Serek topiony
Serek topiony – substancja pochodzenia chemicznego, znajdująca się w lodówce każdego Polaka. Nawet gdy nie ma już kompletnie nic do jedzenia, pozostaje zawsze serek topiony. Z tej obserwacji wynika teoria o samorzutnym powstawaniu serka topionego w lodówce. Teoria ta głosi, że ilość wytworzonego sera jest zależna od wielkości lodówki, ilości produktów spożywczych (im mniej tym lepiej), wielości odmian pleśni w zamrażalniku (im więcej tym lepiej) oraz natężenia światła z lodówkowej żarówki. Modyfikując barwę światła można uzyskiwać różne smaki.
Do niedawna była rozpowszechniona teoria o naturalnym pochodzeniu serka topionego. Sugerowała ona powstawanie poprzez przetwarzanie krowiego mleka. Jednak po dokładnym zbadaniu składu chemicznego uznano, że niemożliwe jest wytworzenie tak sztucznego produktu z mleka. Nawet tego od polskiej krowy pasącej się przy autostradzie A2.
Serki topione wytwarzane są przez wiele koncernów, dla zmyłki zwanych mleczarskimi. Ostatnio można zauważyć zwyżkę cen serka na światowym rynku. Ma to prawdopodobnie związek ze wzrostem cen ropy, będącej głównym składnikiem.
Powstanie pierwszego serka[edytuj • edytuj kod]
Gdy ludzkość odkryła lodówkę, był już w niej serek, który służy nam, aż do dziś.
Skład chemiczny serka topionego[edytuj • edytuj kod]
Serki topione złożone są głównie z glutaminianu sodu, gumy guar, gumofilców, gumijagód, gutaperki, gówna, plastiku, sztucznych barwników oraz konserwantów. Wiele serków zawiera oprócz tego metale ciężkie oraz środki grzybo-, bakterio- i plemnikobójcze. Pod względem składu serki topione bardzo przypominają pasztet, z tą różnicą, że pasztet zawiera większe ilości mielonego papieru toaletowego.
Topienie serka[edytuj • edytuj kod]
Dzisiejsze sposoby topienia serka przypominają staropolski rytuał, który polega na topieniu serka. Polega on na rzucaniu sera na chodnik z wysokości 30m, a następnie zdrapywaniu go paznokciem i topieniu w Wiśle. Ten sposób wytwarzania serka topionego jest pilnie strzeżony przez producentów sera na całym świecie.
