Takisobie szarpidrut

Takisobie szarpidrut – samozwańczy podgatunek gitarzysty (niepotrzebne ogniwo ewolucji?) który myśli, że jest tró i/bo słucha Metalliki, podczas gdy wszyscy mają go w dupie. Najczęściej zagłusza próby zespołów wygrywając bez umiaru i umiejętności kawałki w jego mniemaniu jedynej słusznej prawdziwie metalowej kapeli. Nie jest też świadom że nie wszyscy muzycy w zespole podzielają jego zainteresowania.

Występowanie

Nieświadomy szarpidrut rzadko występuje na scenie. Nie uważa też tego za problem. Zwykle dołącza do kapeli w miejsce mrocznego gitarzysty który właśnie stał się warzywem. Ze względu na wyjątkowo, nawet jak na rockersów, aspołeczne zachowanie i niskie umiejętności jest bardzo szybko wykopywany (co bardziej kulturalne kapele poinformują go o tym fakcie uderzeniem glana, inne po prostu go oleją). Trudno więc określić, gdzie gatunek (poza budką z piwem) występuje regularnie.

Pochodzenie

W dzieciństwie i wczesnej młodości nie wyróżniał się z tłumu. Pewnego dnia w początkach okresu dojrzewania zdecydował iż w ramach buntu i poszukiwania lachonów zostanie metalem. Wbrew woli rodziców zapuścił włosy oraz kupił za ich pieniądze gitarę elektryczną. Następnie, jako że wyszukiwarka Google jako pierwszą odpowiedź na słowo „metal” zwróciło stronę o zespole „Metallica” uznał tenże zespół za istotę, sedno, początek i koniec, jednoelementowy kanon heavy metalu, metalu, thrash metalu i muzyki jako takiej. Następnie przez lata udoskonalał umiejętności gry utworów swoich idoli wykorzystując tabulatury z Internetu i nadmierny zapał.

Cechy charakterystyczne

• W zasadzie przypomina metala, czasem też (w początkowych fazach rozwoju) kindermetala, choć w odróżnieniu od nich spędza wiele godzin na wyśmiewanie Tokio Hotel na forach internetowych – w efekcie zachowuje się tak samo. Posiada też elementy żula i nierzadko kompleksy które ukrywa bezczelnością i wyjątkowo szybką grą.
• Od samego początku posiada więcej koszulek Metaliki niż ta wydała płyt, choć czasem jego znajomość przez dość długi czas ogranicza się do kilku bardziej znanych kawałków i kupionej na bazarze płyty St. Anger zespołu „Metalika”.
• Na szczęście posiada własny sprzęt (jego jedyny atrybut jako gitarzysty), na przykład wiosło firmy Krzak lub Majonez, lub po prostu jakieś tam wiosło. Posiada też wzmacniacz gitarowy 10- lub 15- watowy (tzw. „kieszonkowy”) – z tego powodu jego zagrywki mają niską szkodliwość społeczną.
• Czasem poszerza krąg swoich ofiar o kolejne kultowe kapele, takie jak Iron Maiden, Black Sabbath, Slayer czy Marilyn Manson.
• Zawsze jest szczerze nienawidzony przez prawdziwych fanów wszystkich wymienionych wyżej kapel.

Perspektywy na przyszłość

Czasem w związku z odciskami na pupie rezygnuje z kariery muzycznej i zostaje np. zawodowym graczem komputerowym. W innych przypadkach gdy zbyt przejmuje się swoimi niepowodzeniami zostaje typowym żulem. Czasem też z odrobiną szczęścia i pomocą życzliwych osób rozwija swoje umiejętności, poszerza repertuar i zostaje prawdziwym gitarzystą, czasem nawet mrocznym.