Republika Środkowoafrykańska

Republika Środkowoafrykańska – kawałek lasu równikowego w środku Afryki, który nie został podbity przez żadnych kolonizatorów, bowiem wielkie krzaczory zagradzały przejście. W związku z powyższym rozwój, postęp i elektryfikacja nie dotarły do tego małego afrykańskiego kraiku. Jest to jeden z najbiedniejszych krajów na świecie.

Krótka historia

Teren Rep. Środkowoafrykańskiej stał się krajem dopiero w 1960 roku kiedy Jean-Bédel Bokassa ogłosił się prezydentem i kazał wyznaczyć granice dotykające granic sąsiednich państw... W 1976 roku Bokassa ogłosił się „Cesarzem i Bogiem Afryki, a Przynajmniej Tego Małego Kraju”. Ceremonia koronacyjna cesarza Bokassy I odbyła się 7 grudnia 1977 roku i była tak kosztowna, że pochłonęła budżet na kolejne 25 lat doprowadzając kraj do bankructwa.

W 1979 Bokassa I został obalony przez powstanie dzieci, które protestowały przeciwko wprowadzeniu nowych, drogich mundurków szkolnych. Wprawdzie dzieci zostały rozstrzelane, ale matki, które potraciły dzieci, dostały nadludzkiej siły i obaliły cesarza.

W 1980 Bokassa został zaocznie skazany na śmierć (przebywał wtedy we Francji. W 1986 został złapany (gdy pojechał do Rep. Środkowoafrykańskiej na wakacje) i ponownie skazany na śmierć. Poprzez nieudolny system sądowniczy w Republice Środkowoafrykańskiej (skazaniec może się odwoływać ile chce, a prokurator nie może ani razu), Bokassa odwoływał się i odwoływał. Wyrok śmierci został podtrzymany w latach 1987, 1988 i czterokrotnie w 1989. W 1990 teoretycznie dopiął swego i sąd mając już dosyć zamienił wyrok na dożywocie. Jednak to mu nie wystarczało. Wyrok dożywocia podtrzymano jeszcze sześciokrotnie w latach 1990 i 1991. W końcu prezydent Andre Kolingba widząc, że te procesy sporo kosztują, uniewinnił go, ale pozbawił praw politycznych. Bokassa zmarł na atak serca w 1996, jednak do końca życia wierzył, że wygra wybory prezydenckie w 1999, w których zamierzał startować.

Gospodarka

Republika Środkowoafrykańska jest stale oddłużana przez Stany Zjednoczone Ameryki Północnej, Francję, Wielką Brytanię i Rosję. Kraje te, widząc „biednych Pigmejów”, wykorzystują tą pomoc dla celów propagandowych.

W związku z powyższym obywatele właściwie nic nie robią, a państwo działa według zasady „Najpierw się zadłużymy, a potem nas oddłużą”. Jedynym towarem eksportowym są niewolnicy, których sprzedaje się według kursu wyznaczanego przez prezydenta. Obecnie jeden niewolnik kosztuje szesnaście kolorowych paciorków.

Demografia

• Liczba ludności – 6 000
  • Struktura etniczna
    • Republikośrodkowoafrykańczycy – 65%
    • Polacy (głównie misjonarze) – 15%
    • Anglicy - (potomkowie Doktora Livingston'a) – 2,5%
    • Azerbejdżańscy nacjonaliści, którzy rozbijali się samolotami w drodze do Chile – 2,5%
    • Żydzi – 2,5%
    • Apartydo (bezpaństwowcy lub zbiegli przestępcy) – 2,5%
    • Obywatele Republiki Południowych Moluków – 2,5%
    • Australijczycy – 2,5%
    • Irakijczycy – 1%
    • Uzbekistańczycy lub Uzbekowie – 1%
    • Demokratyczni Kongijczycy – 1%
    • Zwykli Kongijczycy – 1%
    • Lesothańczycy – 1%

Szablon:Stubgeo