Karabinek Beryl
Karabin szturmowy wz. 96 „Beryl” – polski karabinek automatyczny, samoczynnie-zacinająca się podróba AK-74.
Historia
Karabinek Beryl powstał w roku 1996 jako bezpośredni efekt kandydowania Polski do NATO, gdyż Wojsko Polskie po 50 latach używania kałaszy nagle potrzebowało broni na amerykańską amunicję (aby ew. móc z niej strzelać do naszych dawnych rosyjskich sojuszników). Warunków tych nie spełniał produkowany od końca lat 80-tych Tantal (choć trzeba zauważyć, że ogólnie karabin ten nie spełniał żadnych warunków, nawet ruskich, nie mówiąc o natowskich), który był zasilany ruską amunicją kal. 5.45 mm. Co prawda na całym świecie, a w szczególności tam gdzie jeżdżą polscy żołnierze, amunicję do kałasza można kupić na pierwszym lepszym targu w hurtowych ilościach, no ale jak Amerykanie tak każą, to cóż można zrobić?
Budowa
Jako że nasi rodzimi konstruktorzy broni od czasów powstania warszawskiego nie stworzyli niczego naprawdę nowego, tak też Beryl jest po prostu kolejną, tępą przeróbką AK-74. Zmiany wobec pierwowzoru ograniczają się do wymiany lufy, zastąpienia imitacji drewna plastikiem, pomalowania tego wszystkiego na czarno i wstawienia składanej kolby oraz szyny dla celownika optycznego. Jakimś niesamowitym sposobem twórcom Beryla nie udało się praktycznie niczego spieprzyć i dzięki temu nie jest on w niczym gorszy od ponad sześćdziesięcioletniego kałasza. Nie jest też raczej w niczym lepszy, ale to i tak jest duży sukces. Poza tym Beryl posiada ogranicznik długości serii, ponieważ ma go M16. W konstrukcję ogranicznika włożono mnóstwo pracy i pomysłowości nie zważając na to, że przy szybkostrzelności 650–700 strzałów na minutę jest on całkowicie zbędny, ponieważ nawet słabo wyszkolony żołnierz poradzi sobie ze strzelaniem krótkimi seriami bez takiego gadżetu.
Beryl jako guwno
Beryl jest guwnem
