Gitara elektryczna
Gitara elektryczna – bardziej bajerancka wersja gitary akustycznej używana do grania m.in. rocka, punka i metalu. Różni się od akustyka tym, że nie wymaga praktycznie w ogóle umiejętności gry na gitarze. Wystarczy ustawić kilka efektów, a potem tylko cały czas grać jeden akord. Dzięki temu stała się tak popularna, że 50% filmików na YouTube stanowią te, w których młodzieńcy prezentują swoje kowery, czyli ich "umiejętności" gry.
Skuteczność poderwania dziewczyny wzrasta około czterokrotnie, w porównaniu z gitarą klasyczną bądź akustyczną.
Sposoby grania
Klasyczny - najtrudniejszy i najmniej popularny, trzeba kilkunastu lat nauki, aby zagrać „Wlazł kotek na płotek”.
Mniej klasyczny – tu już zaczynamy bajerować ramieniem tremolo, przełącznikiem przetworników, potencjometrami i mikrostroikami, tak, że zostaje mało muzyki i akordów. Promotorzy: Jeff Beck, Yngwie Malmsteem.
Punkowy – uderzamy w puste struny, albo gramy dwa akordy przez sześć minut i myślimy, że jesteśmy fajni. Promotorzy: Sex Pistols, Dead Kennedys.
Hipisiarski – podobny do punkowego tylko, że tu jeszcze udajemy, że znamy się na rzeczy.
Popisowy – w pewnym momencie, uznajemy, że jesteśmy za dobrzy, na zwyczajną grę, więc rozpoczynamy grę, na zębach, na plecach, na ogonie, krawatem, smyczkiem. Rozwalamy, podpalamy, rzucamy, zjadamy gitarę i na tym się kończy koncert. Promotorzy: Angus Young, Jimi Hendrix, Jimmy Page.
Bluesowy – gramy przez 12 godzin, nudne, powolne i usypiające melodie, tak, że połowa słuchaczy zapada w śpiączkę, a druga ucieka.
Metalowy - gramy szybko, ostro, ciężko ale w rytmie na pełnym przesterze. Obowiązkowe 10 minutowe solo którego potem już się nigdy nie powtórzy. Promotorzy: Slayer, Żelazna Dziewica, Death.
