Pokemon (osoba): Różnice pomiędzy wersjami
M (Przywrócono przedostatnią wersję, jej autor to Szoferka. Autor wycofanej wersji to 80.51.58.131.) |
(→Język) |
||
| Linia 27: | Linia 27: | ||
==Język== |
==Język== |
||
Wszystkie pokemony mają swój własny dialekt, w pewnym stopniu podobny do [[język polski|języka polskiego]]. W ich słownictwie z łatwością można wyróżnić takie słowa jak m.in. „[[sweet|słit]]” |
Wszystkie pokemony mają swój własny dialekt, w pewnym stopniu podobny do [[język polski|języka polskiego]]. W ich słownictwie z łatwością można wyróżnić takie słowa jak m.in. „[[sweet|słit]]”,„ helołłłł”, „aaayyhh”, „niom”, „koffanie” czy „jesio”. |
||
Warto również dodać, iż pokemony używają [[pokemoniaste pismo|pokemoniastego pisma]], tzn. bawią się w naprzemienne stosowanie dużej i małej litery. Przykład: ''PoKeMoN =*''. |
Warto również dodać, iż pokemony używają [[pokemoniaste pismo|pokemoniastego pisma]], tzn. bawią się w naprzemienne stosowanie dużej i małej litery. Przykład: ''PoKeMoN =*''. |
||
Popularne jest również kodowanie treści za pomocą specjalnego szyfru – zastępowania normalnych liter wszelkimi znakami – np. „$ł!T” („słit”). Naukowcy wciąż zastanawiają się, jak u tak niskich ewolucyjnie istot mogła wykształcić się zdolność używania tak skomplikowanego do odczytania systemu znaków. |
Popularne jest również kodowanie treści za pomocą specjalnego szyfru – zastępowania normalnych liter wszelkimi znakami – np. „$ł!T” („słit”). Naukowcy wciąż zastanawiają się, jak u tak niskich ewolucyjnie istot mogła wykształcić się zdolność używania tak skomplikowanego do odczytania systemu znaków. Należy strzec się ich jak tylko można, gdyż swoim nieprzeciętnym brakiem inteligencji zarażają coraz to większą grupę ludzi (szczególnie upodabniających się do nich "barbie"). |
||
==Występowanie== |
==Występowanie== |
||
Wersja z 19:53, 24 lis 2007
|
Pokemon przekierowuje tutaj. Zobacz też Pokémon. |
Pokemon – niegdyś osobnik płci żeńskiej, obecnie także męskiej.
Traktowanie
Są milutkie w dotyku i bardzo ładnie wyglądają, ale nie dajcie się zwieść pozorom! Na pewno nie są to inteligentne istoty, jednak nigdy nie wiadomo, o czym myślą (nie wiadomo nawet, czy w ogóle to robią...) i jak zareagują na próbę nawiązania z nimi bliskiego kontaktu. Żeby poderwać pokemona, trzeba też być pokemonem, i to przeciwnej płci, co sprawia, że są to postacie niesamowicie trudne do zdobycia. Poza tym, używają telefonów komórkowych, co dodaje im aury niesamowitej oryginalności i niedostępności.
Wygląd
Spośród pokemonów można wyróżnić barbie i żeli/elegancików. Z łatwością można rozróżnić, które jest które. Wyróżniają się z tłumu swoim ubiorem i nieprzeciętnym brakiem inteligencji. Zazwyczaj albo zakochani w sobie pakujący na siłowni pseudo przystojniaki/maczo, albo godzące się na wszystko, byle się podlizać, chętnie dające dupy, puste panienki. Charakteryzują się ufarbowanymi na platynowy blond lub poważny granat włosami oraz oczojebnym strojem.
Ponadto, pokemony płci żeńskiej często używają hektolitrów perfum, służących jako wabik pokemonów płci przeciwnej, czasem jako odstraszacz przeciw nie-pokemonom. Nie do przoczenia jest także pokemonowy make up. Brzoskwiniowa twarz, lejący się z ust błyszczyk i rzęsy posklejane tuszem. Podczas niesprzyjających warunków tapeta schodzi całymi płatami (1–2 cm grubości).
Pokemony płci męskiej, gustują w młodszych dziewczynkach, lecz nie pogardzą też osobą tej samej płci (czytaj: zazwyczaj żelusie są gejami).
Na naszych ulicach wciąż można zauważać ewoluujące pokemony. Na początku pokemon jest różowy, potem zaczyna się „MhRoCk”. Pokemon farbuje się zazwyczaj na dwa różne kolory, by podkreślić swoją oryginalność i niezależność, jednak nie rezygnuje ze złotych i srebrnych dodatków. Ku niezadowoleniu emo boyów, pokemony w kolejnym stadium rozwoju zaczynają wyrażać swój bunt przez kolczykowanie (pępek, nos, język), co sprawia że kolczykowanie przestaje być domeną emo. Były przypadki wymieniania się kolczykami z języka. Kolce zazwyczaj mają powbijane cyrkonie i podoczepiane łańcuszki lub zawieszki w kształcie serduszek bądź motylków.
Zainteresowania
Do ich zainteresowań można zaliczyć: nałogowe chodzenie po centrach handlowych w celu robienia zakupów bądź dla „podrywu”. Często spędzają czas u kosmetyczek, na przyklejaniu tipsów mających po parę kilogramów (wszystkie obrazki i motylki, ew. serduszka ze sztucznych kryształków, trochę ważą...), (wśród „dziewcząt”) przymierzaniu nowych, żółtych stringów do różowych spodni, kurteczek, szpilek z diamencikami i tym podobnych części krzykliwej garderoby, (wśród „panów”) dopasowywania kolejnej różowej koszuli do obcisłych bądź seksownie powycieranych dżinsów.
Muzyka
Słuchają najczęściej muzyki na ich poziomie, czyli tzw. „umc-umc” lub „upsyś-dupcyś”: techno – jest to jedyny rodzaj muzyki, jakiemu mogą sprostać. Lubują się też w słuchaniu Mandaryny, Dody czy innych gwiazd takich jak Britni Spyrs albo Tokio Hotel. Nie pogardzą też takimi zespołami jak Dżast Fajf itd.
Działalność
Często szpanują swoimi komórami z najnowszymi dzwonkami i tapetami. Nadrabiają tym brak własnych komórek mózgowych. Pokemony często zakładają bezsensowne blogi z równie bezsensowymi notkami, szczególnie na majlogu lub blogonecie, które prowadzą, aby mieć dużo „komciów”. Jak już wcześniej zostało podane, lubią puszczać się z osobnikami swojego gatunku. Jednym z ich głównych celów życia jest chodzenie na dyskoteki i zdobywanie nowych doświadczeń alkoholowych.
Język
Wszystkie pokemony mają swój własny dialekt, w pewnym stopniu podobny do języka polskiego. W ich słownictwie z łatwością można wyróżnić takie słowa jak m.in. „słit”,„ helołłłł”, „aaayyhh”, „niom”, „koffanie” czy „jesio”.
Warto również dodać, iż pokemony używają pokemoniastego pisma, tzn. bawią się w naprzemienne stosowanie dużej i małej litery. Przykład: PoKeMoN =*.
Popularne jest również kodowanie treści za pomocą specjalnego szyfru – zastępowania normalnych liter wszelkimi znakami – np. „$ł!T” („słit”). Naukowcy wciąż zastanawiają się, jak u tak niskich ewolucyjnie istot mogła wykształcić się zdolność używania tak skomplikowanego do odczytania systemu znaków. Należy strzec się ich jak tylko można, gdyż swoim nieprzeciętnym brakiem inteligencji zarażają coraz to większą grupę ludzi (szczególnie upodabniających się do nich "barbie").
Występowanie
Obserwuje się coraz powszechniejsze występowanie pokemonów w miejscach publicznych. Istnieje prawdopodobieństwo, że wprowadzana obecnie polityka prorodzinna doprowadzi w ciągu kilkunastu lat do znacznego nasilenia się zjawiska. Jedynym ze sposobów na zmniejszenie populacji pokemonów jest częste wyłączanie Gadu-Gadu.
Zobacz też
Linki zewnętrzne
