Adrian (imię)

Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Najodważniejsze zdjęcie jednego z Adrianów, zrobione z zaskoczenia

Pochyliłam się, by zawiązać buta, a jego już nie było…

Jedna z kobiet o Adrianie

Adrian – imię męskie powstałe z kombinacji liter tworzących słowo drań. Jest oszczędny do bólu. Stać go na samochód, willę z basenem, jednak nie wyciąga pieniędzy z konta, żyje o chlebie i wodzie, starannie odkładając grosz do grosza.

Charakter[edytuj • edytuj kod]

To uczuciowy flegmatyk, cechujący się cierpliwością, uporem i małomównością. Często w ukryciu przed innymi knuje podstępne plany zawładnięcia światem, lecz robi to tak wolno, że przegapia okazję za okazją. Adrian posiada liczne kobiece cechy, takie jak wrażliwość, subtelność, otwartość czy intuicję, lecz za wszelką cenę stara się je w sobie zabić. Chce uchodzić za zimnego drania, który nie liczy się z uczuciami innych. Działania te są dla niego destrukcyjne, powodują wyrzuty sumienia, z którymi zmaga się całe życie.

Adrian uważa, że ruch, to zdrowie. Jednak najchętniej nie wychodziłby z domu, ograniczając wysiłek fizyczny do naciskania przycisków na pilocie telewizyjnym lub klawiszy na klawiaturze.

Adrian ma swoje zdanie i nie ulega wpływom innych ludzi. Z zaciekłą upartością broni go, nie dopuszcza myśli, ze mógłby się mylić.

Młodość i starość[edytuj • edytuj kod]

Typowe miejsce występowania

W młodości Adrian często pogrąża się w książkach i pismach dla pań i homoseksualistów lub znajduje sobie oryginalne hobby, koniecznie czasochłonne, by unikać kontaktów z rówieśnikami i koniecznie takie, żeby nabawić się od niego wad kręgosłupa. W zabawach podwórkowych najczęściej można go zauważyć, jak trzyma dziewczynkom skakankę, albo jest ciocią,lub babką parzącą herbatę, którą nigdy się nie odzywa, w zabawie w dom. W życiu dorosłym również zajmuje się rzeczami, które wymagają poświęcenia olbrzymiej ilości czasu. Wybiera pracę rolnika, rzemieślnika, architekta, inżyniera budownictwa, pilota czy jakiegoś tam informatyka. Świetnie czuje się także jako zdyscyplinowany wojskowy, koniecznie najwyższego stopnia.

Na starość Adrian odkrywa w sobie chęć porozmawiania z kimś, czułości, jednak zostaje wtedy sam, bo cechuje się żywotnością wołu. Krewni, przyjaciele, współpracownicy padają jak muchy, nie mówiąc o żonach, a Adrian cieszy się doskonałym zdrowiem.

Uczucia[edytuj • edytuj kod]

Nie wiadomo czy Adrian posiada jakieś uczucia, ponieważ dusi je w sobie, ściska i nie pozwala wydostać się na zewnątrz skorupy, którą na siebie wkłada. W dodatku jest bardzo nieśmiały, co dodatkowo utrudnia mu wyrażanie emocji. Pytany o imię, czerwieni się, spuszcza głowę i ucieka, co uniemożliwia mu zawiązywanie nowych przyjaźni, nie wspominając o związku z kobietą lub mężczyzną.

Miłość[edytuj • edytuj kod]

Gdy już Adrianowi uda się znaleźć kobietę, która nie zniechęci się jego nieśmiałością, pokocha ją bezgranicznie. Stara się ją trzymać blisko siebie, by nie uciekła i nie musiał jej gonić. Gdy już się do niej przyzwyczai i oswoi, może jej nawet, bez rumienienia się wyznać miłość. Zazwyczaj trwa to długo, lecz wyznanie to jest na pewno przemyślane i Adrian jest gotowy usłyszeć po nim najgorsze.

Gdy już poczuje się pewnie, odkrywa w sobie silny seksualizm, który Adrian łączy silnie z miłością.

Przyjaciele[edytuj • edytuj kod]

Gdy już uda się zawiązać Adrianowi przyjaźń, trwa ona do końca życia. Przyjaciele często wykorzystują jego oddanie i sympatię do własnych celów, lecz on nie ma nic przeciwko temu. Zawsze jest chętny do pomocy, nawet, gdy pomóc nie umie. Jest, niczym anioł czuwający nad innymi, a zapominający o sobie.
Czasami Adrian okazuje złość, lecz nieraz trudno ją zauważyć. Objawiać się może mrugnięciem powieki, czy zaciśnięciem jednego palca u ręki. Jednak zezłościć Adriana jest bardzo trudno, a jeszcze trudnej jest to zauważyć. Wkrótce powraca do spokojnego uporu, który pokonuje wszystkie przeszkody. Osobnikiem z którym Adrian utrzymuje kontakty jest Wacław.

Towarzyskość[edytuj • edytuj kod]

Gości przyjmuje po staropolsku: chlebem, bigosem, wódką i zapitką. Jednak stale zaprasza tylko tych gości, których dobrze zna.

Zasady[edytuj • edytuj kod]

Adrian ma swoje zasady. Białe to białe, czarne to ja, a ci, którzy nie chcą uznać tych podstawowych prawd, nie są dla niego poważnymi ludźmi. Traktuje ich wtedy mocnym półtorasekundowym spojrzeniem spod byka i odchodzi, nie wracając już nigdy do tego towarzystwa.

Imieniny[edytuj • edytuj kod]

Obchodzi 9 stycznia, 4 marca, 5 marca, 23 marca, 9 lipca, i 8 września. Zawsze ma przyszykowane na tę okazję coś wyśmienitego, jednak nie otwiera drzwi nieznajomym.

Słynni Adrianowie[edytuj • edytuj kod]

O innych Adrianach usłyszeć trudno, ponieważ nie lubią rozgłosu, szumu wokół siebie i niepotrzebnego zamieszania.