Imperium Lechitów

Imperium Lechitów
Godło Imperium Lechitów. Adolf, ty złodzieju!
Stolica	Gniezno, później Carodom, potem Szczyt, następnie Poznań, po czym Carodom, następnie Przemyśl, a potem Kraków, Wizymierz, dalej Kruszwica, i w końcu Gniezno, i znowóż Szczecin, a na koniec macierzyste Gniezno.
Król	Pierwszy: Sarmata Ostatni: niby, Miesio, niby Kazio, niby Stasio
Ludność	Lechici, ludzie
Powierzchnia	A cj wie
Język urzędowy	słowiański, lechicki i inne
Ustrój	Monarchia Sarmacko - Szlachecko - Idealna
Religia	Pradawni bogowie Króla Juliana
Waluta	Ludzie

Imperium Lechitów było największym państwem świata, utrzymującym kontakty z kosmitami i siłami nadprzyrodzonymi.

Prawdziwy Polak i patriota o Imperium Lechitów

Imperium Lechitów to stek bzdur, wymyślony przez neopogan, by ogłupić Polaków.

Ignorant o Imperium Lechitów

Imperium Lechitów? A co to takiego?

Twój nauczyciel historii o Imperium Lechitów

Imperium Lechitów (znane też jako Wielka Lechia, Lechistan, lub Lehestan) – historyczne supermocarstwo istniejące w starożytności, rozciągające się do Łaby po Don oraz od Bałtyku po Morze Azowskie i Czarne. Największe mocarstwo w starożytności, podupadłe w średniowieczu, zniszczone przez Mieszka I – niemieckiego agenta i czeską marionetkę. Imperium nie miało stałej stolicy.

Historia

Imperium Lechitów istniało od czasów starożytnych, a więc w ciul długo. Niestety, ktoś zdołał zniszczyć kroniki, opisujące panowania niektórych królów, lecz historycy dotarli do źródeł, przedstawiających największych władców Wielkiej Lechii.

Król Sarmata

Adolf Hitler był znanym Aryjczykiem i być może Sarmatą

Pierwszym władcą Lechii był Sarmata I, przybysz z Elamu (dzisiejszego Iranu) zamieszkujący tereny dzisiejszej Częstochowy. Około 1800 r. p.n.e. założył swoje państwo – przyszłe Imperium Lechitów. Co ciekawe, był czystej krwi Aryjczykiem. Został on na długo zapamiętany, od jego imienia nazwano Morze Sarmackie i Ocean Sarmacki (niestety jakiś idiota zmienił ich nazwy na Morze Bałtyckie i Morze Północne).

Król Kodak Kodan

Plik:KodakDanzig.jpg

Pamiątka po Kodanie w Gdańsku

W latach 1759-1729 p.n.e. rządził król Kodan. Założył on miasto portowe Kodan (później znane jako Codanovia i Danzig Gdańsk). Miasto wkrótce stało się stolicą. Niektórzy naukowcy posuwają się do stwierdzenia, że król Kodan przyczynił się do rozwoju fotografii, którą w średniowieczu uznano za herezję. Na jego cześć powstała firma Kodak.

Król Lech I Wielki

Piwo jest spożywane w Polsce od niemal 4 tysięcy lat

Plik:Wojownik lechii.jpg

Starożytny husarz Lecha Wielkiego na dinozaurze

W latach 1729-1679 p.n.e. władzę w kraju objął Lech I Wielki – patriarcha narodu Lechów, założyciel Imperium Lechickiego (znanego wśród Persów i Turków jako Lehistan). Największym jego sukcesem było stworzenie Comes militi – armii rycerzy, protoplastów szlachty i żołnierzy wyklętych, która poruszała się na dinozaurach, które schowały się pod ziemią i przeżyły tak do czasów powstania państwa. Lech Wielki ustanowił też prawo, że kandydat na króla musi pochodzić z powszechnie szanowanego rodu szlacheckiego (z Lacha), czyli być rycerzem i mieć ukończone 25 lat. Ponadto ustanowił piwo narodowym alkoholem, o czym nie wie większość dzisiejszych jego konsumentów.

Od Filana do Wandala

Po śmierci Lecha Wielkiego władzę objął Filan. Podbił on północne ziemię, które na jego cześć nazwano Finlandią. Po śmierci Filana władza przypadła jego synowi Aleksandrowi, który ustanowił wódkę narodowym alkoholem. Na cześć ojca trunek ten nazwał Finlandią. Tradycja picia tego napoju przetrwała wśród Aleksandrów po dziś dzień. Około 1500 roku p.n.e. król Car I ustanowił nową stolicę – Carodonum, będący dzisiejszym Krakowem. Pałac królewski mieścił się na terenach dzisiejszej dzielnicy Stradom. W 1482 roku p.n.e. władzę objął Szczyt, który wybudował gród niedaleko Morza Bałtyckiego – Szczecin. Niestety, nie mamy informacji na temat królów Lechii następnych dwóch wieków. Następnymi znanymi nam władcami są: Alan II (a więc musiał być i Alan I) i Wandal.

Król Lech II Tomasz Lis

W IV wieku p.n.e. Aleksander Wielki skuszony żyznymi ziemiami oraz ogromnym wysłał do państwa swoich posłów, by ci ściągnęli z Lechitów trybut. Lechici poczuli się dotknięci i potraktowali posłów nieuprzejmie. Według relacji Wincentego Kadłubka najpierw przeto przedniejszym spomiędzy posłów żywcem połamano kości, po czym zdarte z ich ciał skóry wypchano częściowo najlichszą trawą morską i ten kruszec, ludzką skórę, lecz nieludzko odziany, odesłano. Aleksander Wielki zdecydował się na zaatakowanie Lechitów. Udało mu się złupić Kraków i dzisiejszy Górny Śląsk. Sprytni Lechici dowodzeni przez króla Lecha II wycinali sady, zabijali bydło i budowali tamy, by zmienić bieg rzeki (już wiemy, dlaczego Morze Aralskie wysycha), aż w końcu zdecydowali się na fortel – postawili atrapy wojowników, które zostały uznane przez wroga za armię lechicką. Gdy macedońskie wojsko zaatakowało atrapy i zorientowało się w oszustwo, to wojsko lechickie otoczyło armię i rozgromiło Macedończyków. Aleksander uszedł z życiem.

Po nim panowali Polach, Lisz, Posnan (założyciel Poznania), Lublin, Lubusz i Sandomir.

Król Lech III Ariowit

W latach 74-25 p.n.e. państwem rządził Lech III Ariowit. Władca ten toczył wiele batalii z Juliuszem Cezarem o Galię, jednak dzięki spiskom i zamachom Asterixa i Obelixa zdołał ją utrzymać tylko na 14 lat. W 59 roku p.n.e. pokonał legiony rzymskie dowodzone przez Juliusza pod Karrami (dzisiejsza Syria). Wojska Lechitów i Partów zabiły 20 tysięcy Rzymian. Po tej już trzeciej przegranej, Cezar poprosił o pokój, oferując swoją siostrę Julię za żonę. Król przystał na propozycję i został uznany przez senat przyjacielem Rzymu. W posagu otrzymał Bawarię, dlatego też tamtejsze miasto Vindelicum (dzisiejszy Augsburg) był nazywany miastem Lecha. Ze związku Ariowita i Julii narodził się Awiłło Leszek.

Niestety Juliusz Cezar musiał bardzo wiele pić, bo nie raczył wspomnieć o tym w swoich pamiętnikach.

Król Leszek IV Uznany

Po śmierci Juliusza Cezara, Rzymianie rościli sobie pretensje do Bawarii, co stanowiło nie lada wyzwanie dla syna Lecha III. I tak oto Oktawian August wysłał w 9 r. n.e. legiony rzymskie, by zajęły miasto Lecha – Vindelicum. Żołnierze cesarscy ponieśli sromotną klęskę, a niejaki Arminiusz zdobył rzymski sztandar z orłem białym, który to uwiecznił słowiańskie zwycięstwo, stając się symbolem Imperium. Niestety w 12 r. n.e. Oktawian August zdobył miasto Lecha, jednak do dziś możemy znaleźć w nim pamiątki po panowaniu Lechitów. Historycy odnaleźli nawet marmurową płytę z I w. ufundowaną przez cesarza: Na pożegnanie, Awiłłowi Leszkowi, Tyberiusz Klaudiusz, grób ten z czterema framugami, na osiem urn popielnych, jeszcze za życia jemu jedynie dla zaszczytu, na zupełną własność oddał. Po śmierci Leszka IV nastały rządy Wisława I (od niego nazwano rzekę Wandalę Wisłą), Witosława, Alaryka I, Dieteryka, Teneryka oraz Heldwiryka. Niestety, ich dokładne życiorysy zostały wyrwane z Kroniki Prokosza.

Plik:Słowiański vader.jpg

Kosmici byli żywo zainteresowani kulturą słowiańską (na zdjęciu ambasador zaprzyjaźnionego Imperium Galaktycznego)

W 14 roku n.e. Imperium Lechitów rozpoczęło program lotów kosmicznych. Kraj kupował kwarc od zaprzyjaźnionego narodu irańskiego, który był niezbędnym składnikiem do produkcji mikroprocesorów sterujących rakietami i sondami. W 26 roku mieszkaniec Codanovii Jan Twardowski poleciał na Księżyc. Loty na Marsa trzeba było wstrzymać przez lobbing chrześcijańskich grup wywrotowych. Po wielu latach chrześcijańscy zbrodniarze zatuszowali wszystkie ślady genialności Lechitów.

Od Wizymira Budowniczego do Radogoszcza II

Plik:Mapa Wielkiej Lechii.jpg

Imperium Lechitów u szczytu potęgi. Dokładność mapy świadczy o tym, że Lechici mogli oglądać Ziemię z Księżyca

W latach 292–340 panował król Wizymir Budowniczy. Walczył z Gotami, Szwedami i Duńczykami – zdobył i zajął Jutlandię. W jednej z bitew wziął do niewoli syna księcia Jarmaryka oraz córki króla duńskiego Sywarda I. W roku 340 założył miasto Bukowiec (dzisiejsza Lubeka) oraz rozbudował i nazwał miasto Wizymierz (dzisiejszy Wismar). Rozbudował także starożytny Kodan, wybudował w nim port i skład kupiecki na cały wschodni region. Za czasów Króla Mieczysława (340-386) nastał powszechny dobrobyt. Ludności zaczęło przybywać, toteż rolnicy nie nadążali z dostawami żywności. Część Słowian przeniosła się na tereny dzisiejszej Francji i Hiszpanii gdzie założyli swoje słowiańskie królestwa. Następcą Mieczysława był niejaki Radogoszcz – zadeklarowany wróg chrześcijaństwa i antysemita. Zorganizował wielką wyprawę na Italię. W następnych latach Słowianie kilkukrotnie plądrowali stolicę Cesarstwa. Dzięki jego machinacjom, Witosław II doprowadził do rozpadu Rzymu na część wschodnią i zachodnią. Niestety nie zdołał ukończyć swojego dzieła, bo został pojmany i zabity podczas oblężenia Florencji w 406 r. Później Wielką Lechię rozwijali: Corsico, Wisław II, Alaryk II i Alberyk II. Za panowania Jana I (526–566) i Radogoszcza II (566–613) Imperium Lechitów osiągnęło swój szczyt rozwoju militarnego i terytorialnego.

Wisław III, bezkrólewie i Krak I

Za panowania Wisława III (613–652) doszło do drastycznego w skutkach wzrostu tożsamości narodowej Morawian, Słowaków, Czechów, Karyntian oraz Słoweńców, którzy po wyborze własnego króla powołali państwo Samona. Przetrwało ono zaledwie 35 lat, jednak fakt jego egzystencji wykazał słabość Imperium Lechitów. Po śmierci Wisława III nastał okres interregnum (bezkrólewia), który trwał aż siedem lat. W końcu jednak na wiecu słowiańskim wybrano 12 wojewodów, którzy mieli zarządzać prowincjami Wielkiej Lechii. Byli oni zobowiązani do mianowania urzędników i dbania o swoje województwa. W razie ataku zbierali się oni i wybierali spośród siebie dwóch najlepszych dowódców – hetmana i jego zastępcę. Na początku ich rządy były prawe i słuszne, jednak z czasem zaczęli szukać własnych korzyści zamiast dobra ogółu.

Plik:Ratunek Baltazara Gąbki.jpg

Krak I żegna Smoka Wawelskiego i Bartoliniego Bartłomieja przed wyprawą do Krainy Deszczowców

W 694 roku wiec słowiański wybrał spośród wojewodów króla Kraka I, w uznaniu za jego waleczność i odwagę. Panował w Carodomie, a na jego drugim brzegu wybudował Kraków z zamkiem wawelskim. Ściągnął na dwór starego przyjaciela – Smoka Wawelskiego, i najlepszego kucharza – Bartoliniego Bartłomieja herbu Zielona Pietruszka. Wyciągnęli oni z Krainy Deszczowców profesora Baltazara Gąbkę, który to badał latające żaby. Ponadto Krak zdołał odepchnąć inwazję Franków, Rzymian i Sasów.

Od Kraka II do Lecha VI

Niestety, Krak II nie panował długo, bo zaledwie pięć lat. Został zamordowany w 733 r. przez swojego brata, a przyszłego króla – Lecha V Zabójcę. Okłamał wiec słowiański, twierdząc, że Krak zbytnio zbliżył się do niedźwiedzia, by podebrać mu miód. Przygotował sobie nawet na to świadków, jednak pewien leśniczy widział jak morduje króla i zgłosił to wiecowi. Został skazany na śmierć przez rozerwanie końmi, ale jego siostra Wanda ubłagała dla niego wygnanie. Ona również była niezłą manipulantką, bo w ten sposób zapewniła sobie tron. Na jej nieszczęście zaoferował jej się pewien brzydal, więc zmuszona była popełnić samobójstwo. Po tym wydarzeniu przez następne 20 lat znowu panowało 12 wojewodów, którzy w 760 roku na króla obrali Lecha VI Przemysława. Wybudował on miasto Przemyśl i odnosił znaczne sukcesy militarne.

Od Lecha VII do Lecha IX

Po śmierci Lecha VI wiec słowiański był tak nachlany, że nie chciało mu się decydować o elekcji. Postanowiono zatem, iż król zostanie wybrany na mocy wyścigu konnego. Przebiegły Leszek rozsypał w nocy żelazne szyszki, dzięki czemu konie rywali poraniły sobie kopyta. Wygrał wyścig i został Lechem VII. Oszustwo wydało się jednak cztery godziny później i nowy król został skazany na rozerwanie końmi. Lech VIII, który był drugi w wyścigu został nowym władcą Imperium. Był dobry, miłościwy, sprawiedliwy i pokorny. zapoczątkował tradycję turniejów rycerskich i kodeksu szlacheckiego. Lech IX Waleczny (panował w latach 800–824) zawsze osobiście angażował się w wojny, stając na czele swoich armii. Wyzwolił prawęgrów od haraczu, płaconego Grekom i Włochom. Całkowicie podporządkował sobie wybrzeże Morza Sarmackiego i umocnił swe rządy na ziemiach przyszłej Rusi Kijowskiej. Największym jego sukcesem było pokonanie wojsk Karola Wielkiego, który to nigdy więcej nie odważył się zaatakować Imperium. Jednocześnie Lech IX zachował przyjazne stosunki z Cesarzem, pogratulował mu m.in. zwycięstwa nad Arabami w Hiszpanii. Przed śmiercią zdołał przekonać wiec słowiański, by zamiast wojewodów, po jego śmierci panowało jego 20 synów.

Popielowie

Plik:Anakin w bazie KNS.gif

Ryksa zabija stryjów Popiela II

Panowanie Popiela I (824–830) rozpoczęła uroczysta przysięga jego 20 młodszych braci na wiecu słowiańskim. W mig przeniósł stolicę z Krakowa do Kruszwicy – Karol Wielki był zbyt blisko. Był znany ze swojego tchórzostwa, próżności i humanofilii. Ponoć był bardzo łaskawy, ale uciekał od problemów społeczeństwa. Zmarł w ataku serca. Jego syn, Popiel II (830–840) został wybrany przez 20 książąt, a zarazem jego stryjów (ach ten nepotyzm) w wieku 12 lat. Nie był w stanie samodzielnie zarządzać Imperium, więc przydzielono mu doradców oraz kilka żon – czeską, ruską, lechicką i saską. Konflikt pomiędzy ekumenicznymi religiami Imperium Lechickiego i Imperium Galaktycznego, a Kościołem katolickim sprawił, iż papieże zlecali mordowanie władców, czego miała dokonać specjalnie wyszkolona berlińska agentka Ryksa, będąca jednocześnie żoną Popiela II. Przez kilka lat udało jej się zdominować inne żony i nastawić króla przeciwko stryjom. W końcu podczas uczty zabiła wszystkich 20 książąt, po czym zbiegła z królem do Gniezna, gdzie zostali zamordowani (przeżyło ich troje synów). Na wieść o osłabieniu Imperium, król Saksonii uderzył razem z Litwinami, Łotyszami, Jadźwingowami i Roksolanami. Na dodatek Wisła wylała, przez co umarła spora część ludności. Upadek Imperium wydawał się nieuchronny.

W czasie bezkrólewia z lat 841–842 tron nielegalnie posiadali kolejno: Popiel III, Popiel IV, Kirkor i Balladyna (którą ostatecznie szlag trafił). Nimfa Goplana, która to potajemnie sterowała interregnum sprawiła, że społeczeństwo zaczęło stopniowo odwracać się od wiary swoich przodków. co opisał nam Słowacki. Historycy spierają się, który z Popielów wynalazł popielniczki.

Od Koszyszka do Wrocisława

W 842 roku, po burzliwych obradach, wiec słowiański obrał na króla Koszyszka I Piasta. Zrobił co mógł, by utrzymać państwo w jednym kawałku, jednak synowie Popiela robili wszystko, by do tego nie dopuścić, dopóki nie poślubił ich córek. Niestety, 1 stycznia 845 r. chrzest w obrządku rzymskim przyjęło 14 książąt – tuż pod okiem Koszyszka. Liczyli, że to uchroni ich przed najazdami czeskimi, jednak zaraz po tym, król Ludwik Niemiecki wkroczył na ziemie słowiańskie, by „poznać” nowo ochrzczonych. Czesi spuścili mu taki łomot, że ledwo uszedł z życiem, a po 855 r. wygonili wszystkich misjonarzy z Wielkich Moraw. Oczywiście kroniki o tym milczą.

Po śmierci Koszyszki w 862 r. władzę objął król Ziemowit I Reformator. Tolerował rozwój metodycznego cyrylynizmu na ziemiach Wielkej Lechii – bardziej skupiał się na odzyskaniu utraconych przez Popielów prowincji. Odbił Mazowsze, Prusy i zhołdował Wielkie Morawy. Był hojny, szczodry i łaskawy dla ludu i wojska, które zreorganizował od podstaw. Wprowadził dyscyplinę do armii, reformując system oficerski. Mianował kasztelanów i zakładał wsie. Dzięki niemu, Kazimierz Wielki miał co remontować. Zmarł w 892 roku i nie zdążył odbić ziemi krakowskiej, pomorskiej i kaszubskiej oraz prowincji zachodnich między Wezerą a Odrą. O jego następcy, Wrocisławie, wiemy niewiele. Zdołał podbić Wielkie Morawy i zginął w 896 w zasadzce, próbując odbić ziemie północne.

Król Lech X Dzielny

W latach 896–921 w Imperium Lechitów rządy sprawował Lech X, ku aprobacie wiecu słowiańskiego. Pragnąc pomścić brara (króla Wrocisława) zorganizował wyprawę na ziemie północne, złożoną z dwóch armii. Pierwsza, pod dowództwem hetmana Starży herbu Topór została okrążona, jednak na odsiecz przybyły oddziały Lecha, które zmasakrowały wojska zbuntowanych książąt. Po powrocie do Gniezna złożył podziękowania bogom słowiańskim i chrześcijańskim, gdyż uczestniczył w ceremoniach obydwu religii. W późniejszym okresie uwolnił i odesłał do domów większość zakładników, którzy mu wierność przysięgali. Wszyscy w czasach jego panowania słowa dotrzymali. Lech X nie blokował działalności misjonarskiej na terenach Wielkiej Lechii – powstawały zoraz to bogatsze cerkwie, na których ruinach mafie wybudowały katedry i plebanie. Innym dowodem wcześniejszego chrztu Lechii jest list – skarga arcybiskupa Theotmara z Salzburga z 900 roku do papieża, że cały wschód (Małopolska, Śląsk, Wielkopolska) jest już ochrzczony przez uczniów Metodego i w związku z tym bawarscy misjonarze obrządku rzymskiego nie mają co robić. Na początku X w. zdołał odbić od Wielkich Moraw (te megalomańskie Pepiki) Małopolskę z Krakowem.

Króla Bolesława I nazwano Chrobrym, ponieważ przydomek Dzielny był już zaklepany, co dowodzi istnienia Imperium.

Król Ziemomysł I

Ziemomysł podczas swojego panowania (921–957) nie zdołał utrzymać zdobyczy swojego ojca i utwierdzić dawnej potęgi Imperium na arenie międzynarodowej. To właśnie za jego panowania ugruntował się podział na Słowian Zachodnich, Wschodnich i Połudnowych, z których każde miało własne interesy. W tym samym czasie w Niemczech rządził Henryk I który w mgnieniu oka zaatakował Wielką Lechię, wycinając w pień kobiety i dzieci. W następnych latach Ziemomysł tracił prowicje, których Polska miała już nigdy nie odzyskać – Meklenburgię, Hamburg, Lubekę, Wismar i Magdeburg. Później margrabia saski (sic!) Geron zaprosił 30 książąt słowiańskich na uroczystą kolację, gdzie też zostali upici i zabici. Wtedy też utarło się powiedzenie Głupi Pijany jak Polak.

Król Mieszko I

Mieszko I – niszczyciel Imperium, zbrodniarz i zdrajca

Panujący w latach 957-966 Mieszko I przyjął chrzest w szczecińskiej cerkwi. Na cześć tego wydarzenia stolicę przeniesiono do Szczecina. Niestety przyjął potem chrzest katolicki układając się z Czechami, który dwa wieki wcześniej wywołali wojnę domową, po której uzyskali niepodległość. Gniezno odzyskało w ten sposób tytuł stolicy, zaś zdrada państwa na rzecz układu z wrogiem skończyła się wymuszoną abdykacją Mieszka I, który utracił koronę. Chrzest w obrzędzie katolickim w 966 roku uznaje się za koniec Imperium Lechickiego i początek Polski. Upadek państwa przez Mieszka I spowodował, iż niektórzy mieszkańcy państwa uciekli na zachód, by tam móc porywać kobiety, grabić oraz zabierać złote monety. Nie mniej Polska odziedziczyła tradycję lechicką, którą kontynuowali kolejni władcy wywodzący się z rodu lechickiego. Ostatnim władcą z rodu Lechów był Kazimierz Wielki, który wraz z jego ojcem, Władysławem Łokietkiem odbudowali imperium, ale na modłę zachodnią.

Wraz z kolejnymi latami przedstawiciele kościoła rzymskokatolickiego systematycznie fałszowali dokumenty historyczne, zacierając ślady po Imperium Lechitów. Duży w niej udział mieli zdradzieccy królowie, potomkowie Piasta i katoliczki Rzepichy, która według tradycji miała skazić ród złą krwią.

Ustrój polityczny

Władzę w kraju sprawował król, reprezentujący państwo. Od początku istnienia państwa, ustrój polityczny opierał się na demokracji – wszyscy mieszkańcy brali udział w wyborach, a król miał za zadanie reprezentować kraj. Jak widać, monarchia w Imperium Lechitów wyglądała zupełnie inaczej niż w sąsiednich państwach, w których królowie tworzyli totalitarne reżimy. Oczywiste jest, że mieszkańcy mogli wybierać króla czy głównego wodza wyprawy krzyżowej – wojewody. Współcześni historycy uważają, że ówczesna struktura organizacyjna była pierwszą wolną demokracją bezpośrednią na świecie, która objęła wszystkich mieszkańców.

Religia

Przez wiele tysięcy lat Lechici wyznawali religie opierające się częściowo na obecnych ruchach new age. Lechici wyznawali wartości kosmiczne, gdzie człowiek był swobodną, wolną cząstką Wielkiego Kosmosu–Matki, a nie przedmiotem ucisku i wyzysku. Ważniejszymi bóstwami byli: Lela, Polela, Łada, Pochwista, Jesze, Nija.

W okolicach 7 roku p.n.e. narodził się Jezus Chrystus. Jego nauki dotarły V wieku do Polski, jednak spaczenie nauk Chrystusa przez ówczesnych papieży sprawiły, iż w państwie powstało prawosławie, będące zreformowanym kościołem katolickim. Niestety kościół ten odrzucił swoje nauki i na skutek wielkiej schizmy przyjął nowe dogmaty podczas spotkania popów w 1054 roku.

Lechia w Biblii

Katoliccy zwolennicy turbolechityzmu w Biblii zauważyli, że Lechia jest opisana w niektórych fragmentach Pisma Świętego! Na przykład w tym fragmencie jest wymieniona kilka razy:

Wtedy Filistyni wyruszyli i rozbili swoje namioty w Judzie, a robiąc wypady, docierali aż do Lechi. Kiedy przybył do Lechi, Filistyni na jego widok zaczęli wznosić radosne okrzyki. Wtedy duch Boga zawładnął nim, a powrozy, którymi był skrępowany, stały się nagle jak spalone włókna lniane i opadły z jego ramion. Znalazłszy szczękę oślą, jeszcze świeżą, chwycił ją i zabił tysiąc mężów. I powiedział Samson: Przebiłem ich oślą szczęką, oślą szczęką zabiłem ich tysiąc. Wypowiedziawszy te słowa, odrzucił oślą szczękę, a miejsce owo nazwano Ramat-Lechi. I rozwarł Bóg szczelinę, która się znajdowała w skale w Lechi, i wypłynęła z niej woda. Kiedy Samson ugasił pragnienie, ożywił się i nabrał nowych sił. Dlatego nazywa się to źródło: En-Hakkore. Bije ono do dnia dzisiejszego w Lechi.

Niestety, dla turbolechitów, za omówienie powyższego fragmentu zabrał się pewien heretyk z bloga „se czytam”. W siódmej części artykułu pod tytułem Turbolechickie zidiocenie, czyli dojenie frajerów, rozłożył on ten fragment na czynniki pierwsze. Jeżeli wam – turbolechitom, starczy nerwów, możecie przeczytać pozostałe sześć części tego bloga.

Badania historyczne

Pierwszą kroniką prezentują historię Państwa Lechitów była Kronika polska przez Prokosza w wieku X napisana. Kolejne opisy państwa znalazły się w kronice Wincentego Kadłubka. Ogromne badania nad Imperium Lechitów organizowali Sarmaci oraz twórcy romantyczni. Ci drudzy wydali drukiem Kronikę Prokosza wraz z komentarzami Juliana Ursyna Niemcewicza – znanego historyka żyjącego w XVIII wieku. Niestety Austriak Joachim Lelewel (nie reprezentujący polskich interesów) zasiał niepewność wśród Polaków, uważając, iż kronika jest fałszywką pochodzącą z 1764 roku. Współczesne badania zweryfikowały oskarżenia Lelewela, które okazały się bezpodstawne. Jak się okazało, kronika pochodzi z końca X wieku. Po jej spisaniu księga trafiła do Ottona III – największego przyjaciela Bolesława Chrobrego. W 1764 roku magnat Przybysław Dyjamentowski kupił księgę od pruskiego rządu, w zamian za wybranie Stanisława Poniatowskiego (rosyjskiego pachołka, będącego pożytecznym idiotą dla Prus) w wolnej elekcji.

Indianie a Lechici

Kawa Inka – produkowana od starożytności najpierw z lechickich, a później z polskich zbóż. Na jej cześć nazwano państwo inkaskie i plemię Inków

Plik:Brambory-v-kbeliku.jpg

Ziemniaki (właść. „pyry") – warzywo przywiezione do Ameryki Południowej przez naszych lechickich przodków

Ostatnio Latynoamerykańscy naukowcy przeprowadzili swoje własne badania, które jednoznacznie wskazują na lechickie pochodzenie zarówno Inków, jak i niektórych plemion północnoamerykańskich. Założycielem państwa inkaskiego był Manco Capac (właść. Mańko Kopacz, dalece spokrewniona jest z nim była premier Ewa Kopacz), który żył w VI wieku p.n.e. (nie jak przyjmują niektórzy badacze – w XII lub XIII wieku n.e.). Zarówno państwo, jak i plemię Inków nazwano od kawy – wynalazku Lechitów. Mańko Kopacz był lechickim szlachcicem, który wyruszył do Ameryki Południowej ze swoją świtą w celu zasiedlenia kontynentu (a więc byli prawdopodobnie jego odkrywcami). Niestety wkrótce doszło do podziałów i część jego ekipy wyruszyła do Ameryki Północnej tworząc sfederalizowane Państwo Indiańskie, które sięgało od Alaski do Ameryki Środkowej. Zarówno grupa lechickich szlachciców pod wodzą Mańko Kopacza, jak i buntownicy, którzy się odłączyli i popłynęli do Ameryki Północnej, zasymilowali się z miejscową ludnością i potrafili nią zawładnąć. Z Państwa Indiańskiego dzisiaj pozostały tylko niektóre nazwy plemion, których ziemie były też jednostkami terytorialnymi tego państwa. Założyciele tego państwa nazwali te jednostki terytorialne od swoich miejsc pochodzenia, np. przodkowie członków plemienia Komanczów pochodzili z Komańczy, Lipan z Lipian, a Kiowa z Kijowa (wszak świta Mańko Kopacza pochodziła z całego imperium). Stolicą państwa było Indianów (utożsamiane dzisiaj z Dallas w Teksasie, od tej nazwy powstała nazwa państwa). Niestety nic nie wiadomo o pierwszych władcach tego imperium, można jedynie przypuszczać, że nie rządził nim król, a grupa szlachciców, tzw. „50 mędrców lechickich". Można też przypuszczać, że przekazywali oni swoją część władzy w państwie jednemu ze swoich potomków. Nie wiadomo też kiedy to państwo upadło ani z jakich przyczyn. Miało złożoną – politeistyczną religię z licznym panteonem bóstw.

Ci lechiccy odkrywcy przywieźli do Ameryki swój wynalazek – kawę zbożową, która była produkowana z lechickich zbóż.

Lechici do nowej ziemi przywieźli też ziemniaki. To od słowa „pyra" z dzisiejszej gwary Wielkopolskiej pochodzi nazwa państwa „Peru" ( a nie od Ryśka Petru) – ulubionego przysmaku potomków Lechitów.

Lech w językach obcych i współczesnej wersji języka polskiego

• W języku węgierskim słowo Polak brzmi Lengyel. Nazwa ta pochodzi od słów Lech i Angyel, czyli Pan i Anioł. Nazwa Polski (Lengyelorszag) tłumaczy się jako Państwo Panów Aniołów.
• Po arabsku natomiast słowo Lah ma dodany przedrostek określony Al i stąd wziął się słynny Allah, co znaczy dosłownie Bóg właściwy. Nazwa państwa po arabsku brzmiała Lahestan, czyli Kraj Boga.
• Wariację z arabskiego przyjęli także Żydzi, którzy przekształcili słowo Lech na Lah, a potem Jah. Od nazwy mieszkańca Imperium Lechitów wywodzi się słowo Jahwe – Bóg.
• Podczas wojny z Aleksander Wielkim powstało znane przysłowie Strachy na Lachy, który ma symbolizować odwagę Lachów, którzy wchodzili na głowie wyimaginowanym strachom. Powiedzenie żyje do dzisiaj.
• Słowo Leszka (oznaczające mieszkankę Imperium Lechitów) wyewoluowało w języku polskim do loszka, czyli określenia ładnej kobiety.

Przypisy

Imperium Lechitów

FNORD!  Ten artykuł jest zbyt bliski PRAWDY! Zapomnij o tym co tu przeczytałeś lub przygotuj się na pranie mózgu bądź eliminację.