunizmu po wsze czasy. Co więcej – bolszewicy byli tak „sprytni”, że zamiast wymyślać flagi do SRR, dodawali do sztandaru odpowiednio ułożony element, najczęściej był to niebieski pasek. Czerwony sztandar był także obiektem kultu socrealizmu, licznych pieśni robotniczych i poematów.
