Zespół Macierewicza
Zespół Macierewicza (ang. Macierewicz syndrome, łac. Morbus macierevicus chronicus) – odkryty w 2010 roku zespół chorobowy nabyty, objawiający się ciężkimi zaburzeniami psychicznymi. Został wpisany na listę Międzynarodowej Klasyfikacji Chorób ICD-10 pod oznaczeniem Tu-154.
Etiologia[edytuj • edytuj kod]
Choroba została odkryta dopiero 14 lat temu i wciąż jest badana. Większość specjalistów twierdzi jednak, iż choroba jest powodowana przez silnie traumatyczne przeżycie, na przykład związane z utratą bardzo bliskiej osoby.
Epidemiologia[edytuj • edytuj kod]
Zaobserwowano, że choroba jest zaraźliwa. Za pacjenta zero uznaje się Tadeusza Rydzyka, zaś pierwszą epidemię odnotowano podczas bitwy o krzyż. Ponadto wiadomo, iż łatwiej zarażają się osoby o mniejszej niż przeciętna ilości fałdów mózgowych (czyli w większości fanatycy religijni). Częściej zapadają na nią osoby starsze, ale ostatnio zaobserwowano znaczącą liczbę osób młodych, których zachowanie wskazywałoby na wystąpienie u nich zespołu Macierewicza.
Etymologia nazwy[edytuj • edytuj kod]
Lekarz, który odkrył tę chorobę, był na tyle skromny, że nie nazwał jej swoim nazwiskiem, ale nazwiskiem drugiego przebadanego przez niego pacjenta – Antoniego Macierewicza. Pierwszy zachowywał się agresywnie i na propozycję nazwania choroby jego nazwiskiem dostał ataku szału.
Objawy[edytuj • edytuj kod]
Istnieje szereg objawów, które można znaleźć u osób z zespołem Macierewicza. Niektórzy lekarze kwestionują obecność niektórych objawów na liście, ale zgadzają się, że choroba może mieć różny przebieg u różnych osób. Ma na to wpływ wiek, płeć i sposób nabycia choroby – samoistny czy poprzez zarażenie.
Oto objawy stwierdzone u przebadanych pacjentów:
Objawy zespołu Macierewicza | ||||||
---|---|---|---|---|---|---|
Nr | Objaw | Częstość występowania | Uwagi | |||
1. | Paranoja | Zawsze | Chorzy oskarżają przypadkowe osoby o zabicie utraconej bliskiej osoby. Mają też skłonność do wymyślania irracjonalnych historii. | |||
2. | Histeria | Często | Częściej u kobiet. Chory ulega skrajnym emocjom. | |||
3. | Psychoza | Często | Chory zachowuje się agresywnie. Przestaje odróżniać swoje urojenia od rzeczywistości. Przestaje się kontrolować. | |||
4. | Skłonności samobójcze | Często | Ten objaw szczególnie często pojawia się u osób zarażonych od innej osoby. | |||
5. | Mania | Często | Chory ze szczególną zajadłością zaczyna bronić własnych urojonych przekonań i atakować urojonych wrogów lub osoby, które za tych wrogów uważa. Dzięki zmniejszonej potrzebie snu potrafi całymi dniami stać w jednym miejscu i krzyczeć. | |||
6. | Osobowość wieloraka | Czasami | Chory miewa okresy remisji choroby, w trakcie których zachowuje się jakby nic się nie wydarzyło, a potem zupełnie nagle i bez powodu choroba powraca, a chory nie zdaje sobie sprawy, że zachowywał się normalnie przez jakiś czas. | |||
7. | Hipomania | Rzadko | Chory odczuwa przymus mówienia o swoich urojeniach i jest drażliwy gdy napotyka na opór otoczenia. Jest otępiały i działa bez planu, a jego działania stają się przypadkowe. Nigdy nie występuje jednocześnie z manią. | |||
8. | Imbecylizm | Incydentalnie | Lekarze nie są pewni, czy jest to symptom choroby, czy raczej okoliczność ułatwiająca przebieg choroby. | |||
9. | Naśladownictwo | Incydentalnie | U osób inteligentnych zarażenie się zespołem Macierewicza ma nieco mniej zgubny wpływ niż na inne osoby. Chory zaczyna naśladować w zachowaniu osobę, od której się zaraził. W pewnym momencie dochodzą symptomy hipomanii i skłonności samobójczych. | |||
10. | Socjopatia | Rzadko | Chory nie uznaje norm etycznych oraz wzorców zachowań w społeczeństwie, nie potrafi podporządkować się zasadom współżycia społecznego |
Leczenie[edytuj • edytuj kod]
Nieznane są na razie metody leczenia zespołu Macierewicza. Nie przyniosły rezultatu ignorowanie zachowań chorych czy też spełnianie ich żądań. Lekarze mają nadzieję, iż choroba może ulegać samowyleczeniu. W międzyczasie proponują leczenie farmakologiczne lekami normotymicznymi (solami litu) oraz lekami przeciwpadaczkowymi.
Większość specjalistów zgadza się, że dla bezpieczeństwa chorych, jak i otoczenia, należy ich umieszczać w zakładach psychiatrycznych, gdzie mogliby przechodzić proponowane leczenie. Szczególnie zwracają uwagę na objaw osobowości wielorakiej. Obawiają się, iż w umysłach chorych mogą się wytworzyć osobowości już nie tylko socjopatyczne, ale też psychopatyczne.
Remisje choroby mogą wskazywać, iż efekt jest nieodwracalny, a ataki mogą powrócić w każdej chwili. Jest jednak za wcześnie, aby wskazać niezawodny sposób leczenia i utrzymywania chorego przy zdrowych zmysłach. Intensywne badania trwają.
Próby leczenia Zespołu Macierewicza opatentowanymi zachodnimi metodami chirurgicznymi (na przykład lobotomia transorbitalna i dwuczołowa) zakończyły się niepowodzeniem z powodu niemożności zlokalizowania płatów czołowych u wszystkich chorych dotkniętych Zespołem Macierewicza.
Profilaktyka[edytuj • edytuj kod]
Metody zapobiegania zespołowi Macierewicza na dzień dzisiejszy nie są znane. Duże nadzieje na ich opracowanie niesie dokładne poznanie mechanizmów etiologicznych. Badania trwają na pięciu polskich i trzech zagranicznych uczelniach medycznych.