Rad

Rad (Ra) – osiemdziesiąty ósmy pierwiastek chemiczny, metal alkaliczny, wynaleziony w 1898 roku przez Wisławę Szymborską Maryśkę i jej męża Francuza. Jego nazwa wbrew pozorom nie pochodzi od słowa radość, ponieważ większość chemików cieszy się gdy coś odkryje i w związku z tym, wszystkie nazwy musiałyby oscylować w pobliżu synonimów radości. Nazwa rad pochodzi więc od słowa radius, co oznacza po prostu promieniowanie, czyli to, czym rad strzela najlepiej. Na szczęście dla ciebie, wolno reaguje z wodą i powietrzem, przez co inne substancje są od niego groźniejsze. Niby marne pocieszenie, ale przynajmniej nie zginiesz z rąk Polki! Co najwyżej jakiegoś Szwaba.

Występowanie

Rad, jak na radioaktywnego skurczybyka przystało, przebywa z innymi radioaktywnymi skurczybykami tworząc zajebiście radioaktywną pakę. Widziano go między innymi w towarzystwie uranu oraz radonu, który powstaje z radu aby cieszyć się wspólnym promieniowaniem. Radu jest go tak mało, że lepiej otrzymywać go syntetycznie niż szukać na własną rękę pod ziemią. Rad posiada 33 wersje samego siebie, z czego żadna nie trwa w nieskończoność. Najdłużej trzyma się izotop 226, którego 1599 lat połowicznego rozpadu powinno wystarczyć, by człowiek mógł się nim nacieszyć. Często radość zazwyczaj trwa dość krótko, ponieważ rad nie sympatyzuje ludzkości. Dostający się do organizmu drogą oddechową jest 10 razy bardziej kancerogenny niż spożyty, więc lepiej go żreć niż wdychać jego opary.

Zastosowanie

Związki radu używane były w terapiach nowotworowych, choć nie podaje się informacji, czy leczono raka, czy rakiem. Dodawało się go też do farb, aby te bajerancko świeciły. Farby te powodowały jednak białaczkę i szybko wycofano je z użytku. Pozostaje tylko pytanie, po ilu głębszych był ten, który je kiedykolwiek wprowadził. W biologii, rad pomaga mutować genom. Jest przydatny zwłaszcza wtedy, gdy nie satysfakcjonuje cię typowa, ludzka postawa bądź zbyt mała ilość kończyn.

Układ okresowy pierwiastków chemicznych
H wodór																		He hel
Li lit	Be beryl												B bor	C węgiel	N azot	O tlen	F fluor	Ne neon
Na sód	Mg magnez												Al glin	Si krzem	P fosfor	S siarka	Cl chlor	Ar argon
K potas	Ca wapń		Sc skand	Ti tytan	V wanad	Cr chrom	Mn mangan	Fe żelazo	Co kobalt	Ni nikiel	Cu miedź	Zn cynk	Ga gal	Ge german	As arsen	Se selen	Br brom	Kr krypton
Rb rubid	Sr stront		Y itr	Zr cyrkon	Nb niob	Mo molibden	Tc technet	Ru ruten	Rh rod	Pd pallad	Ag srebro	Cd kadm	In ind	Sn cyna	Sb antymon	Te tellur	I jod	Xe ksenon
Cs cez	Ba bar	*	Lu lutet	Hf hafn	Ta tantal	W wolfram	Re ren	Os osm	Ir iryd	Pt platyna	Au złoto	Hg rtęć	Tl tal	Pb ołów	Bi bizmut	Po polon	At astat	Rn radon
Fr frans	Ra rad	**	Lr lorens	Rf rutherford	Db dubn	Sg seaborg	Bh bohr	Hs has	Mt meitner	Ds darmsztadt	Rg roentgen	Cn kopernik	Nh nihonium	Fl flerow	Mc moscovium	Lv liwermor	Ts tennessine	Og oganesson
Uue ununennium	Ubn unbinilium
				*	La lantan	Ce cer	Pr prazeodym	Nd neodym	Pm promet	Sm samar	Eu europ	Gd gadolin	Tb terb	Dy dysproz	Ho holm	Er erb	Tm tul	Yb iterb
				**	Ac aktyn	Th tor	Pa protaktyn	U uran	Np neptun	Pu pluton	Am ameryk	Cm kiur	Bk berkel	Cf kaliforn	Es einstein	Fm ferm	Md mendelew	No nobel

Oznaczenia kolorów
metale	lantanowce	aktynowce	gazy szlachetne
niemetale	półmetale