Nonsensopedia:Artykuły na medal/Archiwum/2017

Artykuły na medal

Kategoria ANM Lista ANM Skróty ANM ze strony głównej (2006, 2007, 2008, 2009, 2010, 2011, 2012, 2013, 2014, 2015, 2016, 2017, 2018, 2019, 2020, 2021, 2022, 2023) Aktualne głosowania Odrzucone kandydatury Medaliści

Polactwo

Plik:Polonazi.png

Polactwo (lub też polaczkowatość) – postawa prezentowana przez część narodu polskiego. Zostało wynalezione jeszcze w czasach zaborów, jednak szczyt jego rozwoju nastąpił dopiero po 1989 roku. Od tego czasu polactwo rozprzestrzeniło się na kolejne kraje demokracji ludowej, co przyczyniło się do znaczącego rozwoju rynku używanych samochodów głównie w Niemczech i Skandynawii.

Polactwo w patriotyzmie

Polactwo w patriotyzmie polega na przedstawianiu Polaków jako wiecznej ofiary historii. W ramach tego rytuału należy się wzruszać i rozkoszować klęskami i cierpieniami Narodu, między innymi Katyniem, Smoleńskiem, Powstaniem Warszawskim – to takie wspaniałe i wzruszające, że w 1939 na Polskę napadło dwóch najgorszych tyranów historii. Nakazuje się też nauczać historii świętości narodu polskiego, który nigdy nie dokonywał żadnych zbrodni wojennych. Bowiem jak wiadomo ani jeden Polak nie należał do plutonu egzekucyjnego Napoleona, polscy dzielni husarzy nigdy nie nadziewali Rusinów na pal, Józef Piłsudski nigdy nie sformował czarnych brygad, a Polacy nigdy nie kolaborowali z Nazistami.

Poznań Główny

Poznań Główny (w świadomości zbiorowej zwany Chlebakiem) – dworzec kolejowy położony w (uwaga, niespodzianka) Poznaniu. Perła współczesnej architektury użytkowej, która w swoim założeniu ma dziwnie wyglądać i być w ogóle nieużyteczną. Dzięki spełnieniu tych warunków Chlebak został oficjalnie uznany najgorszym budynkiem otwartym w Polsce w 2012 roku.

Lokalizacja

Poznań Główny zlokalizowany jest nieco na południowy zachód od centrum miasta, na śmiesznie pofalowanym terenie, dzięki czemu wchodząc na teren dworca od zachodu z ulicy Głogowskiej znajdujemy się na poziomie 0, czyli tym samym co perony, natomiast wchodząc od północy z Mostu Dworcowego już na poziomie +1. Tuż obok znajduje się duma Wielkopolski, lokalne World Trade Center, czyli Międzynarodowe Targi Poznańskie, które oślepiają swym blaskiem każdego przybysza, któremu uda się wyjść z dworca. Oczywiście tylko pod warunkiem, że wie, czym jest ten kompleks budynków z iglicą na środku. Większość nie wie.

Half-Life 2

Okładka

Half-Life 2 (HL2, ang. okres połowicznego rozkładu vol. II) – komputerowy, a także Xboksowy i Playstationowy tytuł FPS, wyprodukowany w latach 1999–2004 przez Valve Software, będący sequelem tytułu z 1998 roku, czyli HL1. HL2 był wydawany od III kwartału 2004 (komputer) do III kwartału 2007 (Xbox 360 i PS3). Tak długi okres sprawiał, że gracze dogłębnie przestali lubić pierwszego wydawcę – Vivendi Universal Games, a potem drugiego – EA Games. Program otrzymał 35 tytułów gry roku, ale nie obłowił się tak, jak jego poprzednik, który miał ich 50.

Rozdziały

• Point Insertion – główny bohater, Gordon Freeman budzi się w pociągu jadącym w nieznaną mu stronę. Majaczy i ma wizje, które są pozostałością po balandze w Black Mesa. Po chwili okazuje się, że trafił do Rosji, ale zamiast wódki i rozpalonych lasek, wita go z wielkiego kineskopu niejaki dr. Breen i informuje, że wysiadł w City 17 – metropolii, w której robi za Wielkiego Brata. Etap ten polega głównie na zbieraniu batów od wszechobecnej policji i wrzucania puszek do koszów. Po chwili natrafia na starych znajomych, Barneya i Kleinera, oraz postać która była pretekstem do wydania Nude–moda, Alyx Vance.
• A Red Letter Day – okazuje się, że „źli obcy” z pierwszej części gry (Vortigaunty, czyli te zielone stworki strzelające prądem) to teraz „dobrzy obcy”, a teraz „źli obcy” są znani jako kombajn Kombinat. Kombinat klasycznie napadł na USA Ziemię i uczynił z jej mieszkańców niewolników. Próba teleportacji Gordona do Black Mesa East zakończyła się fiaskiem, więc Freeman musi dojść tam z buta, by spotkać się z Eli Vance'm. Po drodze do kanałów, dostaje broń tysiąclecia – ŁOM.

Humanofilia

Humanofilia – zboczenie na punkcie ludzi. Nie dość, że jest to najpowszechniejsze seksualne odchylenie od normy, to jeszcze do tego jedyne dozwolone we wszystkich świstkach papieru na świecie. Statystycznie się uważa, że każdy „normalny” człowiek jest humanofilem.

Humanofilia polega na tym, że ludzie – najczęściej facet i kobieta... i właściwie tyle można by powiedzieć na ten temat, bo to nic skomplikowanego, ale właśnie dzięki swojej prostocie tak wiele ludzi to praktykuje.

Powstanie humanofilii

Każdy człowiek, który nie kochał swoich dzieci, dziadków, ich dziadków, zwierząt, warzyw i drzew miał trudność z odnalezieniem się na świecie wśród tejże bandy dziwaków. Ci ludzie mieli taki problem z zaspokojeniem potrzeby seksualnej, że w celu odnalezienia odpowiedniego obiektu swoich uczuć zarywali do idealnie takiej samej połówki siebie, najczęściej będącej przeciwnej płci, gdyż to pozwalało na popularyzację zjawiska. Efektem jest to, że do tej pory humanofile rozmnożyli się niewiarygodnie i stanowią prawie całą ludność świata. Powyższe osoby, które satysfakcjonuje zupełnie co innego, są dziś uważane za ewenementy. Taką nazwę dostają też osoby, które mają problem z odnalezieniem kogoś z rodzaju dziewczyny rzadziej mężczyzny, a są obrzydzeni poczuciem, że mogliby należeć do innej filii. Takowi stają się przez to automatycznie osobami wolnymi, czyli inaczej mówiąc – zdrowymi.

Sztuczna inteligencja

Sztuczna inteligencja – technologia oparta o rozmywanie logiki, algorytmy ewolucyjne i (przede wszystkim) zrzucanie czarnej roboty na komputer, który i tak ją źle wykona. Zazwyczaj zajmuje się rozwiązywaniem problemów, o których nie słyszał żaden normalny człowiek (na przykład klasyfikacja n-wymiarowych wektorów danych) i których rozwiązanie absolutnie nic nie da.

Zastosowania

• Systemy ekspertowe – programy zdolne zdiagnozować u ciebie raka/HIV/rzeżączkę/zespół Macierewicza w celu przypisania ci niewłaściwego leku i posłania do piachu. Jeden taki twór IBMa wygrał nawet w teleturnieju i teraz swobodnie morduje Bogu ducha winne brytyjskie staruszki.
• Sztuczna twórczość – polega na pisaniu pseudomickiewiczowskiego bełkotu przez pijanych naukowców i przypisywaniu tych wytworów komputerowi. Ta dziedzina jest stosunkowo dobrze rozwinięta dzięki naturalnym predyspozycjom uczonych pracujących w tej dziedzinie.
• Granie na giełdzie – spisek informatyków, którzy przy pomocy ukartowanych inwestycji na giełdzie pokazują jak efektywne są takie programy. Następnie niczego nieświadomy inwestor kupuje taką sztuczną inteligencję, która natychmiast wydaje cały hajs na akcje firmy Womoba Trustworthy Oil Company z Nigerii.
• Chatboty – tworzone przez desperatów społecznych dziwadła, których zadaniem jest prowadzenie pseudointeligentnych konwersacji z ludźmi. Efekty ich działań są zazwyczaj żałosne/śmieszne (zależy jak patrzeć).

Janusz Korwin-Mikke

Janusz Korwin-Mikke (ur. 27 października 1942 w Warszawie) – współczesny kabareciarz, a także cybernetyk, filozof, myśliciel i demiurg – studiował psychologię, filozofię, prawo, socjologię oraz matematykę, w czasach PRL-u (ciekawe, że jego działalność w opozycji w tym nie przeszkodziła – ktoś w partii musiał go lubić), niewyczerpana skarbnica cytatów do innych stron Nonsensopedii, włącznie z tą. Jego poparcie w wyborach jest w granicach błędu statystycznego, a i tak ciągle w nich uczestniczy. Jest największym idolem wśród młodzieży przedszkolnej. Jakiś czas temu został wyrzucony ze starej partii z powodu zdrady żony. Oczywiście natychmiast postanowił założyć kilka nowych. Jest znanym miłośnikiem darmowego lansu polegającego na dodawaniu do nazwy partii swojego imienia i nazwiska.

Kondensacja poglądów JKM-a

Zwolennik monarchii i przeciwnik demokracji, ale równocześnie stawiający za wzór Szwajcarię – najbardziej demokratyczne państwo świata, bo z demokracją bezpośrednią – z powodu nieprzystąpienia jej do Unii Europejskiej i niezakazania posiadania broni. Przeciwnik przymusowej służby wojskowej i interwencjonizmu państwowego, zwolennik indywidualizmu i wolnego rynku. Mimo to jest miłośnikiem Rosji, czyli państwa o silnie antyindywidualistycznych i antyliberalnych tradycjach, oraz popiera reżim komunisty Aleksandra Łukaszenki na Białorusi, gdzie istnieje przymusowy pobór i nie ma wolnego rynku.

Rodzina zastępcza

Plik:Rodzinazastępcza1.jpeg

Rodzina przestępcza zastępcza (od 2004 roku Rodzina zastępcza Plus) – polsatowski serial poświęcony życiu codziennym Polaków będący narzędziem do wpojenie Polakom lewicowego stylu życia. Rodzina zastępcza od początku jest serialem działającym w kontrze do Klanu, który promuje tradycyjną rodzinę, dużą i silną w grupie. Za główny cel ataku na wartości płynące z konkurencyjnego serialu postawiono na kontrowersję w postaci drugoplanowych bohaterek mających egzotyczną urodę.

Fabuła

Serial opowiada o rodzinie żyjącej w katolickim kraju, gdzie można dostać w mordę za odmienność. Głównymi bohaterami są Kwiatkowscy – inżynier Jacek i jego żona Ania, którzy da zasiłków adoptowali rudego Cygana, obywatelkę Mongolii i Murzynkę. Każdy odcinek opowiada o męczeniu się z Filipem – nieadaptowanym i najmłodszym bachorem, który marzy o zostaniu Gatesem. Rodzinie powodzi się jako tako – Jacek od dawna zarabiałby 15 tys. gdyby nie rozliczenia z VATu, Ania zamiast zaryzykować woli odpowiadać na listy z Chwili dla Ciebie za 2,5 tys., a najstarsza córka zamiast wziąć się do prawdziwej roboty drażni rodzinę studiami dziennikarskimi. Z czasem do serialu wkradali się inni bohaterowie – pasożyt z budżetówki nazywany przez Jacka szwagierką, kapitalista Jędrula i jego żona Alutka, Posterunkowy robiący codziennie rewizję kuchni oraz weteran wojenny Dziadek (nieznany z imienia). Z czasem do serialu wkroczyły nowe dzieciaki, które miały zatuszować lewicową propagandę.

Nosacz sundajski

Nosacz sundajski, nosacz (pol. Polak, ang. proboscis – proboszcz) – grupa zamieszkałych aktualnie na wyspie Borneo w Indonezji polskich imigrantów, którzy z niewiadomych przyczyn przybrali wygląd i rozum małpy, zachowując jedynie swój charakterystyczny „syndrom Polaka”, objawiający się między innymi nazwaniem swojego potomstwa „Seba” czy „Karyna”, częstymi wizytami w Biedronce, czy oglądaniem seriali paradokumentalnych takich jak Dlaczego ja?, Ukryta prawda czy Trudne sprawy.

Ciekawą sprawą jest unikatowa nazwa na samca i samicę – są to odpowiednio: Janusz oraz Grażyna. Inna ciekawa sprawa to nazwy potomstwa. Samce z lat 90. nazywa się Sebastianami, a samice Karynami. Obecnie rodzi się nowe pokolenie nosaczy, które na samców będzie mówić Brajanki, a na samice Dżesiki. Najmłodsze pokolenie jest eksperymentem społecznym prowadzonym przez polskich naukowców od końca 2015 roku. W eksperymencie dużą wagę przykłada się na pieniądze, które idą na utrzymanie i dokarmianie najmłodszych nosaczy.

Co do gustu muzycznego nosaczy sundajskich, większość Januszy (męskich osobników) odpowiadało w badaniach pozytywnie na muzykę Budki Suflera i śpiew Krzysztofa Cugowskiego. Samice – Grażyny, lub Karyny, w zależności od miejsca zamieszkania – odpowiadały pozytywnie na muzykę Bajmu i śpiew Beaty Kozidrak. U wszystkich nosaczy można zaobserwować uwielbienie do znanych piosenkarzy disco polo (z Zenkiem Martyniukiem na czele). Nieobce nosaczom są także znane przeboje Krawczyka czy Rodowicz.

Czarnogóra

Czarnogóra, Republika Czarnogóry (serb. Ćrna Gora, ros. Чёрныя Гора, ang. Montenegro, pol. Czorna Góra) – małe państwo mające wiele nazw. Bez dewizy. Czarnogóra znajduje się w Europie i zaśmieca 13 812 km² jej powierzchni. W Czarnogórze mieszkają 646 258,777754 osoby. Stolicą jest Cernogorickie Sćytić ca tech pićkóv z Beogradu dag ćerpią. Państwo, o którym mowa, leży nad Morzem Adriatyckim, które systematycznie zanieczyszcza. Z tego właśnie powodu w Czarnogórze nie istnieje rybołówstwo morskie.

Zwyczaje w Czarnogórze

Każdy Czarnogórzec pięć razy dziennie jest wzywany ze szczytu Czarnej Góry do rzucania obelg w stronę Serbii. Zwyczaj ten wywodzi się od religii powstałej w 1991 roku, zwanej Montenegryzmem. Założył ją jeden z serbskich separatystów. Jest oparta na bazie islamu i chrześcijaństwa. W skrócie: Czarnogórcy wierzą, iż Bóg jest Czarnogórcem, a szatan Serbem. W związku z tym, ich podstawowy dogmat nakazuje rytualne serbobicie. Dzień serbobicia przypada na chrześcijańskie Święto Zmarłych. Wtedy Czarnogórcy masowo przekraczają granicę Serbii, porywają Serbów, zaciągają ich do Czarnogóry i nabijają żywcem na płoty.

Czarnogórcy z założenia nienawidzą Serbów, jednak uznali, że warto połączyć się z wrogiem i niczym pijawka odessać z nich wszystkie bogactwa. Gdy już uznali, że zabrali wszystko, po prostu odłączyli się i teraz chcą odsysać Unię Europejską, która z założenia zmieni nazwę na Konfederację Unii Europejskiej i Czarnogóry.

Imperium Lechitów

Imperium Lechitów – historyczne supermocarstwo istniejące w starożytności, rozciągające się do Łaby po Don oraz od Bałtyku po Morze Azowskie i Czarne. Największe mocarstwo w starożytności, podupadłe w średniowieczu, zniszczone przez Mieszka I – niemieckiego agenta i czeską marionetkę. Imperium nie miało stałej stolicy. Role te przypadły takim miastom jak: Codanovia, Carodonum, Szczecin, Gniezno.

Historia

Imperium Lechitów powstało ok. 1800 roku przed naszą erą. Pierwszym władcą państwa był Sarmata I, przybysz z Elamu (dzisiejszego Iran) zamieszkujący tereny dzisiejszej Częstochowy. W latach 1759-1729 p.n.e. rządził Kodan. Założył on miasto portowe Codanovia (dzisiejszy Gdańsk). Miasto wkrótce stało się stolicą.

W latach 1729-1679 p.n.e. władzę w kraju objął Lech I Wielki – patriarcha narodu Lechów, założyciel Imperium Lechickiego (znanego wśród Persów i Turków jako Lehistan). Największym jego sukcesem było stworzenie Comes militi – armii rycerzy, protoplastów szlachty i żołnierzy wyklętych, która poruszała się na dinozaurach, które schowały się pod ziemią i przeżyły tak czasów powstania państwa. Lech Wielki ustanowił też prawo, że kandydat na króla musi pochodzić z powszechnie szanowanego rodu szlacheckiego (z Lacha), czyli być rycerzem i mieć ukończone 25 lat. Po śmierci Lecha Wielkiego władzę objął Filan. Podbił on północne ziemię, które na jego cześć nazwano Finlandią. Po śmierci Filana władza przypadła jego synowi Aleksandrowi, który ustanowił wódkę narodowym alkoholem. Na cześć ojca trunek ten nazwał Finlandią. Około 1500 roku p.n.e. król Car I ustanowił nową stolicę – Carodonum, będący dzisiejszym Krakowem. Pałac królewski mieścił się na terenach dzisiejszej dzielnicy Stradom. W 1482 roku p.n.e. władzę objął Szczyt, który wybudował gród niedaleko Morza Bałtyckiego – Szczecin.

Pasożyt

Pasożyt (łac. homo parasitus) – ssak z rodziny człowiekowatych, zamieszkujący naszą planetę. Zasadniczo osiadły, wędrowny tylko w okresie godowym oraz gdy jest głodny. Liczba osobników jest nieznana – biolodzy do dzisiaj mają problem z podziałem człowiekowatych na homo sapiens i homo parasitus. Gatunek występuje na całym świecie poza Antarktydą i Arktyką, w których panują zbyt trudne warunki pogodowe.

Charakterystyka

U większości przedstawicieli homo parasitus skóra jest biała – rasy homo parasitus africanus ma czarną karnację skóry. Ciekawy jest przypadek homo parasitus gournicus, którzy w warunkach naturalnych mają czarną skórę, a pod wpływem kontaktu z wodą skóra przybiera białą barwę. Niektórzy naukowcy uważają, że przedstawiciele gournicus cierpią na syndrom Jacksona. Przeciętny przedstawiciel wśród pasożytów mierzy ok. 175 cm, posiada 100 kg masy oraz tzw. mięsień piwny. W przeciwieństwie do homo sapiens wykazują wyjątkową agresywność. Na podstawie badań z 1989 wykazano, że średni wynik w teście na IQ wśród pasożytów jest mniejsza od homo sapiens o 12 punktów.

Zachowanie

Homo parasitus to niezwykle roszczeniowy gatunek wśród ssaków. Przez 20 godzin zbierają energię niczym leniwce, by na cztery godziny mogli warczeć, atakować kończynami oraz uprawiać stosunek seksualny. W zależności od rasy pasożyt wykazuje aktywność głównie w środku dnia. W nocy zazwyczaj pasożyty zbierają energię. Naukowcom udało się jednak udokumentować anomalne zachowanie wśród homo parasitus africanus, którzy w nocy pomiędzy 31 grudnia a 1 stycznia 2016 zachowywali się agresywnie wśród przedstawicielek homo sapiens mieszkających w niemieckiej Kolonii.

Dziadek z reklamy Sagi

Dziadek z reklamy Sagi (ur. tak, zm. nie) – Polak, emeryt, największy filozof XXI wieku. Użyczył swojej twarzy w reklamie herbaty Saga. Często cytowany na popularnonaukowych stronach internetowych, typu Kwejk.pl, Wykop.pl, Komixxy.pl czy Demotywatory.pl.

Geneza

Początkowo Dziadek z reklamy Sagi wiódł spokojne życie emeryta. Po przepracowaniu najlepszych lat swojego życia podczas PRL-u osiadł w małym domku bawiąc wnuki, łowiąc ryby i słuchając śpiewu ptaków.
Jednakże sielanka nie miała trwać długo. Po traumatycznym wydarzeniu, jakim była niezdolność rozpoznania trelów pliszki, Dziadek popadł w załamanie. Wtedy usłyszał DŹWIĘK. Dźwięk ten był odgłosem gwizdka parowego od czajnika. Ten przełomowy moment zmienił jego życie. Dziadek z reklamy Sagi postanowił zostać filozofem.

Szkoła filozoficzna i hasła prorodzinne

Dziadek z reklamy Sagi początkowo planował, wzorem Platona, założyć szkołę filozoficzną. Nauczał w niej awangardowego hasła, To u nas rodzinne, czym zjednał sobie przychylność matek oraz niektórych polityków. W swojej szkole Dziadek odpowiadał głównie na rozterki innego zaprzyjaźnionego filozofa, swojego syna.

Płaska Ziemia

Płaska Ziemia – teoria, zgodnie z którą cały świat składa się z dysku. Hipotezę płaskiej Ziemi głosili głównie starożytni i średniowieczni naukowcy. Dzięki dostępie do internetu ruch ten odradza się i prezentuje nowe dowody obalające teorię okrągłej Ziemi.

Opis Ziemi

Według propagatorów płaskiej Ziemi, nasza planeta jest dyskiem o średnicy 24,5 tys. km i grubości 9 tys. km. Na brzegu planety znajduje się Antarktyda, dzięki której nie wylewa się woda (stąd wielkie poparcie proekologicznych ruchów, które walczą o nieroztopienie lodowca, który zatrzymuje wodę). W środku znajduje się Biegun Północny. Wszystko się utrzymuje za sprawą gęstości – im większa gęstość przedmiotu, tym bardziej opada on na dno. Na samym dnie znajduje się Bedrock, którego nie można zniszczyć nawet przy użyciu najnowocześniejszych technologii.

Powietrze nie uchodzi do nicości, gdyż jest ono zatrzymywane przez wielką powłokę, nieco przypominającą przeźroczystą miskę. Aż do XX wieku nie było wiadomo, z czego ją zbudowano, oraz na jakiej znajduje się wysokości. Dopiero doświadczenia ZSRR przyniosły oczekiwany wynik. Radzieccy naukowcy za pomocą Car Bomby wyznaczyli wysokość platformy na 60 kilometrów.

Poradnik:Jak pozbyć się świadków Jehowy

JAK POZBYĆ SIĘ ŚWIADKÓW JEHOWY

Skoro tutaj trafiłeś, to pewnie miałeś przyjemność spotkać parę świadków Jehowy, którzy uznali, że jesteś zainteresowany prenumeratą Strażnicy. No dobrze, parę razy przyszli, ale dzisiaj powiedziałeś sobie dość! Tak więc czytaj nasz poradnik i ciesz się upragnionym spokojem.

Na dilerkę

W tej metodzie nie możesz być sam! Musi być jeszcze ktoś w Twoim domu/mieszkaniu. Gości wpuszczasz do domu/mieszkania. Żeby zachować pozory, nie możesz być miłym podczas zapraszania ich do środka. Najlepiej od razu zapytaj się ich stanowczym tonem, czy przynieśli towar. Gdy delikwenci nie będą wiedzieć, o co chodzi, to zawołasz kumpla pod umówionym pseudonimem. Mówisz: Ka, ci pajace nie przynieśli towaru… Co z nimi zrobimy? (możesz dodać: Przynieś klamkę, gdzie mój nóż?). Kolega przychodzi z wiadomością, że noża lub pistoletu nie ma (grożenie osobom bronią lub nożem to przestępstwo). Ty mówisz: Ka, to szukaj dalej…. Ciesz oczy faktem, że delikwenci pospiesznie będą chcieli opuścić twoje mieszkanie. Ważna uwaga: musisz wykazać się umiejętnościami improwizacyjnymi, aby nie dać im dojść do słowa, tylko cały czas wkręcać ich w sytuację.

San Escobar

Plik:San Escobar.svg

San Escobar (pełna nazwa Ludowo-Demokratyczna Republika Świętego Escobara, hiszp. República Popular Democrática de San Escobar) – państwo położone w Ameryce Północnej. Państwo ogłosiło niepodległość 10 stycznia 2017 roku. Pierwszym krajem, który uznał suwerenność nowego kraju była Polska – dziś największy sojusznik tego latynoskiego państwa. To właśnie Witold Waszczykowski dumnie oznajmił, że na mapie pojawiło się nowe państwo.

Stolicą San Escobar jest malownicze miasto Santo Subito.

Kraj ten znajduje się w stanie wojny z Saint Kitts i Nevis. Prezydent SKiN miał czelność powiedzieć, że Waszczykowski miał na myśli jego wyspę. San Escobar uznał to za prowokację, na którą odpowie wojną.

Polskim ambasadorem w San Escobar jest znany polski biznesmen Stefan Siarzewski, a konsulem Krzysztof Wąski.

Historia

Początkowo była to hiszpańska kolonia San Witoldos, ale w 1990 roku prawo do wyspy wykupił Pablo Escobar. W tym samym roku prezydent kraju spotkał się z Lechem Wałęsą. Niestety polityka zagraniczna Aleksandra Kwaśniewskiego nie objęła walki o niepodległość San Escobar. Kraj otrzymał niepodległość 10 stycznia 2017 roku, po tajnym spotkaniu Witolda Waszczykowskiego z kończącym kadencję Obamą.

11 stycznia 2017 roku San Escobar został członkiem ONZ. W tym samym dniu poparł kandydaturę Polski do Rady Bezpieczeństwa. Państwo obiecało także uruchomić loty z lotniska Chopina do San Escobar, jak i nawiązać współpracę z Katolickim Uniwersytetem Lubelskim w Lublinie i Wyższą Szkołą Kultury Społecznej i Medialnej w Toruniu. W planie jest także dwustronne zniesienie wiz pomiędzy państwami.

Boston (zespół)

Boston – (h)amerykański zespół muzyczny grający soft rocka założony w 1976 roku przez gitarzystę, keyboardzistę i basistę Toma Scholza, oraz wokalistę Brada Delpa, który popełnił samobójstwo w 2007 poprzez podłączenie rury wydechowej swojego samochodu do swoich dróg oddechowych. Co jak co, pomysł na śmierć miał.

Debiutancki album zespołu, niezwykle oryginalnie zatytułowany Boston, który wydany był w 1976 roku – czyli zaraz po powstaniu zespołu – odniósł ogromny sukces komercyjny. Właśnie na tej płycie znajdował się największy przebój wylansowany przez zespół – More Than A Feeling. Riff z tej piosenki później ukradła Nirvana za sprawą Smells Like Teen Spirit, czyli popularnej wśród emo piosenki o szamponie przeciwłupieżowym zapachowym. Późniejsze wydawnictwa zespołu nie odniosły jak na razie większych sukcesów, prócz kilku numerów tu i tam.

Członkowie

Obecni członkowie

• Tommy DeCarlo – skowyt. Dowód na to, że zespół desperacko poszukiwał nowego wokalisty. Poznali go bowiem na mediach społecznościowych;
• Tom Scholz – rzeźbienie wiosła, keyboardy i brzdąkanie na basie. Jeżeli nie ma go w zespole, to oznacza, że to wcale nie Boston;
• Gary Pihl – drugi gitarzysta. Pomaga Scholzowi w osiągnięciu harmonii gitarowych tak słynnych dla zespołu;