Drudkh

Zdjęcie jednego z muzyków zrobione z ukrycia

Drudkh – ukraiński zespół grający ludowy black metal. Utworzony w 2002 roku w Charkowie przez ekipę związaną z Romanem Saenko pod banderą wytwórni Sezon Prochu. Nazwa grupy w języku tajskim znaczy prostokątny przedmiot wbity w ziemię i przewiązany kokardką.

Trudno powiedzieć o jakiejkolwiek historii zespołu, chociażby z powodu wysokiego wskaźnika undergroundu. Muzycy Drudkh nie grają koncertów, nie robią sobie klimatycznych fotek na tle lasów spowitych mgłą, ani nie publikują tekstów do swoich piosenek. Teoretycznie tematyka zespołu krąży wokół ludowej poezji ukraińskich psycholi i morderców z UPA, natury oraz słowiańszczyzny. W praktyce Drudkh wykorzystuje każdą linijkę tekstu by dokopać Polakom.

Mistrzem zespołu jest Roman Saenko grający na basie i Roman Thurios Blagih odpowiedzialny za wokal i klawisze. Pomagają im Vlad, Krechet, a przez pewien czas Amorth oraz Yuriy Sinitsky. Wszyscy maczali palce w nazistowskich projektach, lecz mimo to bezczelnie twierdzą, że Drudkh nie sympatyzuje się z jakąkolwiek ideologią.

Muzyka

Drudkh to typowy przedstawiciel black metalu nieudolnie wychodzącego z podziemia. Ich pierwsze nagrania brzmiały jak tokarka przepuszczona przez ponad dziesięć filtrów, a wokal nadawał się do odstraszania psów. Z czasem chłopcy nauczyli się posługiwać gitarą i perkusją. W nagraniach coraz częściej pojawiały się ludowe instrumenty, co miało dodawać dalszym nagraniom bardziej słowiańskiego klimatu.

Muzycy pojechali po bandzie, nagrywając jedną z płyt całkowicie w formie akustycznej. Od tego momentu nastąpił spadek formy zespołu według jego fanów. Dopiero najnowsze dzieło powraca do korzeni, chociaż instrumenty wyraźniej słychać i można nawet próbować identyfikować teksty krzyczane przez Blagiha.

Dyskografia

• Forgotten Legends (2003) – najbardziej trve płyta Drudkha. Thurios śpiewa (krzyczy) o naturze i porach roku, a muzycy używają dziwnego instrumentu gitaro-podobnego (prawdziwa gitara nie wydaje takich dźwięków). Jeszcze używają angielskiego.
• Autumn Aurora (2004) – płytka uwielbiona przez fanatyków. Członkowie grupy odkrywają potencjał w tym garażowym zespole. Wciąż śpiewają o jesieni.
• The Swan Road (2005) – pierwszy kopniak w tyłek sąsiadów aktualnych i byłych. Teksty traktują już wyłącznie o męczeństwie narodu ukraińskiego. Sięgają również po T. Szewczenkę.
• Blood in Ours Wells (2006) – między ckliwymi, melancholijnymi tekstami, kryje się instrumentalny utwór ku chwale UPA, a po otwarciu pudełka z płytą, straszy nas obsypana talkiem twarzyczka Stepana Bandery.
• Songs of Grief and Solitude (2006) – folkowy twór nagrany przez smutnych chłopów z Krymu. Niemetalowy, dodatkowo zżynający riffy z poprzednich utworów. Drudkh zaczął sobie grabić...
• Anti-Urban (2007, EP) – EPka wydana, by zobaczyć, czy fani już się nie obrażają. Tym samym muzycy byli jedną nogą w grobie.
• Estrangement (2007) – mimo emowatej nazwy, Drudkh nagrał coś w klimacie pierwszych płyt. Wyrok śmierci wydany na muzyków przez fanów starego zespoły, został zawieszony na czas nieokreślony.
• Microcosmos (2009) – powrót zespołu do formy. Jak wskazuje nazwa płyty, tematyka krąży wokół interesującego świata owadów.
• Slavonic Chronicles (2010, EP) – Drudkh kradnie jeden polski utwór, a potem śpiewa go po ukraińsku, co wzmacnia nienawiść między sąsiadami niczym Pawlak i Kargul.
• Handful of Stars (2010) – mistyczny bełkot w języku Shakespeare'a. Już mniej natury, więcej czystego dźwięku, tylko ilość wrzasków pozostała niezmienna.