Arsen

Zadowolony smakosz arsenu, prawda że szczęśliwy?

Arsen (As) – trzydziesty trzeci pierwiastek chemiczny, półmetal o wiejącej zajebistością nazwie metaloid. Znano go zanim jeszcze wynaleziono pismo. Pomimo szczątkowego występowania w skorupie ziemskiej, plasuje się na 20 miejscu listy najczęstszych pierwiastków i tworzy rodzinę setek pochodnych związków mineralnych. Raz na jakiś czas, płaszcz obdarowuje niewdzięczną za owy dar ludność tonami arsenu zawartego w wulkanicznej lawie. Wydobywa się go też jako efekt uboczny pozyskiwania innych metali z ich rud.

Zastosowanie

W starożytności wierzono, że roztwory arsenu pomagają leczyć ludzi. Mieszaniny owe stosowano w przypadku chorób płuc i skóry. Leczone, trwały wyłącznie kilka dni, ponieważ pacjent umierał na skutek zatrucia. W XVIII i XIX wieku arsen dodawano już do wszelkich możliwych leków i środków czystości. Leczono nim chorych na reumatyzm, astmę, malarię, gruźlicę, cukrzycę, śpiączkę afrykańską, nadciśnienie, wrzody żołądka, zgagę, egzemę, łuszczycę, a nawet białaczkę. Skuteczność była szokująca, ponieważ choroby znikały wraz z życiem chorujących, a ci, którym udało się to przeżyć, zmutowali w nowy i lepszy gatunek człowieka. W XX wieku arsen wycofano jednak z użytku ze względu na drażnienie raka. Mimo to, zainteresowanie nim wciąż wzrasta, głównie w celu desperackich prób leczenia raka rakiem.

Arszenik

Najczęściej spotykanym zastosowaniem arsenu jest podanie go teściowej, szefowi, lub małżonce/małżonkowi w jego celu neutralizacji. Działa on bardzo profilaktycznie, a jego skuteczność jest niemal stuprocentowa. Niegdyś oswobadzał on kobiety od niechcianego pasożyta rosnącego w ich łonie. Kończyło się to najczęściej śmiertelnym zatruciem, ale widać warto było ryzykować dla jednego porodu mniej. Arszenikiem leczono też choroby skóry, zatruwając ją tym samym w podobnym stopniu. Ktokolwiek to wymyślił, musiał być nieźle najebany (arszenikiem oczywiście).

Układ okresowy pierwiastków chemicznych
H wodór																		He hel
Li lit	Be beryl												B bor	C węgiel	N azot	O tlen	F fluor	Ne neon
Na sód	Mg magnez												Al glin	Si krzem	P fosfor	S siarka	Cl chlor	Ar argon
K potas	Ca wapń		Sc skand	Ti tytan	V wanad	Cr chrom	Mn mangan	Fe żelazo	Co kobalt	Ni nikiel	Cu miedź	Zn cynk	Ga gal	Ge german	As arsen	Se selen	Br brom	Kr krypton
Rb rubid	Sr stront		Y itr	Zr cyrkon	Nb niob	Mo molibden	Tc technet	Ru ruten	Rh rod	Pd pallad	Ag srebro	Cd kadm	In ind	Sn cyna	Sb antymon	Te tellur	I jod	Xe ksenon
Cs cez	Ba bar	*	Lu lutet	Hf hafn	Ta tantal	W wolfram	Re ren	Os osm	Ir iryd	Pt platyna	Au złoto	Hg rtęć	Tl tal	Pb ołów	Bi bizmut	Po polon	At astat	Rn radon
Fr frans	Ra rad	**	Lr lorens	Rf rutherford	Db dubn	Sg seaborg	Bh bohr	Hs has	Mt meitner	Ds darmsztadt	Rg roentgen	Cn kopernik	Nh nihonium	Fl flerow	Mc moscovium	Lv liwermor	Ts tennessine	Og oganesson
Uue ununennium	Ubn unbinilium
				*	La lantan	Ce cer	Pr prazeodym	Nd neodym	Pm promet	Sm samar	Eu europ	Gd gadolin	Tb terb	Dy dysproz	Ho holm	Er erb	Tm tul	Yb iterb
				**	Ac aktyn	Th tor	Pa protaktyn	U uran	Np neptun	Pu pluton	Am ameryk	Cm kiur	Bk berkel	Cf kaliforn	Es einstein	Fm ferm	Md mendelew	No nobel

Oznaczenia kolorów
metale	lantanowce	aktynowce	gazy szlachetne
niemetale	półmetale