Accept

A ja drę mordę w Accepcie, a ty nie!

Zaraz, czy Bruce Willis naprawdę gra na gitarze?!

Przeciętny użytkownik JuTuba o Wolfie Hoffmanie, gitarzyście Accept

Accept – niemiecki zespół grający heavy metal, którego największym osiągnięciem było zaśpiewanie nazistowskiej piosenki Heili Heilo w czasach, kiedy wymówienie głośno słowa „Hitler” było faux pass większym niż używanie wtrętów w języku, którego się nie zna.

Niektórzy (byli) członkowie zespołu

Były SS-man frontman w akcji

• Mark Tornillo – jęk, wrzask, wokal i naśladowanie Uda (od 2009). Radzi sobie w Accepcie całkiem przyzwoicie, chociaż nie posiada wiertarki udarowej w gębie, tak jak poprzedni wokalista.
• Wolf Hoffman – gitara elektryczna, bycie podobnym do Bruce'a Willisa (zawsze).
• Udo Dirkschneider – jęki, werbalne imitowanie wiertarki udarowej, zawodzenie, wrzask …mam! Wokal. (1971–1987, 1992–1997, 2005). Okrzyknięty człowiekiem o najbardziej metalowym głosie i nazwisku. Śpiewał kiedyś w duecie z Nergalem aż ten drugi nabawił się kompleksów i dlatego to cudowne wydawnictwo możemy znaleźć tylko na YouTube.

Twórczość

Zespół uczynił z wojny religię, a z religii wojnę

Jakiś recenzent płyty Krew Narodów

Oprócz wyżej wymienionego wyczynu można uznać, że innym ich wybitnym osiągnięciem jest wplecenie w utwór Serce z Metalu fragmentów Dla Elizy Beethovena i Marszu słowiańskiego Czajkowskiego granych na gitarze, gdyby nie fakt, że przecież coś takiego potrafiłby każdy przedszkolak.

Wybrana dyskografia

• Breaker (Hamulec, 1982) – pierwszy album z jajami. Prawdopodobnie dlatego autorem większości tekstów jest kobieta.
• Restless and Wild (Niespokojni i Dzicy, 1982) – otwiera go wspomniane wyżej Heili Heilo. Jako że świat lubuje się w różnego rodzaju dewiacjach, krążek przyniósł zespołowi światową sławę i zakaz wstępu do Izraela.
• Balls to the Wall (Jajami o Mur, 1983) – najbardziej uznany album grupy, na którym ukonstytuowało się ostatecznie jej brzmienie;
• Metal Heart (Metalowe Serce, 1985) – debiut grupy w Japonii. Zwolnienie tempa wydawniczego spowodowane było koniecznością opicia poprzedniego albumu;
• Russian Roulette (Rosyjska Ruletka, 1986) – stosunkowo odtwórczy album bazujący na poprzednich dokonaniach grupy.
• Eat The Heat (Zjedz Żar, 1989) – przeciętny początkujący fan zespołu po usłyszeniu tego czegoś pyta: „Co to tu w ogóle robi?”. My uprzejmie odpowiadamy: jest;
• Objection Overruled (Zlekceważone Obiekcje , 1993) – wielki powrót po pierwszym rozpadzie;
• Death Row (Śmiertelna Kłótnia, 1994) – powoli zaczyna wychodzić na wierzch niezdecydowanie Dirkschneidera;
• Predator (Łowca, 1996) – takie byle co wymuszone przez wytwórnię. Udo śpiewa tam tak, jakby wolał zająć się podlewaniem grządek na działce;
• Blood of the Nations (Krew Narodów, 2010) – wbrew oczekiwaniom zespołu nazwano to cudo objawieniem, a w światowych rankingach sprzedaży płyta wyprzedziła Justynę i Hankę;
• Stalingrad (Wołgograd, 2012) – album, na którym członkowie zespołu opiewają, przy dźwiękach rosyjskiego hymnu, bitwę pod Stalingradem. Z perspektywy Rusków. Co to się porobiło;
• Blind Rage (Ślepa Wściekłość, 2014) – tu z kolei dowiadujemy się, że nie tylko Temida jest ślepa. Album imituje stare nagrania z Udo, nawet Mark naśladuje wiertarkę przy śpiewaniu.