Słoiki

Ten artykuł dotyczy subkultury. Zobacz też słoik.

Przykładowe słoiki

Najechali na Warszawę niczym horda Czyngis Chana
Na furmankach, w dobrych autach ciągną od samego rana
Zakręcone w szklanych słojach mają całe swoje życie
Bigos, grzyby, kompot z jabłek
I tak podbić chcą stolicę, stolicę, stolicę

Big Cyc śpiewa o słoikach

Brzdęk, brzdęk, brzdęk.

Typowy odgłos w piątek po południu na warszawskim blokowisku

Słoiki (Homo słoikus) – polska grupa społeczna zaliczana do subkultur i składająca się z młodszej części społeczeństwa. Często wykazują cechy dzikiej zwierzyny. Początkowo słoiki występowały tylko w stolicy, obecnie podbijają inne miasta.

Charakterystyka

Podstawowe pożywienie słoików

Słoiki na polowanie udają się w małych grupkach. Ich główną bronią ofensywną są noże kuchenne, widelce oraz łyżki. Słoiki są z reguły mało wybredne i wszystkożerne. Najczęściej żywią się kapustą każdego rodzaju (z gołąbków, bigosu, sałatek i tak dalej) lub padliną (warunkiem jest to, aby mięsiwo było usmażone; słoiki preferują przede wszystkim kotlety). Piją głównie napoje słodkie (kompoty). Swoje zapasy nazywają wałówką.

Słoika można rozpoznać nawet w dużym tłumie. Ubierają się głównie w tak zwany słowiański garnitur. Na nogach obowiązkowe adidasy (lub też ladibasy, dadibasy czy inna równie wiarygodna marka ze Wschodu). Samice charakteryzują się ciemniejszym umaszczeniem od samców, gdyż często przebywają w miejscach nazywanych solarium. Samice udają, że są biedne nosząc skąpe ubrania zasłaniające tylko gruczoły mleczne, organy rozrodcze i odbyt.

Język słoików nie różni się zbytnio od języka polskiego, jednak często można wyczuć u nich wschodni akcent lub naleciałości z ich lokalnych gwar. Często wykorzystują tak zwaną wazelinę, nazywając każdego kochanym.

Słoiki zazwyczaj funkcjonują w grupach koczowniczo-wędrowniczych (pięć dni koczowania, dwa dni wędrówki + święta) i trudnią się zbieractwem (głównie słoików). W czasie opuszczania siedliska na blokowisku towarzyszą im często odgłosy turkotu kółek walizek i wózków na słoiki. W czasie powrotów do koczowisk słychać już zwykle tylko turkot, bo pełne słoiki tak nie dźwięczą.

Odmiany słoików

• Słoik podmiejski – występuje w promieniu około stu kilometrów od miejsca koczowania. Jeśli jego koczowiskiem jest Warszawa, to często upiera się, że jest rodowitym warszawiakiem, mimo tego że całe życie spędził w Pruszkowie czy innym Wołominie.
• Słoik wiejski – pochodzi z zapadłej wiochy na końcu Polski, o której nawet Urząd Skarbowy zapomniał. Charakteryzuje się szczególnie ciężkimi torbami z wałówą, które zwozi do miasta raz na kilka tygodni. Jego sezonowa migracja w rodzinne strony przybiera charakter dramatycznej wędrówki na drugi koniec świata, pełnej zmagań z PKP, przepełnionymi busikami i obowiązkowym kilkukilometrowym marszem przez pole do domu.
• Słoik wielkomiejski – migruje między dwoma dużymi miastami, zazwyczaj nie wyróżnia się w tłumie prawowitych mieszkańców miasta, wyjątkiem są rzecz jasna ślązacy. Słabsze osobniki wędrują między pobliskimi miastami (na przykład z Łodzi do Warszawy), a najsilniejsze wybierają trasy ekstremalne (Świnoujście – Przemyśl).
• Słoik międzynarodowy (международный) – wyjątkowa odmiana, zdolna pokonywać wielusetkilometrowe dystanse bez zadyszki. Oprócz jedzenia zabiera ze sobą fajki, rzecz jasna do użytku własnego.

Linki zewnętrzne

• Portal o słoikach