Smyczek: Różnice pomiędzy wersjami
(nowa strona) |
(zobaczteż) |
||
(Nie pokazano 4 wersji utworzonych przez 2 użytkowników) | |||
Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:Smyczki.png|thumb|250px|Można nie tylko strzelać, ale i dźgać.]] |
|||
{{cytat|O Jezzu! To jest koński ogon!|Przeciętna [[kobieta]] o '''smyczku'''}} |
{{cytat|O Jezzu! To jest koński ogon!|Przeciętna [[kobieta]] o '''smyczku'''}} |
||
{{cytat|Smyczek? A co to?|[[Altówka|Altowiolista]] o '''smyczku'''}} |
{{cytat|Smyczek? A co to?|[[Altówka|Altowiolista]] o '''smyczku'''}} |
||
'''Smyczek''' ([[język angielski|ang.]] ''bow'', [[język włoski|wł.]] ''arco'', [[język czeski|cz.]] ''patiček do pohrywadlá'') – broń strzelecka<ref>W większości języków smyczek jest określany tym samym słowem, co [[łuk (broń)|łuk]]</ref> o krótkim zasięgu. Doceniana przede wszystkim przez [[skrzypek|grojków z górolskich kapel]], którzy w połączeniu ze swoimi [[instrumenty smyczkowe|instrumentami]] potrafią uczynić z niego broń obezwładniającą. Według co bardziej doświadczonych absolwentów akademii i filharmonijnych weteranów smyczek ma większy wpływ na projekcję niszczycielskich tonów niż sam instrument (co może być prawdą, dopóki nie gramy na [[NonNews:Czy Kongres uzna majonez za instrument?|majonezie]]). |
|||
== Budowa == |
== Budowa == |
||
Linia 9: | Linia 10: | ||
Są dwie szkoły, według których się te kijaszki montuje: klasyczna i ludowa. Poniżej wyróżniono poszczególne detale, którymi się różnią. |
Są dwie szkoły, według których się te kijaszki montuje: klasyczna i ludowa. Poniżej wyróżniono poszczególne detale, którymi się różnią. |
||
* Włosie – jak wszystkim zapewne wiadomo, włosie w smyczku zawiera [[koń]]skie DNA. Obydwie szkoły zapewniają alternatywę dla miłośników zwierząt. Szkoła klasyczna na przykład proponuje włosie syntetyczne, ludowa natomiast włosy [[teściowa|teściowej]]. |
* Włosie – jak wszystkim zapewne wiadomo, włosie w smyczku zawiera [[koń]]skie DNA. Obydwie szkoły zapewniają alternatywę dla miłośników zwierząt. Szkoła klasyczna na przykład proponuje włosie syntetyczne, ludowa natomiast włosy [[teściowa|teściowej]]. |
||
* Kształt – szkoła klasyczna nadaje smyczkowi dziwny, urozmaicony kształt, żeby ten pasował stylistycznie do instrumentu, szkoła ludowa natomiast nie ingeruje w naturę i pozostawia praktyczny, wygięty patyk; |
* Kształt – szkoła klasyczna nadaje smyczkowi dziwny, urozmaicony kształt, żeby ten pasował stylistycznie do instrumentu, szkoła ludowa natomiast nie ingeruje w naturę i pozostawia praktyczny, wygięty patyk; ewentualna obróbka polega na ociosaniu go z liści i ew. gałązek. |
||
== Zobacz też: == |
|||
* [[instrumenty smyczkowe]] |
|||
{{przypisy}} |
{{przypisy}} |
Aktualna wersja na dzień 22:47, 3 kwi 2020
O Jezzu! To jest koński ogon!
- Przeciętna kobieta o smyczku
Smyczek? A co to?
- Altowiolista o smyczku
Smyczek (ang. bow, wł. arco, cz. patiček do pohrywadlá) – broń strzelecka[1] o krótkim zasięgu. Doceniana przede wszystkim przez grojków z górolskich kapel, którzy w połączeniu ze swoimi instrumentami potrafią uczynić z niego broń obezwładniającą. Według co bardziej doświadczonych absolwentów akademii i filharmonijnych weteranów smyczek ma większy wpływ na projekcję niszczycielskich tonów niż sam instrument (co może być prawdą, dopóki nie gramy na majonezie).
Budowa[edytuj • edytuj kod]
Budowę smyczka zaczyna się od ociosania jakiegoś kija, ew. laski – najlepiej z jakiegoś drogiego drewna zagrożonego gatunku, na które jest embargo. Następnie trzeba w nim zaczepić włosie. Co mądrzejsi robią jeszcze uchwyt – żabkę[2]. Teraz, jeśli kto chce napiąć włosie, musi kręcić taką śrubą przy żabce (można się już poszczycić kręceniem laski).
Są dwie szkoły, według których się te kijaszki montuje: klasyczna i ludowa. Poniżej wyróżniono poszczególne detale, którymi się różnią.
- Włosie – jak wszystkim zapewne wiadomo, włosie w smyczku zawiera końskie DNA. Obydwie szkoły zapewniają alternatywę dla miłośników zwierząt. Szkoła klasyczna na przykład proponuje włosie syntetyczne, ludowa natomiast włosy teściowej.
- Kształt – szkoła klasyczna nadaje smyczkowi dziwny, urozmaicony kształt, żeby ten pasował stylistycznie do instrumentu, szkoła ludowa natomiast nie ingeruje w naturę i pozostawia praktyczny, wygięty patyk; ewentualna obróbka polega na ociosaniu go z liści i ew. gałązek.