Karabin SWD: Różnice pomiędzy wersjami
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
Znacznik: edytor źródłowy |
M (Wycofano ostatnie edycje autorstwa 89.70.175.218; przywrócono ostatnią wersję autorstwa Mkart.) Znaczniki: skórka mobilna rewert |
||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
[[Plik:1083742549 26. 7.62 TKIV DRAGUNOV.jpg|thumb|right|200px|Najpierw z SWD strzelali w ten sposób Ruscy]] |
|||
Snajperskaja Wintowka Dragunowa (kod GRAU 6W1, polska desygnata kbw SWD) – (ros. Снайперская Винтовка Драгунова – Karabin Wyborowy Dragunowa) – skonstruowany w latach sześćdziesiątych XX wieku radziecki samopowtarzalny karabin wyborowy. |
|||
[[Plik:Sniper.jpg|thumb|right|200px|Potem przeniosło się to na kotowate]] |
|||
{{t|Karabin SWD, Karabin Wyborowy Dragunowa|[[język rosyjski|ros.]] Снайперская Винтовка Драгунова}} wydłużone i nieco udziwnione [[Karabinek AK|AK-47]], strzelające <del>tą samą amunicją</del> nieco mocniejszą i, oczywiście, droższą amunicją. Mechanizmy są na tyle proste, że ruski żołdak nie może ich zepsuć, a naboje były projektowane jeszcze w czasach carskich. Tylko [[Rosjanie]] mogli nazwać coś takiego [[karabin snajperski|karabinem snajperskim]]. |
|||
== Powstanie == |
|||
Spis treści |
|||
SWD było tworzone pod kątem radzieckiej skuteczności, co bynajmniej nie miało się przekładać na celność czy siłę pojedynczego pocisku, ale na możliwość posłania w kierunku wroga jak największej liczby ołowiu w jak najkrótszym czasie, stąd samopowtarzalność. |
|||
== Celownik == |
|||
1 Historia konstrukcji |
|||
Do broni dołączany jest dziwny celownik optyczny zawierający kreseczki i cyferki, które na pewno nie pomogą w boju typowemu rosyjskiemu [[żołnierz|piechurowi]] (szybciej przeszkodzą mu w skupieniu się na celu). Szczególnie, jeżeli wcześniej użył [[wódka|wspomagania]]. Niestety karabin snajperski bez lunety wygląda beznadziejnie, więc rzadko któremu żołnierzowi chciało się ją wymontowywać. |
|||
2 Wersje karabinu SWD |
|||
3 Opis konstrukcji |
|||
4 Dane taktyczno-techniczne |
|||
5 Przypisy |
|||
6 Bibliografia |
|||
7 Linki zewnętrzne |
|||
== Cena == |
|||
Historia konstrukcji |
|||
SWD można było kupić na [[Stadion Dziesięciolecia|Stadionie Dziesięciolecia]] oraz wielu pomniejszych bazarach. Jego wartość jest porównywalna z kosztem pary dobrych butów. Horrendalna cena powodowana jest głównie celownikiem optycznym sprzedawanym zazwyczaj w zestawie. Ze względu jednak na wejście Polski do [[Unia Europejska|Unii Europejskiej]] i spowodowane tym faktem ochłodzenie stosunków z naszym [[Rosja|wschodnim <del>bratem</del> sąsiadem]] coraz trudniej o kupno tego karabinu. |
|||
== Zastosowanie == |
|||
Na przełomie lat 50. i 60. XX wieku dowództwo Armii Radzieckiej postanowiło ogłosić konkurs na nowy samopowtarzalny karabin wyborowy, następcę wyborowej wersji karabinu powtarzalnego Mosin wz. 1891/30. Nowa broń miała być uzbrojeniem jednego z żołnierzy drużyny lub plutonu i umożliwiać skuteczne rażenie celu wielkości człowieka z odległości do 1300 m. |
|||
Obecne zastosowanie karabinu autorstwa [[Jewgienij Dragunow|Dragunowa]] to eliminacja niewiernych na [[Bliski Wschód|Bliskim Wschodzie]], wrogiego elektoratu w [[Bułgaria|Bułgarii]] i [[Rosja|Rosji]] oraz konkurencji w obrocie narkotykami. Jest stosowany w armiach byłych krajów [[Układ Warszawski|Układu Warszawskiego]] przez [[Rosyjski komandos|rosyjskich komandosów]] i szalonych imamów. Jak każda przeróbka Kałasza, broń ta może być zanurzona w błocie, wytarzana w piachu, podeptana przez pluton żołnierzy oraz rozjechana przez czołg i nadal będzie strzelać. |
|||
{{broń}} |
|||
Zadanie zostało powierzone biurom konstrukcyjnym Fiodora Barinowa, Jewgienija Dragunowa i Aleksandra Konstantinowa. Później dołączyło do nich biuro konstrukcyjne Michaiła Kałasznikowa. W roku 1961 do prób dopuszczono konstrukcje Dragunowa i Konstantinowa. Faworytem była konstrukcja Konstantinowa, prostsza i tańsza w produkcji (zastosowano nowoczesne technologie obróbki plastycznej). Jednak w trakcie prób poligonowych okazało się, że karabin Dragunowa jest celniejszy, bardziej niezawodny i trwalszy. |
|||
[[Kategoria:Broń strzelecka|SWD]] |
|||
Decyzją z 3 lipca 1961 roku nową broń przyjęto do uzbrojenia Armii Radzieckiej jako "Снайперская Винтовка Драгунова". Do karabinu skonstruowano specjalną odmianę naboju 7,62 x 54 R oznaczoną jako 7N1 (szefem konstruktorów był Wiktor Sabielnikow). Pocisk naboju 7N1 miał rdzeń ołowiany i stalowy penetrator. Dzięki odmiennej konstrukcji pocisk posiadał lepsze własności przy strzelaniu na duże odległości (broń może strzelać zwykłą amunicją 7,62 x 54 mm R, ale wzrasta wtedy rozrzut). W następnych latach karabin SWD stał się standardowym uzbrojeniem strzelców wyborowych w większości armii państw Układu Warszawskiego. |
|||
[[Kategoria:Rosyjska broń|SWD]] |
|||
Pierwsze egzemplarze karabinu SWD trafiły na wyposażenie Wojska Polskiego w 1965 roku. Zakupiono około 1300 sztuk karabinu, wystarczającą liczbę, by w karabin SWD wyposażyć każdą drużynę piechoty zmechanizowanej. |
|||
W następnych latach karabin był produkowany bez większych zmian konstrukcyjnych. Z czasem zastąpiono części drewniane plastikowymi. Zrezygnowano z wyposażania karabinów w zaczep bagnetu. Pojawił się za to zaczep do mocowania dwójnogu. Opracowano nową amunicję wyborową 7N14. |
|||
Wersje karabinu SWD |
|||
ZSRR/Rosja |
|||
SWD – wersja standardowa |
|||
SWD-S – opracowana w na początku lat osiemdziesiątych wersja dla wojsk powietrznodesantowych. Posiada odejmowaną kolbę (wciśnięcie zatrzasku u góry kolby i obrócenie łącznika nad chwytem pistoletowym pozwala zsunąć kolbę do tyłu i odłączyć od broni). |
|||
SWDS – wersja posiadająca kolbę składaną i oddzielny chwyt pistoletowy. Skrócono także długość lufy do 565 mm. Wersja SWDS jest produkowana od 1994 roku. |
|||
SWU – wersja w układzie bullpup. Chwyt pistoletowy przeniesiono przed magazynek, a do zakończenia komory zamkowej zamocowano stopkę kolby. Dzięki temu udało się zmniejszyć długość broni. |
|||
Tigr – sztucer myśliwski różniący się szczegółami konstrukcyjnymi. |
|||
Polska |
|||
SWD-M – opracowana w latach 90. w WITU polska modernizacja rosyjskiego karabinu. Broń powstawała na bazie SWD serii II, w których lufy zastępowano nowymi, cięższymi i o grubszych ściankach. Ponadto karabin zaopatrywano w mocowany na łożu odłączalny dwójnóg, nowy montaż lunety, zaś celowniki PSO-1 zastępowano celownikami LD-6x42 produkowanymi przez Przemysłowe Centrum Optyki (PCO). Planowano zmodernizować do tego standardu 160 SWD, co miało kosztować 250 000 PLN, jednak program przerwano przed dostarczeniem wszystkich egzemplarzy. Do 2007 roku wiadomo było, że dostarczono dwie partie prototypowe po 10 szt. SWD-M i partię próbną 30 szt., a więc łącznie 50 szt, SWD-M, oraz o zakupie przez Wojsko Polskie na potrzeby programu SWD-M 119 celowników optycznych LD-6[1]. W 2007 roku ujawniono, że WP posiada na uzbrojeniu 158 karabinów SWD-M[2]. |
|||
Chińska Republika Ludowa |
|||
Typ 79 – wersja odpowiadająca SWD |
|||
Typ 85 – udoskonalony Typ 79 |
|||
NDM 86 – wersja karabinu Typ 85 produkowana na rynek cywilny (głównie amerykański). Wersje kalibru 7,62 x 54R i 7,62 x 51 NATO. |
|||
Irak |
|||
AL Kadesiya – karabiny odpowiadały standardowym SWD. W trakcie pierwszej wojny w Zatoce zakłady wytwarzające karabiny "AL Kadesiya" zostały zniszczone przez lotnictwo. Produkcji już nie wznowiono. |
|||
Opis konstrukcji |
|||
7,62 mm karabin wyborowy SWD jest indywidualną bronią samopowtarzalną. Zasada działania oparta o odprowadzanie gazów prochowych przez boczny otwór lufy. Tłok gazowy o krótkim skoku. Ruch tłoka gazowego jest przenoszony na suwadło przez lekki prętowy popychacz. Ryglowanie przez obrót zamka w lewo (trzema ryglami). Mechanizm spustowy z przerywaczem tylko do ognia pojedynczego. Zasilanie z magazynków pudełkowych o pojemności 10 naboi. Na przedniej części lufy szczelinowy tłumik płomieni (we wczesnych wersjach także obsada bagnetu). Przyrządy celownicze mechaniczne składały się z muszki i celownika krzywiznowego. Karabin standardowo wyposażono w celownik optyczny PSO-1 o powiększeniu 4x. |
|||
Dane taktyczno-techniczne |
|||
Wzór SWD SWD-S SWDS SWU Typ 85 SWD-M Tigr |
|||
Nabój 7,62 x 54R 7,62 x 54R 7,62 x 54R 7,62 x 54R 7,62 x 54R 7,62 x 54R 7,62 x 54R |
|||
Długość (mm) 1225 1225 1135 870 1220 1225 1100-1200 |
|||
Długość z kolbą złożoną (mm) – – 875 – – – – |
|||
Długość lufy (mm) 620 620 565 520 ? 620 530/565/620[3] |
|||
Masa własna z celownikiem (kg) 4,3 ? 4,68 5,6 4,4 5,54 zależna od typu celownika |
|||
Masa załadowanej broni (kg) 4,55 ? ? 4,40 ? ? ? |
|||
Wersja z 09:45, 21 lut 2015
Plik:1083742549 26. 7.62 TKIV DRAGUNOV.jpg
Najpierw z SWD strzelali w ten sposób Ruscy
Szablon:T wydłużone i nieco udziwnione AK-47, strzelające tą samą amunicją nieco mocniejszą i, oczywiście, droższą amunicją. Mechanizmy są na tyle proste, że ruski żołdak nie może ich zepsuć, a naboje były projektowane jeszcze w czasach carskich. Tylko Rosjanie mogli nazwać coś takiego karabinem snajperskim.
Powstanie
SWD było tworzone pod kątem radzieckiej skuteczności, co bynajmniej nie miało się przekładać na celność czy siłę pojedynczego pocisku, ale na możliwość posłania w kierunku wroga jak największej liczby ołowiu w jak najkrótszym czasie, stąd samopowtarzalność.
Celownik
Do broni dołączany jest dziwny celownik optyczny zawierający kreseczki i cyferki, które na pewno nie pomogą w boju typowemu rosyjskiemu piechurowi (szybciej przeszkodzą mu w skupieniu się na celu). Szczególnie, jeżeli wcześniej użył wspomagania. Niestety karabin snajperski bez lunety wygląda beznadziejnie, więc rzadko któremu żołnierzowi chciało się ją wymontowywać.
Cena
SWD można było kupić na Stadionie Dziesięciolecia oraz wielu pomniejszych bazarach. Jego wartość jest porównywalna z kosztem pary dobrych butów. Horrendalna cena powodowana jest głównie celownikiem optycznym sprzedawanym zazwyczaj w zestawie. Ze względu jednak na wejście Polski do Unii Europejskiej i spowodowane tym faktem ochłodzenie stosunków z naszym wschodnim bratem sąsiadem coraz trudniej o kupno tego karabinu.
Zastosowanie
Obecne zastosowanie karabinu autorstwa Dragunowa to eliminacja niewiernych na Bliskim Wschodzie, wrogiego elektoratu w Bułgarii i Rosji oraz konkurencji w obrocie narkotykami. Jest stosowany w armiach byłych krajów Układu Warszawskiego przez rosyjskich komandosów i szalonych imamów. Jak każda przeróbka Kałasza, broń ta może być zanurzona w błocie, wytarzana w piachu, podeptana przez pluton żołnierzy oraz rozjechana przez czołg i nadal będzie strzelać.
