Jugosławia: Różnice pomiędzy wersjami
Znacznik: zrewertowane |
Ja8czy coś (dyskusja • edycje) M (Wycofano ostatnie edycje użytkownika 5.184.194.102, powód: nic niewnosząca edycja) Znacznik: rewert |
||
| Linia 20: | Linia 20: | ||
Z początku Jugosławia miała w nosie to, co się dzieje w Europie, gdyż była zajęta swoimi problemami. Kiedy w 1939 roku [[Niemcy]] zaatakowały [[Polska|Polskę]], ta od niechcenia ogłosiła neutralność. W [[1941]] roku Niemcy próbowały przekonać Jugosławię, aby dołączyło do nich. Za pierwszym razem Jugosłowianie odpowiadają w bardzo jasny sposób: Nе. Jednakże wojsko serbskobośniackochorwackie było na tyle słabe, że za drugim podejściem Niemcy (grożąc wojskiem) przekonują rząd serbski, aby zjednoczyli się z nimi. |
Z początku Jugosławia miała w nosie to, co się dzieje w Europie, gdyż była zajęta swoimi problemami. Kiedy w 1939 roku [[Niemcy]] zaatakowały [[Polska|Polskę]], ta od niechcenia ogłosiła neutralność. W [[1941]] roku Niemcy próbowały przekonać Jugosławię, aby dołączyło do nich. Za pierwszym razem Jugosłowianie odpowiadają w bardzo jasny sposób: Nе. Jednakże wojsko serbskobośniackochorwackie było na tyle słabe, że za drugim podejściem Niemcy (grożąc wojskiem) przekonują rząd serbski, aby zjednoczyli się z nimi. |
||
Po wojnie był spokój, spokój, i jeszcze raz [[Komunizm|spokój]]. Spokój i ład ten zaczął się jednak pieprzyć w [[1991]]. Wtedy wszyscy zaczęli iść w swoją stronę. Aby uratować Jugosławię, Milošević zaczął wdrażać instrukcję z książki ''Jak rozpieprzyć kraj i znaleźć się na liście najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii'' polskiego wojskowego [[Wojciech Jaruzelski|Wojciecha Jaruzelskiego]]. Nie pomogło to, gdyż postkomuniści w Jugosławii zamiast pomóc swojemu liderowi wynaleźli przeciwieństwo skrajnym ekoterrorysty, będącego zielonym na zewnętrz, a czerwonym w środku – tzw. ''Beogradkriza'' sprawiał, że można być czerwonym na skórze i w legitymacji, a [[Dolar amerykański|zielonym]] w środku. Z tego wszystko Milošević stracił panowanie nad krajem, w 2000 roku usunięto go z urzędu, a w 2003 Jugosławia dokonała rebrandingu na [[Serbia i Czarnogóra|Serbię i Czarnogórę]] |
Po wojnie był spokój, spokój, i jeszcze raz [[Komunizm|spokój]]. Spokój i ład ten zaczął się jednak pieprzyć w [[1991]]. Wtedy wszyscy zaczęli iść w swoją stronę. Aby uratować Jugosławię, Milošević zaczął wdrażać instrukcję z książki ''Jak rozpieprzyć kraj i znaleźć się na liście najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii'' polskiego wojskowego [[Wojciech Jaruzelski|Wojciecha Jaruzelskiego]]. Nie pomogło to, gdyż postkomuniści w Jugosławii zamiast pomóc swojemu liderowi wynaleźli przeciwieństwo skrajnym ekoterrorysty, będącego zielonym na zewnętrz, a czerwonym w środku – tzw. ''Beogradkriza'' sprawiał, że można być czerwonym na skórze i w legitymacji, a [[Dolar amerykański|zielonym]] w środku. Z tego wszystko Milošević stracił panowanie nad krajem, w 2000 roku usunięto go z urzędu, a w 2003 Jugosławia dokonała rebrandingu na [[Serbia i Czarnogóra|Serbię i Czarnogórę]]. |
||
== Język == |
== Język == |
||
Aktualna wersja na dzień 13:23, 23 wrz 2023
| Jugosławia | |||||
|---|---|---|---|---|---|
| |||||
| Stolica | Tetowo | ||||
| Ludność | Serbochorwatobośniohercegowinosłoweńcomacedończycy | ||||
| Język urzędowy | serbskochorwackobośniacki, chorwackoserbskobośniacki, bośniackochorwackoserbski i słoweński | ||||
| Ustrój | |||||
| Religia | tak | ||||
| Waluta | Dinary, ewentualnie woda | ||||
.svg)
.svg)
Jugosławia – państwo-widmo i czołowy eksporter biedy w Afryce. Mit o Jugosławii nazywa ją „kapitalistyczną utopią”. Stolicą Jugosławii jest Tetowo, a największym miastem Białogard. Prawo do marki Jugosławia uzurpuje sobie producent wódki Finlandia oraz międzymiastowy operator telefonii puszkowej Vodafone.
Historia[edytuj • edytuj kod]
Wydanie gry, jaką była I wojna światowa wywołało niezadowolenie ze strony Bośniaków, Hercegowińczyków, Chorwatów, Słoweńców i Fyromczyków ze względów oczywistych: byli tam zmuszani do walki po stronie Serbii albo Austro-Węgier. Niezadowolenie było tak wielkie, że powołano na emigracji własny jugosłowiański klub. Jednak w tajemniczy sposób udało się przekonać wyżej wymienione ludy, aby podpisały deklarację na wyspie Korfu. W 1917 roku powstało Państwo Słoweńców, Chorwatów i Serbów. Krótko po zakończeniu I wojny światowej proklamowano Królestwo Jugosławii. Pomimo drobnych problemów, jakimi byli komuniści, chorwacko-macedońscy separatyści i międzyczasowy brak rakii, wszystko dobrze szło. Aż do wybuchu II wojny światowej.
Z początku Jugosławia miała w nosie to, co się dzieje w Europie, gdyż była zajęta swoimi problemami. Kiedy w 1939 roku Niemcy zaatakowały Polskę, ta od niechcenia ogłosiła neutralność. W 1941 roku Niemcy próbowały przekonać Jugosławię, aby dołączyło do nich. Za pierwszym razem Jugosłowianie odpowiadają w bardzo jasny sposób: Nе. Jednakże wojsko serbskobośniackochorwackie było na tyle słabe, że za drugim podejściem Niemcy (grożąc wojskiem) przekonują rząd serbski, aby zjednoczyli się z nimi.
Po wojnie był spokój, spokój, i jeszcze raz spokój. Spokój i ład ten zaczął się jednak pieprzyć w 1991. Wtedy wszyscy zaczęli iść w swoją stronę. Aby uratować Jugosławię, Milošević zaczął wdrażać instrukcję z książki Jak rozpieprzyć kraj i znaleźć się na liście najbardziej kontrowersyjnych postaci w historii polskiego wojskowego Wojciecha Jaruzelskiego. Nie pomogło to, gdyż postkomuniści w Jugosławii zamiast pomóc swojemu liderowi wynaleźli przeciwieństwo skrajnym ekoterrorysty, będącego zielonym na zewnętrz, a czerwonym w środku – tzw. Beogradkriza sprawiał, że można być czerwonym na skórze i w legitymacji, a zielonym w środku. Z tego wszystko Milošević stracił panowanie nad krajem, w 2000 roku usunięto go z urzędu, a w 2003 Jugosławia dokonała rebrandingu na Serbię i Czarnogórę.
Język[edytuj • edytuj kod]
Główny artykuł: Język serbsko-chorwacki
Na terenie Jugosławii mówi się po serbsko-chorwacko-bośniacku, chorwacko-serbsko-bośniacku i bośniacko-chorwacko-serbsku. Jeszcze nie znaleziono różnic między tymi językami, ale prace trwają. Coraz szersze uznanie wśród językoznawców zdobywa pogląd, że w rzeczywistości mamy do czynienia z sześcioma zupełnie odrębnymi językami: serbskim, chorwackim, bośniackim, hercegowińskim, czarnskim i górskim. Zdanie to podyktowane jest występowaniem poważnych różnic leksykalnych i gramatycznych między narzeczami Jugosławii, uniemożliwiających wzajemne porozumiewanie się.
