Oliver Cromwell
|
Ten artykuł dotyczy angielskiego polityka. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu. |
Spierdalać mi z tym. Starczy mi kosa z połową kraju, a co dopiero z połową Europy.
- Oliver po tym, jak zobaczył koronę angielską.
Oliver Cromwell (ur. 25 kwietnia 1599, zm. 3 września 1658) – polityk angielski, główna postać angielskiej wojny domowej. Lord protektor Anglii, Szkocji i Irlandii 1653-1658. Prawdziwy sukinkot pola walki, czego nikt nie spodziewał się po wieśniaku z najmniejszego hrabstwa w Anglii. Pierwszy europejski rewolucjonista i komunista, idol Korwin-Mikkego i Cejrowskiego, mógł zostać królem, jednakże korona nie leżała zbyt dobrze na jego kanciastym łbie.
Młodość[edytuj • edytuj kod]
Rodzina wzbogaciła się na rabacji kościelnych dóbr. Za to właśnie ojciec Olivera był lubiany przez króla, ale potem obaj panowie posprzeczali się o manczesterską prostytutkę, a że egzekutywa należała jeszcze do króla, to ojca Olivera czekała egzekucja.
Pieczę nad sierotą objął wuj naszego bohatera, który tak dla odmiany i dla wkurwienia historyków nazywał się Oliver Cromwell. Ten, pomny losu brata, zapraszał często króla i nie żałował mu żarcia, kobiet i szampana, nie jak np. te cholerne dusigrosze ze Szkocji. O.C. starszy zaproponował wkrótce młodemu O.C. swój mandat do parlamentu.
Dojrzewający Oliver był strasznym wredotą, często miewający zmiany nastroju i ideologii. Młody emo, raz był nihilistą, raz prezbiterianinem, by w końcu doznać iluminacji. Po nocnej rozmowie z Jezusem (sic!) przysiągł mordować na chwałę Boga i Anglii, mimo że wcześniej olewał wszystko sikiem prostym. No, może poza hodowlą koni, liczona w tysiącach i wydatnie pomagająca Oliverowi w późniejszej karierze politycznej.
Kariera polityczna[edytuj • edytuj kod]
Trzeba oddać Oliverowi to, że miał gadane lepiej niż Władysław Jagiełło przed bitwą grunwaldzką i Jurgen Klinsmann przed bitwą dortmundzką, chociaż właściwie nie wiadomo co mówił. Szczery i prostolinijny i w ogóle, men stanu i barchanu. Nikt nie wie, jak to się stało, ale już po sześciu latach stał się przewodniczącym parlamentu angielskiego. Zdziwiła się najbardziej przygotowująca się do wewnętrznej rozpierduchy szlachta. Wcześniej Cromwell, znudzony burdelem w kraju, rozważał nawet wyjazd do Ameryki, a tymczasem o! miał się stać pierwszym patriotą w kraju.
Wojna domowa[edytuj • edytuj kod]
W wojnie domowej z królem Cromwell został mianowany dowódcą sił parlamentu. Jego koledzy zrobili to albo z rozpaczy albo z czystego chamstwa. Oliver miał bowiem jako kapitał początkowy… swoją hodowlę i setkę kumpli z hrabstwa. Młody dowódca od początku więc miał pod górkę, ale szybko okazało się, że tysiącami końmi można zrobić niejedną miłą dla oka dowódcy rzeź. Niczym Koreańczyk grający w StarCrafta najpierw rozjechał przeciwników zbieraczami (rolnikami), a potem rzucił na nich armię fanatycznych drwali z południowej Anglii, wspieraną armatami z przetopionych dzwonów kościelnych. Po bitwie pod Marston Moor rzucił zieja z was lamerzy a w 1645 pod Naseby gg no re.
„Aftermatch” – Lord Protektor i inne wojny[edytuj • edytuj kod]
Wygraną wojną nawet sam Cromwell się zdziwił. Nie mając nic lepszego do roboty, wybrał się na lorda protektora. Oliverowi bardzo nie podobało się, jak ktoś sugerował mu koronację i wypraszał delikwenta petenta za drzwi. Mógł go ściąć w sumie, ale Oliver miał gest i duszę. Niektórzy historycy sugerują dzisiaj, że po jedenastoletniej tyranii poprzedniego władcy kolejne egzekucje byłyby skądinąd nie na miejscu, ale kto by się tym przejmował. Po kilku latach Oliver dał jeszcze łupnia buntującej się Irlandii, załatwiając spokój na jakieś sto lat. Następnie wygrał wojnę z Niderlandami, dając do zrozumienia kto rządzi na Morzu Północnym.
Jako pierwszy na świecie wpadł na pomysł, aby zrobić miejską policję. Od tej pory, niedręczona kupami w parkach i kradzieżą radioodbiorników z furmanek, Anglia mocno przeżywała swój rozwój.
Widząc że wszyscy są zadowoleni, Oliver postanowił kipnąć w wieczną chrapaję. Przed zejściem uznał, że nikt kurwa nie zrobiłby tego lepiej niż on sam i mógł już zająć wcześniej zarezerwowane miejsce w piekle, tuż obok Lucyfera. Anglicy do dzisiaj uważają go jako jednego z Wielkich Przedwiecznych o pseudonimie „Ten Brzydal”.
Ciekawostki[edytuj • edytuj kod]
W parlamencie angielskim dwoje dyskutantów musi stać w odległości o 2 cm dłuższej niż zasięg dwóch dotykających się czubkami rapierów. Takie zabezpieczenie, jakby się którzy nie lubili.
Oliver wsławił się jeszcze jedną rzeczą. Oświadczył bowiem nadwornemu malarzowi, że nie zapłaci mu złamanego grosza, jeśli ten będzie próbował go upiększyć jak w Photoshopie. Patrząc na machnięty portrecik powyżej, można się zastanowić, czy tylko on był taki brzydki, czy wszyscy byli so ugly jak on.
Cromwell nawet po śmierci nie miał spokoju. Po nieudolnych rządach jego syna, gdy do władzy wrócił król, jego ciało wydobyto z grobu i powieszono.
W 1989 grupa Monty Python napisała piosenkę o Oliverze Cromwellu opisująca najważniejsze wydarzenia z tamtejszej rewolucji. Muzykę dla MP napisał słynny polonez As-dur op.53 Chopin.
