Psycholog

…nie przejmuj się tym, co mówią inni…………hmm…
…rozumiem,że to dla Pana/Pani trudne…………
………tak?………rozumiem…………Bądź sobą………
……myślę, że potrebna będzie kolejna wizyta…

Psycholog – osobnik, najczęściej płci żeńskiej, spotykany głównie w poradniach wychowawczo-zawodowych, poradniach zdrowia psychicznego i gabinetach prywatnych. Zajmuje się rozmowami z ludźmi, z którymi nikt nie chce rozmawiać. Ciągle zadaje to samo pytanie: Czy chcesz o tym porozmawiać?

Wygląd

• Głupawy uśmiech na twarzy (w trakcie lub zaraz po studiach), bądź twarz zastygła w masce obsesyjnego analizowania wszelkich docierających doń bodźców (spotykane u bardziej doświadczonych osobników).
• Chodzi ubrany w długi celtycki płaszcz lub w długą kieckę, co sprawia, że wygląda na lekko nawiedzonego.
• U osobnika płci męskiej konieczna jest broda dodatkowo potęgująca wrażenie oderwania od rzeczywistości.
• U osobnika płci żeńskiej spotęgowane wrażenie oderwania od rzeczywistości jest trwałe i nie zależy od posiadania brody, okularów czy długiej kiecki.

Poglądy

• Patrzy na świat przez różowe okulary.
• Ich główny pogląd: Jesteś cudowny/a, wina nie leży w Tobie!.

Pochodzenie

Psycholodzy wywodzą się przeważnie od małomównych kujonów uwielbiających spędzać czas na nauce, dokształcaniu się, nauce, czytaniu książek, nauce, rozmyślaniu no i oczywiście ... nauce. Aby dowiedzieć się więcej o sobie i własnych problemach psychicznych (no…przecież każdy je ma i każdy potrzebuje pomocy psychologa!) pewnego dnia postanawiają opuścić swój ulubiony fotel do czytania książek i wyruszyć w świat na poszukiwanie wiedzy i doświadczeń życiowych. Po zdaniu egzaminu dojrzałości udają się na studia psychologiczne.

Zachowanie

• Do upadłego powtarza swoim pacjentom, jacy są wspaniali i wyjątkowi.
• Podczas słuchania innych charakteryzuje się wydawaniem specyficznych odgłosów: „hmm…”, „aha…”, „yhy…”. Zazwyczaj towarzyszy temu także lekko podniesiona brew.
• Zsuwające się okulary są elementem kluczowym we wszelkiej terapii.
• Nonkonformista i indywidualista – lubi wybijać się z tłumu.
• Lubi częstować herbatą, której w swoim gabinecie ma nieograniczoną ilość odmian.
• Wciąż pali kadzidełka, nazywając to aromaterapią.
• Słysząc „cześć” od znajomego, zaczyna zastanawiać się, co też on chciał przez to powiedzieć.
• Jest bardzo opanowany i zdystansowany do siebie, nie widzi własnych wad, ale za to z chęcią opowie ci o Twoich.
• Potrafi sprawić, że będziesz dumny z tego, że moczysz się mając dwadzieścia parę lat.
• Zdaje się świdrować swoimi oczami duszę pacjenta, co zazwyczaj wprawia go w zakłopotanie.
• Choć stara się leczyć stany lękowe pacjentów, sam zazwyczaj śpi z rozpylaczem gazu i dwusiecznym toporem pod poduszką.
• Jest specjalistą od szukania problemów, a nie od znajdywania rozwiązań

Występowanie

• Najczęściej spotykany samotnie lub w towarzystwie innych osobników tego samego rodzaju porozumiewających się bardzo skomplikowanym językiem na zwyczajne tematy
• Spotykany też we własnym gabinecie, którego nieodłącznym elementem jest kozetka.

Podział

• Psycholog kliniczny – trudno powiedzieć, czy to terapeuta czy sam pacjent.
• Psycholog zdrowia – zajmuje się ludźmi względnie normalnymi.
• Psycholog na uczelni – wykłada i robi eksperymenty na studentach. Starannie unika odpowiadania na pytania dotyczące jego profesji. Jeśli już zdarzy mu się takowej odpowiedzi udzielać robi to w taki sposób, by nikt nie wiedział, o co właściwie chodzi.
• Psycholog szkolny – lubi jak się dużo gada; poucza; każe zastanawiać się nad sobą, usprawiedliwia nieobecności na lekcjach spowodowane przeciągającą się wizytą w gabinecie. Osobnik szczególnie popularny podczas zajęć wf, z których często wystawia zwolnienia. Jego największym wyzwaniem zawodowym są rozhisteryzowane panienki z gimnazjum po „największej tragedii życia” (zerwanie z chłopakiem ze starszej klasy). Czasami przeprowadza zajęcia na których mówi o oczywistościach.
• Psycholog sądowy – psycholog, który od prawnika różni się tym, że lubi oskarżonych. I świadków. A nawet innych prawników. Wiecznie roztargniony i z toną dokumentów przy sobie. Słynie z tego, że słucha ludzi, zamiast mówić im, kiedy mają być cicho.
• Psycholog nerwowy – psycholog, który od nadmiernej pracy nabawił się nerwicy i sam chodzi na psychoterapię do znajomego po fachu.
• Psycholog metalowy – ubiera się na czarno i słucha death metalu.
• Psycholog urzędowy – porusza się po urzędach, najczęściej z dużą prędkością i tuląc do piersi pięć segregatorów. Ma obsesje na punkcie pism i widoczne uzależnienie od batoników. Niechętnie komunikuje się sam na sam, preferując formy grupowe. Wyraźnie coś ukrywa…
• Psycholog pracy i organizacji – jego klientami są osoby posiadające dużo więcej klientów i chcące mieć ich jeszcze więcej. Zawsze będzie w stanie powiedzieć, że pracujesz nie tam gdzie chcesz i nie tak jak chcesz, nawet jeśli wcześniej byłeś święcie przekonany, że się samorealizujesz. Nie rozumie o czym mówi do niego klinicysta, ale mobbing nie jest mu obcy.