Stefan Thurnbichler

Ten artykuł dotyczy austriackiego skoczka. Zobacz też hasła o innych osobach o tym imieniu.

Eh, i znowu wygrałem. Żeby mnie powołali muszę bardziej się starać

Wszystko spoko - mówi gest, ale w oczach widać niespełnione ambicje

Stefan Thurnbichler (ur. 2 marca 1984 w Innsbrucku) – ni przypiął, ni przyłatał, austriacki skoczek narciarski. Jest za słaby na Puchar Świata i za mocny na Kontynental. W związku z powyższym utknął w tym drugim, nie dając szans swoim kolegom-nielotom na triumfy w klasyfikacji generalnej. Nawet w okresie sukcesów nie brany był do kadry narodowej ze względu na niewyjściowy wygląd, choć wcale nie ustępuje w nim Kochowi.

Kariera

Stefan od najmłodszych lat trenował skoki pod okiem bacznie przyglądających się emerytowanych sław. Podobnie jak 90% innych Austriaków, był nadzieją i przyszłością tamtejszych skoków. Krótko po rozpoczęciu kariery wygrał klasyfikację generalną Kontynentala i sława stanęła przed nim otworem. Do reprezentacji jednak się nie dostał, ponieważ byli od niego lepsi. Stefan tłukł się przez kilka następnych lat po zawodach Kontynentala wraz z Turkami, Węgrami i Rumunami, z którymi bez większych problemów wygrywał. Wygrałbyś i ty. Pomimo stałych miejsc w czołówce, do kadry powołania jak nie dostał, tak nie miał dalej. Z desperacji wygrał nawet dwa razy w klasyfikacji generalnej roku 2008 i 2009. Dopiero ten drobny sukces otworzył działaczom oczy i postanowili się nad nim łaskawie zlitować. W sezonie 2009/10 skakał przez połowę sezonu i za każdym razem punktował dostając się do trzydziestki, co jest marzeniem niejednego zawodnika z normalnych krajów. Po dwóch słabszych występach bez punktów w Niemczech, Pointner uznał go za hańbę austriackich skoków i zesłał z powrotem do Kontynentali. Bo kto to widział, żeby zawodnik wypadł poza trzydziestkę? Podobna sytuacja miała miejsce w sezonie 2010/11, tyle że Stefanowi dane było wystąpić jedynie w ćwierci sezonu, a występ poza trzydziestką ponownie skończył się dla niego ekskomuniką z kadry narodowej.

Stefan w innych kadrach

Poniższa lista przedstawia wersję wydarzeń, które miałyby miejsce, gdyby Thurnbichler reprezentował poszczególne kraje:

• Białoruś (Степан Турнбихевич) – Aleksander Łukaszenka zachwycony osiągnięciami swojego rodaka decyduje się na wspomożenie białoruskiej kadry skoków narciarskich, aby budowały one dumę narodową. Jednocześnie podkreśla udział władzy w sukcesie zawodnika. W razie przerwania passy dobrych występów, Стэфан zostałby zesłany do łagru.
• Chiny (斯蒂芬) – w ramach rozwoju chińskich skoków narciarskich, obija się po zawodach FIS Cup, ponieważ Tian Zhandong i spółka ledwo potrafią wylądować, a dla samego 斯蒂芬 nie opłaca się płacić za podróże po zawodach Pucharu Świata. W gruncie rzeczy, lepiej już na tym wychodzi w tej swojej Austrii.
• Czechy (Štěpán Túrňbiček) – pomimo nadmiernego picia piwa i jedzenia knedli, Štěpán utrzymuje formę pozwalającą mu na regularne starty w Pucharze Świata i konkursach drużynowych. Staje się szczęśliwym i spełnionym człowiekiem.
• Gruzja (Stepane Turnbiwlodze) – Stepane pojechałby na MŚ juniorów, zająłby miejsce pod koniec stawki i na tym zakończyłaby się jego pełna przygód kariera. Poza tym skakałby dla zabawy na dziecięcej skoczni koło jego domu. Byłby szczęśliwym człowiekiem spełniającym się w czymkolwiek innym niż skoki narciarskie.
• Finlandia (Tapani Türnbinen) – w związku z postępującym kryzysem, domniemanym końcem kariery Ahonena, kontuzją Larinto, wertowane są wszelkie rezerwy Pucharu Kontynentalnego, FIS Cup, kombinacji norweskiej, a nawet przechodniów. Tapani okazuje się być najsilniejszym punktem drużyny. Finlandia oddycha z ulgą, a Tapani skacze w PŚ do momentu odbudowy kadry. Po owej, wraca skąd przybył, czyli do Kontynentala.
• Francja (Étienne Tuerneblaix) – obecność Étienne w kadrze francuskiej powoduje finalne uzupełnienie drużyny, w związku z czym Francuzi zaczynają kwalifikować się do drugich serii w drużynówkach. On sam ma za to stałe miejsce w zawodach Pucharu Świata niezależnie od dyspozycji. Wszyscy są szczęśliwi i usatysfakcjonowani.
• Japonia (Sutiibun Turunbihara) – w związku ze zbyt młodym, jak na japońską kadrę wiekiem, Stiibun brany jest na zawody w zależności od dyspozycji Yumoto i Takeuchiego. Mimo to, zdarza się to dość często, a Sutiibun może walczyć o lepsze pozycje niż ma to miejsce w kadrze austriackiej.
• Kanada (Stephen Thurnbish) – Stephen zostałby liderem drużyny kanadyjskiej, ale miałby ograniczoną liczbę występów w PŚ/CoC, co związane jest ze śladowym zaangażowaniem Kanadyjczyków w skoki narciarskie. Mieszkałby więc samotnie w lesie koło jeziora i karmił niedźwiedzie, bez perspektyw na przyszłość.
• Kazachstan (Степан Турнбихов) - Степан byłby nieźle zapowiadającym się skoczkiem, jak na kazachskie warunki, ale zakończyłby karierę w wyniku obrażeń po wypadku samochodowym spowodowanym przez kolegę z kadry.
• Korea Południowa (Seutibeun Choi) – nie mogąc wygryźć ze składu nikogo z Żelaznej Czwórki (tj. H. Choi, S. Choi, Kim i Kang), Seutibeun przeszedłby na Kombinacja norweska, gdzie reprezentowałby Koreę zajmując ostatnie miejsca w większości zawodów, w których wziąłby udział.
• Niemcy (Stephan Thurnbichler) – Stephan niczym nie wyróżniałby się od swoich reprezentacyjnych kolegów Bodmera, Hockego czy Piątka. Pojawiałby się więc w miarę regularnie na zawodach Pucharu Świata, a okazyjnie brany by był do drużyny. Spokój i rutyna.
• Norwegia (Steffan Thurnbichsen) – pomimo dobrych występów pojawiałby się na zmianę z Bardalem i Romoerenem. Do drużyny, o ile w ogóle, brany by był sporadycznie. Nie jest to szczyt marzeń, ale zawsze jakaś lepsza alternatywa.
• Polska (Stefan Turnbiński) – Stefan, obok Kamila Stocha, okrzyknięty by został największą nadzieją na kontynuację sukcesów Adasia. PZN pokłóciłby się o ilość i pochodzenie reklam na jego kombinezonie, wyleciałoby pół zarządu, a odłożone pieniądze wydane by zostały na uzupełnienie pustych stanowisk. Kadra polska by upadła, a Stefan w najlepszym wypadku wrócił do Kontynentala.
• Rosja (Степан Турнбихов) – Степан byłby podporą kadry obok przeciętnego (relatywistycznie najlepszego) Korniłowa. W ten sposób zbudowana kadra rosyjska miałaby w końcu szanse na awans do drugiej serii w konkursie drużynowym. Dla Стефанa oznaczałoby to regularne starty w Pucharze Świata (i początki alkoholizmu).
• Rumunia (Ștefan Turbinescu) – Ștefan jako młody obiecujący Rumun spisywałby się przyzwoicie w MŚ juniorów czy w zawodach niskiej rangi aż do czasu, gdy trafiłby pod skrzydła Floriana Spulbera, który biłby go do krwi, gdy Ștefan próbowałby podjadać. W efekcie Ștefan przedwcześnie zakończyłby karierę a resztę życia pracował jako kierowca w Irlandii.
• Słowenia (Štefan Tunrbič) – w związku z rosnącą formą Słoweńców, Štefan mógłby mieć problemy ze znalezieniem miejsca w kadrze obok asa Krańca, niewiele gorszego Prevca, nieobliczalnego Damjana oraz syna pewnej szychy, Tepeša, który miejsce w kadrze ma zapewnione z bliżej nieznanych przyczyn. Mimo to startowałby w zawodach Pucharu Świata jako ten piąty, co raczej nie jest szczytem jego marzeń, choć jak wiadomo lepsze to niż nic.
• Szwajcaria (Stefan Thurnbichler, lol) – po zakończeniu kariery Küttela, byłby drugim reprezentantem kadry szwajcarskiej, dotrzymując samotnemu Ammannowi towarzystwa. Nie mylić proszę z dotrzymywaniem tempa.
• Szwecja (Staffan Turnbisson) – Staffan zostałby okrzyknięty następcą Jaafsa, ale podobnie jak w reprezentacji Chin, Staffan jeździłby najczęściej na zawody Kontynentala ze swoimi wybitnymi kolegami, a występy w Pucharze Świata, pomimo dobrych wyników i zbierania punktów, byłyby jedynie sporadyczne. Niemal jak w Austrii.
• Turcja (İstefanos Mohammad Turbnoğan) – byłby tureckim odpowiednikiem Władimira Zografskiego i jako jedyny liczący się reprezentant kraju podróżowałby po Pucharach Świata zdobywając pojedyncze punkty tu i tam, podczas gdy reszta tureckich skoczków poszła by w zapomnienie. Wraz z końcem kariery İstefanosa, tureckie skoki umarłyby na wiele lat.
• Ukraina (Степан Турнбенко) – Степан byłby najmocniejszym punktem drużyny ukraińskiej, pobiłby rekord kraju, regularnie kwalifikował się do zawodów i zdobywał punkty. Nie zmieniłoby to faktu, że Ukraina nie posiada drużyny, a do tego Boszczuk i Łazarowicz zakończyli kariery. Niestety, w związku z zaawansowaniem technicznym skoczni na Ukrainie, z czasem Степан spadłby do poziomu Szumbarecia.
• USA (Stephen Thurnbichler) – Stephen dostałby się do głównej kadry USA, zakładając że jego rodzice mieliby kasę na opłacenie podróży, trenera i pobytu w Europie. Stephen próbowałby dostać się na Igrzyska Olimpijskie. Zająłby tam miejsca w 4. i 5. dziesiątce, po czym zakończyłby karierę przed 30-tym rokiem życia, aby skupić się na nauce w jakimś kiepskim college'u.
• Węgry (István Turnbilagy) – István podróżowałby od czasu do czasu na zawody FIS Cup wraz ze swoimi kolegami, którzy regularnie zajmują tam ostatnie miejsca. W związku z brakiem treningu w drużynie węgierskiej, István po dobrym starcie szybko zacząłby współgrać ze swoimi kolegami.
• Włochy (Stefano Turnbolino) – chowany pod trenerską ręką Roberto Cecona, Stefano byłby znacznym wzmocnieniem włoskiej kadry, która podobnie jak francuska, z nowym zawodnikiem kwalifikować by się mogła do drugiej serii w drużynówkach. Prezentowałby mniej więcej poziom swoich reprezentacyjnych kolegów, a wszyscy czuliby się jak jedna, wielka rodzina.