Jeden z dziesięciu

Nie ma to jak satysfakcja po kolejnym obdarowaniu wielkiego finalisty

Typowy gracz w teleturnieju

Reakcja Tadka, gdy ktoś poda odpowiedź inną niż ta z kartki

– Jak się nazywa z francuskiego nadwozie samochodu?
– Podwozie.

Jeden z najbardziej rozpoznawalnych momentów w grze

W jednym z listów elektronicznych wyczytałem „Witam Pana w najłatwiejszym teleturnieju polskiej telewizji”. Jeszcze sobie, kiedy znajdzie się chwila, porozmawiamy.

Jeden z komentarzy mówionych na wstępie

– earI seiD eineżaryw eiksńicał?
– Nie wiem.
– DZIEŃ GNIEWU. DZIEŃ GNIEWU. DZIEŃ GNIEWU. DZIEŃ GNIEWU. DIES IRAE!!!

Sznuk i pan Piotr w punkcie kulminacyjnym Wielkiego Finału

Moje zainteresowania to słaby film, słaba książka, oraz pani Sylwia z tego programu.

Typowy młody uczestnik, zwykle w wieku niecałych 20 lat

– Czy pytania będą łatwe?
– Tak.

Kolejny z najbardziej rozpoznawalnych momentów w grze

Jeden z dziesięciu (znany także jako 1 z 10, 1/10 lub nieoficjalnie 0,1, ur. 6 czerwca 1994) – polski program telewizyjny, teleturniej prowadzony przez Tadeusza Sznuka, emitowany dość długo na TVP2, lecz Jacek Kurski telewidzowie chcą oglądać Polską Grę o Tron więc przerzucili na TVP1, by zgarniać jeszcze więcej hajsu i jeszcze bardziej podbić słupki oglądalności. Obecnie jedyny program telewizyjny, do którego Polacy odzywają się bez stosowania słów na „k”, „ch” i „p”, a także jeden z nielicznych, do których dopłacała Unia.

Fabuła

Każdy odcinek ma tę samą fabułę. Najpierw jest czołówka z chwytliwą muzyczką. Po czołówce prowadzący wypowiada swój komentarz, a potem prezentują się zawodnicy. W pierwszej rundzie sprawdza się, ilu graczy znalazło maturę w czipsach, zadając im dwa pytania. Potem następuje przerywnik z rozpoznawalnym od lat dżinglem zerżniętym z czołówki i tablica z nazwiskami osób, które zaliczyły pierwszą rundę, ewentualnie jeszcze jest reklama od sponsora. W drugiej rundzie każdy może wybrać osobę do odpowiedzi. Druga runda się kończy, gdy w studiu zostaje trzech hardkorów. Potem pojawia się plansza z zdjęciami finalistów i znowu rozpoznawalny dżingiel. Dochodzimy do finału, gdzie najpierw obowiązuje zasada kto pierwszy, ten lepszy, a po zdobyciu przez jednego z graczy 30 punktów jest moment, w którym każdy, aby nie ryzykować, wybiera osobę, by odpowiedział na pytanie. Finał się kończy, gdy wszyscy wyczerpią możliwe szanse (wygra ten/ta, który roztrwonił(a) ostatni(a)) lub skończą się pytania (wygra ten/ta, co ma najwięcej punktów), a w Wielkim Finale dolicza się punkty z poprzedniego odcinka. Potem Pani Sylwia rozdaje kuferki z łakociami, Sznuk wypowiada ostatnią kwestię i zachęca do ponownego oglądania oraz udziału w programie. I tak w kółko.

Co odróżnia „Jeden z dziesięciu” od reszty programów telewizyjnych?

• Nie ma głosowania SMS;
• Nie ma reklamowania Facebooka;
• Tadeusz Sznuk do każdego uczestnika mówi na Pan/Pani, nawet do studentów;
• W tym programie znalezienie ignoranta jest równie trudne jak odszukanie Bursztynowej Komnaty.

Ciekawostki

Tadeusz Sznuk ożywił się

• Każde pytanie Większość pytań o Fundusze Europejskie miało odpowiedź tak.
• Zawodnicy w II i III etapie mogą wyznaczać siebie do odpowiedzi, ale w II im to się nie opłaca. Mimo to jeden z zawodników tak zrobił, ale odpowiedział błędnie i stracił szansę.
• Wielu studentów nie interesuje to, że się skompromitują przed całą Polską. Ważne, że pani Sylwia da im kuferki.
• Wyemitowano aż 2 odcinki specjalne, w pierwszym z okazji 60-lecia TVP wystąpiły znane osoby z radia i telewizji, wśród nich Karol Hamburger (nr 1) i Tomasz Karmel (nr 10), a w drugim młodzi olimpijczycy. W tym drugim liczba pań była tylko o 1 mniejsza niż liczba panów.
• Sytuacja towarzysząca pytaniu o wzór kwarcu (wideo po prawej) jest najprawdopodobniej jedyną w historii programu, w której pan Tadeusz tak ekspresywnie objawił rozbawienie odpowiedzią uczestnika teleturnieju.
• Ponieważ jeden z uczestników programu zjadł wszystkie słodkie kuferki, od 2015 roku nagrodą pocieszenia w finale były początkowo kosmetyki, a potem pamiątki udziału w teleturnieju.
• Kobiety najczęściej dochodzą do finału, bo w drugim etapie mało kto je pyta, gdyż panowie wolą po prostu być dżentelmenami, nie chcąc obrażać przy tym inteligencji pań.
• Jeśli jesteś jedynym młodym zawodnikiem i konkurujesz z samymi emerytami-krzyżówkowiczami, równie dobrze możesz od razu iść do domu. Chyba że masz siłę, by odpowiadać na co drugie pytanie.
• Od kilku sezonów wśród pytań pojawiają się pytania muzyczne, w trakcie których w studiu puszczana jest głupia muzyka, a realizator robi zbliżenie na twarz zawodnika, żeby sprawdzić, czy ten nie wybuchnie śmiechem. Uczestnicy tak się na tym koncentrują, że najczęściej nie słyszą pytania, przez co odpowiadają źle.
• Jednym z zwycięzców Wielkiego Finału został Stanisław Alot, były prezes ZUS-u. Najwidoczniej Alot sam nie wierzył w system emerytalny i na stare lata dorobił sobie w teleturnieju.
• Jeden z Dziesięciu jest najtrudniejszym polskim teleturniejem obecnie emitowanym, lecz nagroda w nim jest najbardziej mizerna. Przyświeca temu powiedzenie: mądremu grosza nie trzeba, mądry sobie wypracuje.

Nagrody w teleturnieju

• 3000 zł, szwajcarski zegarek najwyższej jakości, lipny rosyjski program antywirusowy kradnący twoje dane osobowe i bibeloty od pani Sylwii (finał odcinka)
• 40000 zł (zwycięzca Wielkiego Finału)
• 10000 zł (osoba, która zgarnęła najwięcej punktów w danym odcinku serii)