Katiusza: Różnice pomiędzy wersjami
(uzup.) |
|||
| (Nie pokazano 32 wersji utworzonych przez 24 użytkowników) | |||
| Linia 1: | Linia 1: | ||
| ⚫ | |||
{{cytat|A teraz czemu wśród ludzi, tyle łez jęków Katiuszy?|'''Słowa znanej kolędy'''}} |
|||
| ⚫ | '''Katiusza''' ([[Język rosyjski|ros]]. ''Катюша'') – radziecka wyrzutnia rakiet niekierowanych i co za tym idzie nieprzewidywalnych. Na froncie słynęła z niecelności, wynikającej zapewne stąd, że celowało się z tego na hektary. Jej główna zaletą było robienie mnóstwa huku i błysku, co wywoływało panikę w szeregach wroga oraz własnych. Została przyjęta do uzbrojenia [[Armia Czerwona|Armii Czerwonej]] ponieważ konstruktor miał [[Bimber|układy]]. Przez muzykalnych Niemców, którzy nie znali właściwej nazwy, nazwana „organy [[Stalin]]a”. Jedna z cudownych broni Związku Radzieckiego, która w propagandzie ''nie miała analogów w świecie''<ref>Oczywiście, każdy większy kraj, w tym Niemcy, miał podczas II wojny światowej własne wyrzutnie rakiet niekierowanych</ref> i pozwoliła wygrać wojnę, wraz z równie doskonałym czołgiem [[T-34]] i samolotem [[Ił-2]]. |
||
| ⚫ | |||
== Wersje == |
|||
| ⚫ | '''Katiusza''' (ros. Катюша) – |
||
Jako szanujący się pojazd również Katiusza posiadała kilka wersji: |
|||
* '''BM-8''' – wersja napędzana korbką przed wystrzałem. Miała zasięg aż kilkunastu metrów i wywoływała śmiech na sali bądź na polu walki, gdy tylko wkraczała do akcji. |
|||
* '''BM-13''' – no to już była dość porządna wersja, przynajmniej na radzieckie warunki. Miała już wszystko napędzane mechanicznie a zasięg był o wiele większy. Zazwyczaj jednak pociski trafiały we własne wojska niż w szwabskie. |
|||
* '''BM-31-12''' – ultratajna wersja. Normalnie wunderwaffe sowieckiej armii. Pociski były laserowo namierzane a ciężarówka dzięki ultranowoczesnym technologiom spalała tylko 100 litrów na 100 kilometrów. Nikt nie wie dokładnie ile ich wyprodukowano ale wiadomo że nie mniej niż milion- ale co to dla radzieckiego przemysłu. |
|||
* '''Rama M31''' – ulepszona wersja BM31. Nie wiadomo kiedy powstała, czy kiedykolwiek powstała. Wiadomo jednak, że strzelała najcelniej, aż w końcu trafiła w bunkier [[Adolf Hitler|pewnego austriackiego malarza]], rządzącego wtedy [[Niemcy|Niemcami]]. |
|||
== Obsługa == |
|||
{{stubwoj}} |
|||
Oprócz oczywistego faktu posiadania stu sowietów mechanicznych i kierowcy, załoga składała się tylko z jednego działonowego (tego co kręcił korbką i odpalał rakiety) oraz dwudziestu ładowniczych, którzy starali się nadążyć z ładowaniem amunicji, do tego zespawanego z rur za stodołą wujka Józia cudu sowieckiej myśli technologicznej. Nie było celowniczego, bo po co? Jeśli już się celowało, to nie w cel, tylko w obszar (kraju) przeciwnika. Generalnie im bliżej miejsca w które chciano wysłać rakiety tym bezpieczniej było dla wszelakiego typu budowli, ludzi, zwierząt i ogólnie krajobrazu. |
|||
== Zobacz też == |
|||
| ⚫ | |||
* [[FGM-148 Javelin]] |
|||
| ⚫ | |||
* [[MLRS]] |
|||
{{przypisy}} |
|||
{{broń}} |
|||
| ⚫ | |||
| ⚫ | |||
Aktualna wersja na dzień 21:05, 22 cze 2023
Hans! Co tam tak leci w naszą stronę?
- Brunner tuż przed przylotem radzieckich pocisków
Katiusza (ros. Катюша) – radziecka wyrzutnia rakiet niekierowanych i co za tym idzie nieprzewidywalnych. Na froncie słynęła z niecelności, wynikającej zapewne stąd, że celowało się z tego na hektary. Jej główna zaletą było robienie mnóstwa huku i błysku, co wywoływało panikę w szeregach wroga oraz własnych. Została przyjęta do uzbrojenia Armii Czerwonej ponieważ konstruktor miał układy. Przez muzykalnych Niemców, którzy nie znali właściwej nazwy, nazwana „organy Stalina”. Jedna z cudownych broni Związku Radzieckiego, która w propagandzie nie miała analogów w świecie[1] i pozwoliła wygrać wojnę, wraz z równie doskonałym czołgiem T-34 i samolotem Ił-2.
Wersje[edytuj • edytuj kod]
Jako szanujący się pojazd również Katiusza posiadała kilka wersji:
- BM-8 – wersja napędzana korbką przed wystrzałem. Miała zasięg aż kilkunastu metrów i wywoływała śmiech na sali bądź na polu walki, gdy tylko wkraczała do akcji.
- BM-13 – no to już była dość porządna wersja, przynajmniej na radzieckie warunki. Miała już wszystko napędzane mechanicznie a zasięg był o wiele większy. Zazwyczaj jednak pociski trafiały we własne wojska niż w szwabskie.
- BM-31-12 – ultratajna wersja. Normalnie wunderwaffe sowieckiej armii. Pociski były laserowo namierzane a ciężarówka dzięki ultranowoczesnym technologiom spalała tylko 100 litrów na 100 kilometrów. Nikt nie wie dokładnie ile ich wyprodukowano ale wiadomo że nie mniej niż milion- ale co to dla radzieckiego przemysłu.
- Rama M31 – ulepszona wersja BM31. Nie wiadomo kiedy powstała, czy kiedykolwiek powstała. Wiadomo jednak, że strzelała najcelniej, aż w końcu trafiła w bunkier pewnego austriackiego malarza, rządzącego wtedy Niemcami.
Obsługa[edytuj • edytuj kod]
Oprócz oczywistego faktu posiadania stu sowietów mechanicznych i kierowcy, załoga składała się tylko z jednego działonowego (tego co kręcił korbką i odpalał rakiety) oraz dwudziestu ładowniczych, którzy starali się nadążyć z ładowaniem amunicji, do tego zespawanego z rur za stodołą wujka Józia cudu sowieckiej myśli technologicznej. Nie było celowniczego, bo po co? Jeśli już się celowało, to nie w cel, tylko w obszar (kraju) przeciwnika. Generalnie im bliżej miejsca w które chciano wysłać rakiety tym bezpieczniej było dla wszelakiego typu budowli, ludzi, zwierząt i ogólnie krajobrazu.
Zobacz też[edytuj • edytuj kod]
Przypisy
- ↑ Oczywiście, każdy większy kraj, w tym Niemcy, miał podczas II wojny światowej własne wyrzutnie rakiet niekierowanych
