Karabin maszynowy RPK
Rucznoj Puliemiot Kalasznikowa, RPK (Rozwiązywacz Problemów Kałasznikowa – ros. Ручной Пулемет Калашникова, РПК) – radziecki ręczny karabin maszynowy.
Historia
RPK został stworzony na fali fascynacji sowieckich konstruktorów lekkim karabinkiem szturmowym maxim, który był przekształcany na wszelkie możliwe rodzaje broni włącznie z artylerią rakietową, z wyłączeniem jedynie bezodrzutowego działa przeciwpancernego.
Budowa
W przypadku RPK przebudowa pierwotnej konstrukcji polegała jedynie na wydłużeniu lufy i władowaniu większych magazynków (w tym także bębenkowych, zabójczo wygodnych przy składowaniu w magazynie, ale już bardzo niekoniecznie przy strzelaniu w warunkach pola bitwy), więc projekt nie był przesadnie ambitny.
Powstanie i zastosowanie
W wyniku tych zmian powstała broń szybkostrzelna, skuteczna i precyzyjna, która mogła świetnie sprawdzać się w roli ręcznego karabinu maszynowego. Jednak radzieccy inżynierowie uznali, że broń tego typu nie może być aż tak celna, ponieważ przeciętny żołnierz radziecki i tak nie za bardzo wie, jak się strzela, a już na pewno nie potrafi celować. Zmienili więc konstrukcję lufy, zwiększając rozrzut do tego stopnia, że trafienie z Rucznjego Puliemiotu Kalasznikowa w kartkę formatu A1 z odległości 5 m graniczyło z niemożliwym. Dzięki temu żołnierz radziecki strzelając na oślep miał większa szansę dosięgnięcia wroga kulą. Krótko mówiąc, RPK stało się typową „maszynką do mielenia mięsa”, wypluwającą duża liczbę pocisków o sporej mocy w praktycznie losowych kierunkach. W niedługim czasie okazało się również, że karabin jest na tyle mocny, by przebić stalowy hełm radzieckiego żołnierza (np. tego, który z niego strzela).
Popularność
RPK zyskało aprobatę radzieckich dowódców wojskowych gdy odkryto, jaką mielonkę robi z Amerykanów. Szybko stało się podstawowym RKM-em armii ZSRR. W latach siedemdziesiątych stworzono na bazie AK-74 nowszą wersję RPK, nazwaną niezwykle oryginalnie RPK-74.
lę.
