Bułka
Bułka – złożony obiekt, a konkretniej ciało pieczyste, występujące na całym świecie tam, gdzie osiedlił się człowiek. Jest to zatem gatunek typowo synatropijny, dlatego też jej pełna nazwa taksonomiczna to Bulca domestica L.(Bułka domowa). Najmniejszą częścią składową bułki jest mąka i woda. Bułka ma to do siebie, że z wiekiem staje się coraz większym twardzielem.
Rodzaje bułek
Bułki są bardzo zróżnicowane rasowo: jest to efekt przystosowywania się poszczególnych osobników do warunków, w których się znalazły. Główną rzeczą odróżniającą bułkę od bułki, z racji, że bułka bułce nierówna, jest kolor: bułki mogą być ciemne, jasne, ociemniałe, a nawet nakrapiane. Najlepsze i najinteligentniejsze są podobno bułki niemieckie, lecz jest to zapewne efekt miejscowej propagandy; udowodniono wszak na podstawie badań złożonych struktur mikrołańcuchów ciasta występujących w każdej bułce, że pomimo różnicy koloru nie powinno czynić się podobnych podziałów na rasy „lepsze” lub „gorsze”.
Podstawowe rasy bułek
- Bułka ciemna – cechuje się odmiennym kolorem od bułek rdzennie europejskich. Czasem jest wręcz złośliwie wyzywana od „asfaltów” lub „bambusów”.
- Bułka razowa – obejmuje liczne podgatunki, jak bułki z ziarnami, bułki bez ziaren i bułki otrębowe. Przypisuje się jej charakter wieśniaczy, lecz cechuje się ponoć dobrym zdrowiem.
- Bułka jasna – zwana również europejską; najbardziej tolerancyjna i kompromisowa nawet dla najczulszych i wymagających podniebień.
- Bułka nordycka – posiada bardzo jasną karnację i gładką powierzchnię. Bułka przeznaczona typowo dla inteligentów, lecz trzeba uważać: często występują w niej niedopieczenia spowodowane niską temperaturą pieczenia i ogólnym chłodem środowiska w kręgach polarnych.
- Bułka słowiańska – tchnie od niej niesłychanym sprytem, potrafi znieść najgorsze typy mąk i łatwo wznieca różnorakie rebelie.
Rodzaje bułek
- bułka paryska – jakom jedyna ma kompleks nazewniczy, bo w każdym mieście nazywa się inaczej: kawiorek, weka, angielka, długa bułka.
- bułka wrocławska – w permanentnym i niemożliwym do rozwiązania konflikcie z bułką poznańską.
- bułka tarta – jedyna bezkształtna i niemożliwa do posmarowania masłem.
- kajzerka – bułka, która ma 4 albo pięć nacięć. Jeślim chce się pozbyć uczestnika jakiegoś teleturnieju, zawsze się go pyta o nacięcia i nigdy nie uznaje odpowiedzi.
- bagietka – bułka sprzedawana na metry
Budowa bułki (patrz ilustracja)
- Nadbułcze (skorupa pieczywna) – cienka warstwa często z licznymi pęknięciami. Jest twarda i wielowarstwowa, jej zadaniem jest chronić bułkę przed czynnikami zewnętrznymi
- Podbułcze – warstwa ściśle przylegająca do skorupy pieczywnej i ciężko się od niej odrywająca;
- Bułczysko właściwe – strefa między jądrem a podbułczem. Miejsce najliczniejszego występowania komór powietrznych Einsteina różnej wielkości;
- Jądro bułeczne – centrum i „serce” bułki. Miękkie i delikatne, jest ono najbardziej narażone na występowanie zakalca. Najłatwiej ulega też kompresji;
- Plamy mączne – nieregularne skupiska białawych plam na powierzchni bułki. Łatwo rozsiewają w środowisku bułki białawy proszek, pełniący według różnych teorii funkcję oznaczania terytorium bądź też spełnia rolę pyłku w procesie rozmnażania płciowego. Niestety, wciąż bardzo słabo znamy bułki;
- Komory powietrzne Einsteina – nazwane tak na cześć sławnego naukowca. Ich rola jest nie do końca znana, pełnią one zapewne różne funkcje: stwarzają możliwość kompresji, umożliwiają szybszą wymianę gazową z otoczeniem i przyspieszają twardnięcie bułki w sytuacji zagrożenia.
