Układ Warszawski
I coście narobili?! Mówiłem, by nie dawać tym jeym Polakom państwa!
- Włodzimierz Lenin po wybudzeniu się z grobu w 1991 roku
Układ Warszawski (ur. 14 maja 1955, zm. 1 lipca 1991) – dobrowolny[potrzebne źródło] pseudosojusz wojskowy zawarty pomiędzy ZSRR, a jej koloniami w Europie Środkowo-Wschodniej. Jego zadaniem było szerzenie jedynego słusznego ustroju oraz stanowienie przeciwwagi dla NATO jako odwieczny nemezis. Co roku kierownictwo sojuszu obejmował jeden z członków, podejmując na bieżąco decyzje o utrwaleniu władzy ludowej w wybranym regionie.
Siedem[1] państw członkowskich Układu Warszawskiego zobowiązało się do wzajemnej obrony każdego członka, który zostałby zaatakowany, ale jedyne prawo do interwencji miał ZSRR, który mógł rozmieszczać wojska członkowskie gdzie mu się podobało.
Stan wojska
Żołnierze byli wszechstronnie wyszkoleni[2]. Szkolenie wojskowe praktyczne obejmowało ćwiczenia polegające na wypiciu trunków na czas w czasie służby. Za niesubordynację dostawało się darmowy pobyt w obozie wypoczynkowym im. Józia Stalina.
Cele UW[3]
- Zjednoczenie Eurazji pod sztandarem sierpa i młota.
- Gdzie tam Eurazji, scalenie całego świata!
- Zniesienie granicy wieku emerytalnego w obrębie całej cywilizacji zachodniej;
- Zrealizowanie postulatu niedoszłego prezydenta Kononowicza – „By nie było niczego!”.
Przypisy