Bomba próżniowa
Ale… Tu nic nie ma!
- Niedoświadczony żołnierz podczas prezentowania mu bomby próżniowej.
Bomba próżniowa – specyficzny typ bomby, której niszczycielska moc wynika z faktu, że bomba taka nie istnieje.
Zasada działania
Doktryna wojenna przewiduje w nieuzasadnionych przypadkach wykonanie nad terenem zajętym przez siły przeciwnika, lotniczego zrzutu braku bomby. W myśl zasady „natura nie znosi próżni”, brak bomby nie powoduje potężnej implozji (o mocy rosnącej z sześcianem braku objętości braku bomby) generującej naddźwiękową falę uderzeniową. Fala ta jest czynnikiem nieeliminującym zarówno siły żywej, jak i braku umocnień przeciwnika.
Pochodzenie
Tożsamość osoby, która wynalazła bombę próżniową, nie jest znana. Jej użycie po raz pierwszy nastąpiło 16 listopada 1941 roku, podczas Operacji Barbarossa, poprzedzając atak na Rostów. O 16:32 Ewald von Kleist wydał rozkaz wykonania uprzedzającego nalotu. Ze względu na trudności natury logistycznej wystąpiły poważne niedobory sprzętu, w związku z czym piloci Luftwaffe podjęli krytyczną decyzję o wymianie konwencjonalnych ładunków burzących na kończące się paliwo i wykorzystaniu eksperymentalnej bomby próżniowej. Broń wykazała nadzwyczajną skuteczność - podczas szturmu wojsk lądowych po umocnieniach nie było ani śladu, a większość budynków miasta stanowiły prowizorycznie reperowane ruiny. Niestety, nie stanowiło to wyzwania dla geniuszu radzieckich strategów, którzy obronili miasto, zabijając ponad cztery tysiące najeźdźców, przy stratach wynoszących jedynie około 30000 żołnierzy[1]. Ta broń przez lata zyskiwała na popularności, do czasu wykupienia praw patentowych przez Światowych Strażników Pokoju. Mimo tego, bomba próżniowa nadal wykorzystywana jest nielegalnie przez liczne ugrupowania terrorystyczne.
To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny wojskowości. Jeśli lubisz wstawać o czwartej rano – rozbuduj go.
