Piotr Żyła
|
Ten artykuł dotyczy polskiego skoczka. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu. |
– Masz jakieś plany na jutrzejszy konkurs?
– No! Arrrrr! Taki właśnie, hehe!
- Piotrek w wywiadzie po drużynówce w Willingen.
Dupa na buty, garbik i fajeczka!
- Piotrek opisuje etapy skoku
– Czy dla wspomnianego Martina Kocha jakiś prezent szykujesz?
– A chyba mu flaszkę postawię.
- Żyła w wywiadzie w Zakopanem w 2012 o tym, jak zakwalifikował się do konkursu dzięki wpadce Kocha
Gdyby do mnie ktoś przyszedł z flaszką po zepsutym skoku, to chyba bym mu w łeb tą flaszką strzelił.
- Piotr Żyła sprawiedliwy
– Planujesz jakieś świętowanie?
– No, heheh, pewnie hehehe, glupio pytasz hehehe, a nie wiem, no na razie, na razie jeszcze nie myślę o świętowaniu, heh, na razie muszę się dostać jakoś do hotelu, bo gdzieś jestem nie wiem gdzie.
- Piotrek po wygranej w Oslo
– Jak te święta spędzisz?
– Opije się, hehehe, nie, żartuje, hehe.
- Żyła po konkursie w Engelbergu
– Jak się czujesz w dniu urodzin?
– No myślę, że w porządku no, tak jak na 18-stkę nie, dużo osób przyszło, hehehehe.
- Wiewiór po konkursie PŚ w Wiśle 2014
- Wyleciałem z tego progu i myślę sobie: ehhh, chyba nic z tego nie będzie. A tu nagle, jakby ktoś mnie za dupę złapał, nartki przyszły, no i się przyjemnie leciało.
- Skoczek po skoku w Vikersund.
Piotr Żyła (ur. 16 stycznia 1987 w Cieszynie) – polski skoczek narciarski, zwycięzca konkursu w Oslo, należy do kadry A. W latach 2011–2013 najlepszy po Kamilu Stochu skoczek w Polsce (szczególnie na mamutach), lecz w 2014 roku stracił to miano na rzecz domowego pupilka. Były rekordzista Polski w długości lotu z Kamilem Stochem. Mistrz ciętej riposty. W wolnych chwilach występuje w reklamach.
Kariera
Czasy juniorskie
Piotrek nie osiągał wielkich sukcesów indywidualnych, ale drużynowo zdobył srebrny medal na Mistrzostwach Świata Juniorów w 2005 roku.
Sezon 2005/2006 – 51. miejsce
Piotruś dostał szansę startu w Sapporo, w 2006 roku. Zajął tam raz 19., a raz 20. miejsce. Niestety w 1. konkursie Zakopanem był 47., a w 2. nie zakwalifikował się do konkursu. Pojechał do Planicy, ale tam też się nie zakwalifikował. Mimo zaledwie 23 punktów zajął w klasyfikacji generalnej 51. miejsce – kiepskie, ale i tak najlepsze w latach 2006–2011.
Sezon 2006/2007 – 55 miejsce
W sezonie 2006/2007, mimo że zajął 55. miejsce w generalce, zdobył 34 punkty: na początku było słabo, ale w Titisee-Neustadt był 19., a w Klingenthal 20. Łącznie w Niemczech zdobył 23 punkty, w fińskim Lahti był 27., a w Oslo 24.
Sezon 2007/2008 – niesklasyfikowany
Hannu Lepistoe przed zimą kompletnie zepsuł naszych. Odczuł to także Piotrek, który stał się kompletnym nielotem (jak większość Polaków), ponieważ ani razu nie zapunktował, nawet w Sapporo był 38. i 45. Prawie wszyscy kibice po sezonie obrzucili błotem polskich skoczków, czego nie uniknął Żyła, którego nazywano nielotem i beztalenciem obok Buli i Mameji.
Sezon 2008/2009 – 81. miejsce
W sezonie 2008/2009 też był nielotem, ale nie aż takim jak rok wcześniej, bo zdobył chociaż 4 punkty, w Zakopanem. Trochę się poprawił od poprzedniego sezonu; choć skakał słabiej od Rutkowskiego, Miętusa i Stocha, to i tak wystarczająco, żeby przechodzić przez kwalifikacje.
Sezon 2009/2010 – niesklasyfikowany
Sezon olimpijski był jeszcze bardziej beznadziejny niż 2 lata wcześniej: zdobył tylko 9 punktów w Kontynentalu, 2 razy odpadł w kwalifikacjach do PŚ, a za trzecim razem był 42. Był zupełnie znaczniej beznadziejniejszy niż Hula, Bachleda czy Miętus. Powrót do formy nastąpił zaraz za rok…
Sezon 2010/2011 – 54. miejsce
Piotrek po trzech chudych latach nie chciał być trenowany przez kiepskich trenerów, więc poszedł do Jana Szturca. Na początku sezonu było beznadziejnie, ale potem Żyła się poprawił: w sezonie 2010/2011 zdobył 37 punktów i 54. miejsce w generalce, a drużynowo był dwa razy na podium, głównie dzięki mistrzowi Adasiowi i prężnie rozwijającemu się Kamilowi Stochowi. Najlepsze miejsce w konkursie PŚ to było 21., ale na MŚ w Oslo na normalnej skoczni był 19. (na dużej 21.).
Sezon 2011/2012 – 19. miejsce
W Letniej Grand Prix 2011 jeszcze bardziej wzrosła mu forma: w Wiśle co prawda był 46., ale w Hinterzarten, Courchevel i Einsiedeln był odpowiednio 13., 24. i 20. W Hakubie był dwukrotnie drugi, dwukrotnie za Tomem Hilde, a w kazachskich Ałmatach 5. W Hinzenbach był tylko 26., ale w Klingenthal 4. Ostatecznie dzięki słabym skokom zawodników przed nim w klasyfikacji był aż 5. Kibice mieli nadzieję, że nie powtórzy historii pewnych nielotów.
Nadeszła zima. Wielu bało się, że Żyła będzie kiepski, jednak zajął na dobry początek 19. miejsce w Kuusamo. W Lillehammer na normalnej skoczni było jeszcze lepiej, bo zajął 11. miejsce. Dzień później na dużej skoczni zajął 7. miejsce, dzięki czemu zyskał sympatię kibiców i miejsce w pierwszej „10” generalki PŚ. Pierwszy konkurs, do którego nie musiał się kwalifikować był piątkowy konkurs w Harrachovie i zajął 19. miejsce, wypadając z niej. W trzecim konkursie w Harrachovie był 26. po zepsuciu drugiego skoku. Wszyscy oceniali Piotrka jako najstabilniejszego z polskiej kadry do momentu, kiedy zajął 42. miejsce w niedzielnym konkursie w Engelbergu.
Niestety, okazało się, że Żyła tylko przedłużył sobie lato do grudnia. Pod wodzą Kruczka jego forma zaczęła spadać jak rakieta – tylko raz był w serii finałowej podczas TCS i to dzięki dyskwalifikacji rywala, a w Innsbrucku nawet nie przeszedł kwalifikacji. Wydawało się, że Piotruś z Kruczkiem wyraźnie dąży do zrównania swojej formy ze Stefanem Hulą czy Dawidem Kubackim.
Kiedy nastąpiły mniej ważne zawody, Piotrek odzyskał (przynajmniej częściowo) formę – w pierwszym konkursie na mamucie w Bad Mitterndorf zajął 17. miejsce, a w drugim 22. Mimo że to nie była najważniejsza impreza sezonu, to zdobył punkty do klasyfikacji PŚ w lotach.
Pięć dni po zawodach na skoczni Kulm nadszedł czas na Zakopane. Piotrek napompował balonik z sukcesami, wygrywając kwalifikacje do piątkowego konkursu, w którym zajął słabe – bo na rodzimej skoczni – 16. miejsce. Wtedy nikt nie zwrócił szczególnej uwagi na niego ze względu na wygraną lepszego kolegi i 9. miejsce Zniszczoła. Następnego dnia Piotrek okazał się być wielkim farciarzem, ponieważ w kwalifikacjach oddał beznadziejny skok na odległość 106,5 metra, który dawał mu pierwsze miejsce niedające awansu do konkursu. Wydawało się, że kibice go obrzucą śniegiem, błotem i jajami za kompromitację, jednak ostatni z zawodników muszących się kwalifikować – Martin Koch – skoczył 104,5 m i to on nie wszedł do konkursu. Warto nadmienić, że znalazł się na 40. miejscu ex aequo z Chedalem, czyli gdyby otrzymał notę nawet o 0,1 pkt mniejszą, nie wszedłby do konkursu.
Sam Żyła był również dobrotliwy – nie chciał, aby było przykro Kochowi następnego dnia na 30-tych urodzinach przez brak awansu, więc publicznie okazał zamiar kupienia mu flaszki. W Vikersund skoczył 232,5 m. W całym sezonie 2011/2012 zajął 19. miejsce.
Sezon 2012/2013 – 15. miejsce
Letnie GP było dla niego rekordowo słabe, zajął miejsca 16., 15., 7., 29., 20., 38. i 27. W klasyfikacji zajął 26. miejsce.
Niestety, na sam początek sezonu trener polskich skoczków zniszczył polskie skoki. Piotr Żyła poraz kolejny stał się nielotem. W norweskim Lillehammer zajął 36. i 43. miejsce. Później w Kuusamo zajął 48 miejsce, a z drużynówką zajął ostatnie miejsce. Później do Soczi nie pojechał. W Engelbergu nadal był nielotem, zajął 36. i 37. miejsce. Później kończył okres nielota, ale zanim dobrze skakał, jeszcze w Oberstdorfie zajął 31. miejsce. Później w Ga-Pa zajął 30. miejsce. Jego forma rosła do bardzo dobrej. W Austrii zajął 22. i 30. miejsce. Później w Wiśle zajął szóste miejsce.
Trzy dni później przyszła kolej na Wielką Krokiew. W drużynówce zajął 2. miejsce z Miętusem, Stochem i Kotem. Później konkurs nieudany, zajął 18. miejsce. Później przyszła pora na Sapporo, zajął kiepskie miejsca w trzeciej dziesiątce. Potem w Vikersundbakken zajął szóste i dziesiąte miejsce. Potem w Harrachovie kiepsko, zajął 26. miejsce, później w drugim konkursie większość klepało bulę więc zajął dobre, trzynaste miejsce. W Wilingen skakał na małej pokazowej skoczni, oraz w drużynówce zajął 5 miejsce. Potem w Klingenthal zajął bardzo dobre miejsce szóste. Później ze Stochem, Kotem, Miętusem i Kubackim nie startował, bo trenował do Mistrzowstw Świata w Narciarstwie Klasycznym w Val di Fiemme.
Mistrzostwa świata w Val di Fiemme
Piotr Żyła zaczął od słabiutkiego 23. miejsca na skoczni normalnej, skoczył 95,5 m i 95 m. Potem wystąpił na dużej skoczni, ale skakał na 124m i 126,5m, zajmując przeciętne, 19 miejsce. Mistrz świata mógłby być dumny ze złotego medalu, Żyła mógł by się śmiać. Później w drużynówce zajął wraz z Kubackim, nielotem i Stochem historyczny brązowy medal dla polskiej drużyny skoków narciarskich.
Koniec sezonu
Koniec sezonu dla Piotrka był fantastyczny, co prawda jeszcze w Lahti i Kuopio zajmował 12. i 15. miejsce, to w Trondheim pokazał swoją klasę. W kwalifikacjach skoczył prawie na rekord skoczni, a w konkursie zajął 9. miejsce. Później w Oslo był fantastyczny występ, skakał na 135,5 m i 133,5 m i wygrał wspólnie z Gregorem Schlierenzauerem. Później w Planicy nieoczekiwane podium, zajął 3. miejsce. Potem ostatni konkurs był przedziwny. Skoczył 216 m i się pokazał nagi kibic, który na (nie)szczęście dostał się w ręce policji.
Sezon 2013/14 – 20 miejsce
Piotr Żyła niestety był smutny, bo w Hinterzanten zajął pechowe, 34. miejsce, jednak w Wiśle był w czołowej 20. Tak samo w kolejnych dwóch konkursach.
Zima
Zimka znowu nadeszła. W Klingenthal zajął piąte miejsce, tak on lubi skakać. Mówił, że może skoczyć 500 metrów. W Kuusamo zajął 23. miejsce i tylko jedno, bo w drugim konkursie wiało wydupiście, w Lillehammer było 26. i bardzo dobre 6. miejsce, dzięki czemu Piotrek awansował w generalce o kilkadziesiąt punktów, w Titisee bez fajerwerków dwunaste i piętnaste miejsce (zajmując 3 miejsce po I serii), jednak w Engelbergu był szósty i jedenasty.
Turniej Czterech Skoczni był dla niego beznadziejny. Zaczął od słabego 24. miejsca. W Ga-Pa zrobił Polakom noworocznego psikusa nie łapiąc się do konkursu, przez co zamieniono go na Dawida Kubackiego. Po Innsbrucku zaliczył (nie do końca) wielki comeback, zajmując 21. miejsce, w Bad Mitterndorf był 15. i 24., a w 27. urodziny, na lekkim kacu wyskakał 12. miejsce. W Zakopanem gdzie wiało wydupiście zajął 19 miejsce. Został powołany na olimpiadę w Sroczi Soczi. Do Sapporo jak inni olimpijczycy nie pojechał (pojechał tam tylko Bula i Miętus). W Willingen skakał przeciętnie: był 22 i w drugim konkursie dopiero 32.
Soczi 2014
Skakał słabo na treningach, więc nie wystartował w konkursie indywidualnym na skoczni normalnej. W konkursie na dużej był dopiero 34. W drużynówce, gdzie Polacy zajęli 4 miejsce, skakał jak łajza (bądź łajda). Igrzyska były dla Żyły nieudane.
Ostatnie konkursy
Konkursy po igrzyskach były beznadziejne. W Falun 37, niżej nawet od Murańki, który jakieś punkty miał. Natomiast w Lahti zawsze zawalał skoki nie wchodząc do I serii i stał się nielotem, Jednak w zawodach na skoczni w Kuopio zdobył kilka punktów, ale wciąż był nielotem. W Trondheim gdzie była tam loteria wylatał dobre 12 miejsce. Nawet w Oslo był na poziomie nielotnistwa, nie wchodząc do II serii.
Na mistrzostwach świata w lotach nie wystąpił ani razu. Był w składzie na zawody drużynowe, ale Miran Tepes z Hoferem bali się, że zdobędą medal, więc uruchomił wiatr i zawody odwołano.
W Planicy skakał na dobrym poziomie będąc w drugiej dziesiątce, a w drużynówce przeskoczył wszystkich skocznię skacząc 141 metrów
Sezon 2014/15
LGP - 5 miejsce
Żyła zaczął żniwa od dalekich skoków na Letnich Mistrzostwach Polski. Tą siłę potwierdził w wygranej drużynówce oraz kończąc na drugim miejscu zawody w Wiśle. Na tym samym miejscu zakończył w Einsideln. Był nawet liderem LGP. W Courschevel skoczył beznadziejnie i spadł na 3 miejsce. Powrócił dopiero w Hinzenbach bo w Azji nie skakał. w zawodach był dopiero 13. Dużo punktów zdobył także w Klingenthal zajmując fatalne dobre, 6 miejsce, dobre bo Stoch i Kubacki odpadli po I serii, a reszta spadała na bulę i się nie kwalifikowała.
Puchar Świata
Zaczął od solidnych punktów ponownie w Niemczech... utrzymał się w drugiej dziesiątce od zawodów w Planicy. Był jednak niżej niż w Ostatnich zawodach bo był 14 po bardzo średnich skokach. W Kuusamo zepsuł w II serii i spadł na 17 miejsce. W następnym konkursie zakończył w trzeciej dziesiątce, nie kwalifikując się do II serii w pierwszym konkursie w Lillehammer, a w drugim był 15, kolejną nierówność pokazał w Niznym Tagile, zajmując dziesiąte i 46 miejsce, spie
ił skok. Engelberg był znowu słaby, bo zajmował 24 i 15 pozycję. Wygrał poraz pierwszy w Mistrzostwach Polski, w Turnieju skakał bardzo dobrze, w Oberstdorfie pokonał Pungentara, ale był dopiero pisionty dwudziesty czwarty, a w następnym 17 i 13.
