Jeden z dziesięciu

Nie ma to jak satysfakcja po kolejnym obdarowaniu wielkiego finalisty

Typowy gracz w teleturnieju

Jadźka, , ja wiedziałem, a on nie!

Przeciętniak podczas oglądania

- Jak się nazywa z francuskiego nadwozie samochodu?
- Podwozie.

Jeden z najbardziej rozpoznawalnych momentów w grze

W jednym z listów elektronicznych wyczytałem „Witam Pana w najłatwiejszym teleturnieju polskiej telewizji”. Jeszcze sobie, kiedy znajdzie się chwila, porozmawiamy.

Jeden z komentarzy mówionych na wstępie

– earI seiD eineżaryw eiksńicał?
– Nie wiem.
– DZIEŃ GNIEWU. DZIEŃ GNIEWU. DZIEŃ GNIEWU. DZIEŃ GNIEWU. DIES IRAE!!!

Sznuk i pan Piotr w punkcie kulminacyjnym Wielkiego Finału

- Pana Krzysztofa proszę, żeby posłuchał. Czy kiedykolwiek miętusił pan cycki?
- Niee.
- Nie... 40 lat i nie miętusił kur*y!

Pan Tadeusz znowu w akcji, tym razem przeciwko panu Krzystofowi

Moje zainteresowania to słaby film, słaba książka, oraz pani Sylwia z tego programu.

Typowy młody uczestnik, zwykle w wieku niecałych 20 lat

- Ale kto ma odpowiadać? Ja?
- Nie k**wa Ja!.

Reakcja pana Tadusza po tym jak zadał pytanie, a gracz nie zorientował się, że to o niego chodzi

Jeden z dziesięciu (znany także jako 1 z 10, 1/10 lub nieoficjalnie 0,1, ur. 6 czerwca 1994) – polski program telewizyjny, teleturniej prowadzony przez Tadeusza Sznuka. Obecnie jedyny program telewizyjny, do którego Polacy odzywają się bez stosowania słów na „k”, „ch” i „p”, a także jeden z nielicznych, do których dopłaca Unia.

Fabuła

Każdy odcinek ma tę samą fabułę. Najpierw jest czołówka z chwytliwą muzyczką. Po czołówce prowadzący wypowiada swój komentarz, a potem prezentują się zawodnicy. W pierwszej rundzie sprawdza się, ilu graczy jest debilami, zadając im dwa pytania. Potem następuje przerywnik z rozpoznawalnym od lat dżinglem zerżniętym z czołówki i tablica z nazwiskami osób, które zaliczyły pierwszą rundę, ewentualnie jeszcze jest reklama od sponsora. W drugiej rundzie każdy może wybrać osobę do odpowiedzi. Druga runda się kończy, gdy na placu boju zostaje trzech hardkorów. Potem pojawia się plansza z zdjęciami finalistów i znowu rozpoznawalny dżingiel. Dochodzimy do finału, gdzie najpierw jest zasada „kto pierwszy, ten lepszy”, a po zdobyciu przez jednego z graczy 30 punktów jest moment, w którym każdy, aby nie ryzykować, wybiera osobę, by odpowiedział na pytanie. Finał się kończy, gdy wszyscy wyczerpią możliwe szanse (wygra ten/ta, który roztrwonił(a) ostatni(a)) lub skończą się pytania (wygra ten/ta, co ma najwięcej punktów), a w Wielkim Finale dolicza się punkty z poprzedniego odcinka. Potem Pani Sylwia rozdaje kuferki z łakociami, Sznuk wypowiada ostatnią kwestię i zachęca do ponownego oglądania oraz udziału w programie. I tak w kółko.

Wygląd studia na przestrzeni lat

Edycje	Lata	Opis	Zdjęcia
I-IX	06.06.1994–28.01.1997	Podłoga szara jak mysz, ewentualnie jeszcze 17 niebieskawych kółek. Pulpity były kremowe, chyba robione z zastygłego ciasta. Lampki wyglądały jak te z elektrociepłowni, tyle że były niebieskie, a później zielone (dodatkowo zrobiono tzw. „znikające imiona”, ale tylko w I i II etapie). Tło scenografii stanowiły błękitne łuki na błękitno-beżowym tle. Dla rozpoznania ustawili na podłodze logo programu – najpierw żółty napis pionowy „1 z 10”, a później pusta, żółta kostka z ułamkiem „1/10”, która zawsze w finale zmieniała miejsce. Każdy zawodnik miał za sobą krzesełko, na którym siadał, kiedy zgasła mu ostatnia lampka.	Plik:1z10 1996.png
X-XVI	29.01.1997–23.06.1999	Podłoga tym razem granatowa z 10 kółkami i wielkim kołem w kolorze szarym z mniejszym kołem pośrodku. Pulpity niebiesko - kremowe (w III etapie zmieniały kolor na kremowo - żółty). Lampki niebieskawe zastąpione przez zielone koliste i zaokrąglone tabliczki z imionami, które znikały już w całej grze. Tło scenografii w formie prostokątnych okien z chmurami. Z przodu studia żółty płaski napis z tytułem, który w finale po wywaleniu pulpitów I i II rundy tworzył z kółkami jedno wielkie koło.	Plik:1z10 1998.png
XVII-XLVI	24.06.1999–11.04.2005	Podłoga zmieniła kolor na ciemnoniebieski, a na dodatek została wypolerowana. Kółko pośrodku zrobiło się wypukłe i dawało się przesuwać, a na dodatek świeciło się na pomarańczowo. Pulpity zmieniono na niebieskie z świecącymi na zielono pazurami. Tło scenografii ciut ciemniejsze niż wcześniej. Jeszcze większy napis tytułowy. Jaśniejsze oświetlenie. Lampki były zielone, jednak wycięli je w formie półkuli. Znikające imiona wciąż w całej grze, ale tym razem dali pomarańczową lampkę jako podświetlenie. W 2002 przeniesiono się do Lublina, gdzie była większa przestrzeń, więc dorobiono dobudówkę na pulpity do finału – koniec z wywalaniem pulpitów do rundy I i II żeby zrobić finał -, oraz wymieniono górne lampki na widełki i wyrzucono znikające tabliczki z imionami, zastępując je zółtą podświetleniówką. Pod koniec 2004 roku zmieniono pomarańczowy sufit na czarno-niebieski, a także zmieniono ustawienie paneli - z ładnie poukładanych na „rozsuwane”.	Plik:1z10 2001.png Plik:1z10 2004.png Plik:1z10 2005.png
XLVII-LIV	12.04.2005–04.09.2007	Żadnych dużych zmian. Pulpity zaokrąglono. Lampki zielone prostokątne, widoczne od frontu. Grubsze czcionki w imionach zawodników na pulpitach. „Rozsuwane” tło scenografii miało jakieś bohomazy z czołówki, a na dodatek było podświetlane. Z przodu studia napis tytułowy pozbawiony koloru, został sam kontur. Podczas Wielkich Finałów napis WIELKI FINAŁ już był leżący, i także bez wypełnienia.	Plik:1z10 2007.png
LV-LXXII	05.09.2007–26.02.2013	Podłoga w kolorze błękitnym ze srebrnym przezroczystym kołem. Pulpity srebrne, dość lekkie. Lampki duże, kwadratowe i niebieskie. Tylko tło jest zje, bo wstawili miriady numerków od stanowisk 1–10 na granatowym tle, jakby ktoś zapomniał, które stanowisko wylosował. Bohomazy zrobiono na białych listewkach pomiędzy cyferkami oraz na niebieskiej ścianie za pulpitem gospodarza. Lampki za cyferkami zapalały się wtedy, gdy prowadzący zaczął nawijać. Dali jeszcze więcej efektów świetlnych. Od 2009 roku dolna część dekoracji zamiast ciągle świecić wściekle pomarańczowym zmieniała kolorki w zależności od humoru operatora każdym z etapów. Dobudówkę wypono, bo pulpity do finału ponownie ustawiali na środku studia. Krzesełka też zostały wywalone.	Plik:1z10 2008.png Plik:1z10 2010.png
LXXIII-	27.02.2013–	Bardziej odje w kosmos. Podłoga cała czarna. Pulpity są nieruchome, zamiast lampek ekran LCD wyświetlający imię zawodnika, numerek oraz liczbę niewykorzystanych błędów. Dodatkowo na pulpity od ekranu do podłoża wsadzono dodatkowe pionowe rzędy diodek elektroluminescensyjnych oznaczające „szanse”. Tło przypomina obrazki z teleskopu Hubble'a. W III etapie „szanse” oznaczają tylko diody, a cyfry na ekranach to liczba punktów poszczególnych graczy. 3 finałowe stanowiska są ustawiane pośrodku 10 pulpitów z etapu I i II, więc nie ma potrzeby ustawiania nowych z tymi starymi ekranikami, co tylko cyferki wyświetlały. Pomyślano w końcu o graczach, muszą mogą przez całą grę siedzieć, a nie stać jak słupy trakcyjne.	Plik:1z10 2013.png

Co odróżnia „Jeden z dziesięciu” od reszty programów telewizyjnych?

• Nie ma głosowania SMS;
• Nie ma reklamowania Facebooka;
• Tadeusz Sznuk do każdego uczestnika mówi na Pan/Pani, nawet do studentów;
• W tym programie znalezienie debila jest równie trudne jak odszukanie Bursztynowej Komnaty.
• Najużyteczniejszy teleturniej do robienia półinteligentnych parodii;
• Teleturniej nagrywany jest bez udziału publiczności w studio.

Ciekawostki

Tadeusz Sznuk ożywił się

Reakcja Tadka, gdy ktoś poda odpowiedź inną niż ta z kartki

• Każde pytanie Większość pytań o fundusze europejskie ma odpowiedź tak.
• Każdy pragnie wystąpić w Wielkim Finale i wygrać 40 000 zł, choć w poprzednich seriach do 2004 dawano samochód lub wycieczkę zagraniczną, choć konkurencyjny Milion w minutę dawał lepsze nagrody.
• Zawodnicy w II i III etapie mogą wyznaczać siebie do odpowiedzi, ale w II im to się nie opłaca. Mimo to jeden z zawodników tak zrobił, ale odpowiedział błędnie i stracił szansę.
• Wielu zawodników nie interesuje to, że się skompromitują przed całą Polską. Ważne, że pani Sylwia da im kuferki.
• W Wielkim Finale I serii występowała publiczność, lecz władze TVP ją wypier, tłumacząc że nie ma kasy na drukowanie wejściówek i utrzymanie w porządku siedzeń.
• Wyemitowano aż 2 odcinki specjalne, w pierwszym z okazji 60-lecia TVP wystąpiły znane osoby z radia i telewizji, wśród nich Karol Hamburger (nr 1) i Tomasz Karmel (nr 10), a w drugim młodzi olimpijczycy. W tym drugim liczba pań była tylko o 1 mniejsza niż liczba panów.
• Sytuacja towarzysząca pytaniu o wzór kwarcu (wideo po prawej) jest najprawdopodobniej jedyną w historii programu, w której pan Tadeusz tak ekspresywnie objawił rozbawienie odpowiedzią uczestnika teleturnieju.
• Ponieważ jeden z uczestników programu zjadł wszystkie słodkie kuferki, od 2015 roku nagrodą pocieszenia w finale są kosmetyki.
• Kobiety najczęściej dochodzą do finału, bo w drugim etapie mało kto je pyta, gdyż panowie wolą po prostu być dżentelmenami, nie chcąc obrażać przy tym inteligencji pań.
• Jeśli jesteś jedynym młodym zawodnikiem i konkurujesz z samymi emerytami-krzyżówkowiczami, równie dobrze możesz od razu iść do domu. Chyba że masz siłę, by odpowiadać na co drugie pytanie.
• Od kilku sezonów wśród pytań pojawiają się pytania muzyczne, w trakcie których w studiu puszczana jest głupia muzyka, a realizator robi zbliżenie na twarz zawodnika, żeby sprawdzić, czy ten nie wybuchnie śmiechem. Uczestnicy tak się na tym koncentrują, że najczęściej nie słyszą pytania, przez co odpowiadają źle.
• Jeden z Dziesięciu jest najtrudniejszym polskim teleturniejem obecnie emitowanym, lecz nagroda w nim jest najbardziej mizerna. Przyświeca temu powiedzenie: „mądremu grosza nie trzeba, mądry sobie wypracuje”.