Język polski
W Polsce mi się trudno zrobiło, tam mieszkają zimni ludzie. Wszyscy syczą. Po co syczą? To Bóg dał im język żmij za to, że są klamliwi!
- Maksym Gorki o języku polskim
CheScH mOOoY bOoSiAcHkUu cO pOraBbiASshh!?!/11.
- Zbrodnia na języku polskim
Język polska nie trudna.
- Język polski sam o sobie
Język polski (polszczyzna) – etniczny język Polaków, wymyślony ok. 2000 lat temu przez kompletnych analfabetów. Jest uznawany za tródny trudny – gramatyką może konkurować z fińskim i węgierskim, a każdy cudzoziemiec kończy się go uczyć przy poznawaniu fleksji. Co więcej, język polski jest na tyle trudny, że sami Polacy nie umią umiejom umiom potrafią go zrozumieć i mało który potrafi go poprawnie ószyfadź używać.
Skomplikowane dźwięki języka polskiego, wyrazy takie jak źdźbło, rozstrzygnięcie i bezwzględny zostały zainspirowane odgłosami wydawanymi przez potwory z horrorów H.P. Lovecrafta
Historia
Najstarsze zapiski o języku polskim sięgają starożytności, gdy pewien Egipcjanin szedł ulicą, zobaczył pannę o lekkich obyczajach i stwierdził: O kurwa!.
W obecnych czasach język polski jest używany do katowania dzieci w szkołach. Nieświadome niczego dzieci są wysyłane przez rodziców-sadystów do pierwszej klasy i od tego wydarzenia aż do usranej śmierci muszą znać język polski!
Obecnie polszczyzna jest używana głównie przez mieszkańców Polski i mniejszości rdzennych Polaków. Język polski został również po to, aby utrudniać cudzoziemcom życie w Polsce. Nie dziwmy się więc słysząc Araba mówiącego „Ja przjechali do Polska! Kupiła sobie doma a w nim ja ma nowa czarna ladrador! Ładne wy miały ten kraj Polske!”
Produktywność
Język polski jest także najbardziej produktywnym językiem świata w zakresie wulgaryzmów. Jest ich tak zajebiście dużo, że chuj wie ile! By stworzyć nowe przekleństwo wystarczy sprawnie napierdalać przedrostkami np.:
Podstawa: pierdolić (1 uprawiać seks, 2 lekceważyć coś, 3 gadać głupstwa, 4 nie wytrzymywać);
- wypierdolić (1 wyrzucić, 2 przewrócić, 3 uderzyć);
- popierdolić (1 pomylić, 2 zbojkotować, 3 mówić bez sensu np. popierdoli sobie i przestanie);
- zapierdolić (1 ukraść, 2 zabić, 3 upić się, 4 odurzyć/naćpać się);
- upierdolić (1 ubrudzić się, 2 ukruszyć, 3 urwać);
- przypierdolić (1 uderzyć, 2 wtrącić się 3 czepiać się);
- odpierdolić (1 wygłupić się, 2 dać komuś spokój, 3 ułamać, 4 ubrać się odświętnie);
- dopierdolić (1 obciążyć kogoś czymś 2 dorzucić, np. węgla do pieca 3 dobić kogoś/coś);
- napierdolić (1 użyć czegoś w nadmiarze, 2 upić się, 3 walczyć, 4 mówić o kimś kłamstwa, 5 powiedzieć coś bardzo szybko)
- spierdolić (1 uciec, 2 zepsuć, 3 nie spisać się, 4 zrzucić);
- podpierdolić (1 ukraść, 2 donieść na kogoś, 3 podpalić);
- nadpierdolić (1 nadmienić, 2 nadrobić, 3 nadgryźć, 4 nadłamać, 5 nadwyrężyć);
- wpierdolić (1 pobić, 2 zjeść, 3 wejść w coś);
- przepierdolić (1 zdefraudować, 2 zgubić, 3 przegrać, 4 przebić, 5 wydać, np. całą wypłatę);
- opierdolić (1 zganić, 2 lenić się, 3 ubrudzić k-g, 4 (kul.) obrać, 5 (kul.) oskubać, 6 sprzedać, 7 ostrzyc, 8 obrazić, 9 okraść, 10 zjeść);
- rozpierdolić (1 zepsuć, zniszczyć, 2 rozwalić, 3 pokonać);
- obpierdolić (1 zniszczyć coś, 2 wypić butelkę wódki);
- nawpierdalać (1 obrazić kogoś, 2 nasypać, nawrzucać czegoś za dużo, 3 najeść);
- napierdalać (1 bić, 2 boleć, sprawiać ból, 3 robić coś dobrze, 4 uczyć się, 5 szybko mówić);
- popierdalać (1 szybko biegać);
- zapierdalać (1 pracować, 2 szybko biegać, 3 poruszać się szybko pojazdem);
- powpierdalać (1 najeść się);
- zepierdolić (1 zrzucić kogoś z czegoś);
- ponadpierdolić (1 pobić kogoś bardzo mocno);
- bezpierdolić (1 powstrzymać się od uprawiania seksu).
Odmiana czasowników
Główny artykuł: koniugacja
Odmiana przez przypadki
- Główny artykuł: deklinacja
