DJ

DJ Kitku podczas wykonywania popisowego miksu

DJ (Disk dżokej) – osoba zajmująca się odtwarzaniem muzyki, swojej lub innych wykonawców. W przypadku DJ-ów, którzy dokładają do imprez, ZAiKS odstępuje od ściągania tantiem.

Początki

Jeżeli decydujesz się na gramofony, na początku będziesz musiał nauczyć się synchronizować dwie płyty, potem dobierać tonacje i akordy. Jak uda ci się pierwsze, to nie uda ci się drugie i następna osoba kupi na Allegro twój „używany, ale grany tylko w domu” sprzęt, żeby spróbować szczęścia.

Podział

Standardowy DJ numetalowy, w tym przypadku Sid ze Slipkonta

• DJ dyskotekowy – jazdowicz, lep w białej koszuli niosący pudełko cedeerek.
• DJ klubowy – deolog oddany swojej sprawie tak mocno, że sprzedaje ubrania, żeby kupić winyle. Hardcorowcy nawet nie słuchają tego, co kupują – ważne że wytwórnia jest brytyjska.
• DJ szkolny – przeważnie popularny chłopak, żeluś i hip-hopowiec w jednym, przy tym jeszcze z poprawnymi ocenkami, czyli pełen pakiet.
• DJ hip-hopowy – tworzy muzykę, jednak jeśli skład postanowi nagrać jakiś clip, DJ służy jedynie jako ozdoba do rymujących kolegów i scenografii.
• DJ radiowy – to on mówi: Dzień dobry, dzień dobry, pora wstawać, cały [tu proszę wstawić nazwę miasta] budzi się do życia. Ma prostą tracklistę złożoną z obecnych hitów. Zawsze energiczny i kipiący optymizmem niczym ziemniaki, które zostawiono na włączonym gazie.
• DJ numetalowy – najbardziej ekstremalna forma DJ-a. Albo jego scratche zagłuszają muzykę, albo też zupełnie ich nie słychać. Większość kapel numetalowych (np. Slipknot, Linkin Park, Limp Bizkit) przyjmuje DJ-a, gdyż odlotowo on wygląda, lecz gdy okazuje się, że chłopak (nigdy dziewczyna) na serio chce angażować się w muzykę, wciska mu się w rękę sampler. DJ numetalowy koniecznie musi rozkręcić nikomu nieznaną karierę solową. Obowiązkowo musi być Amerykaninem obcego pochodzenia, np. angielskiego (Slipknot), koreańskiego (LP), lub też łotewskiego (Limp Bizkit).
• DJ progresywny – działa i komponuje sam, choć zna się z każdym liczącym się w przemyśle muzycznym artystą. Tworzy w gatunkach, jak dubstep, czy też house, lub takich, których nazw nie znają nawet muzykolodzy (np. moombahton). Zajmuje się kreowaniem rozbudowanych form muzycznych z użyciem komputerów i rozbudowanego sprzętu diżejskiego, acz postawą jego kompozycji jest zawsze „łup-łup-łup”. Tworzy remiksy zapychające single czołowych gwiazd, a także wydaje oryginalnie nazwane albumy (np. Neon Future IV), na których śpiewa mu istny przekrój wokalistów, od gwiazdek pop, po chóry mongolskie. W wolnym czasie dorabia jako producent.
• DJ amatorsko-gwiazdorski – typ spotykany relatywnie rzadko w środowisku naturalnym. Czasem muzyk osiągnął już w życiu wszystko, jego zespół się legendą, albumy wykupiono w milionach egzemplarzy, zabezpieczając jego przyszłość. Ten jednak nie potrafi śpiewać, co przekreśla szansę na nagrywanie albumów solowych, nie jest także główną gwiazdą formacji na miarę gitarzysty. Gdy po jakimś czasie znudzi mu się udzielanie na różnych płytach jako muzyk sesyjny, z nudów może kupić sobie gramofony i zostać DJ-em, koncertując w małych klubach dla oddanych fanów. Z istotnych przykładów można wymienić basistę System of a Down Shavo Odadjiana i klawiszowca Depeche Mode Andy'ego Flechera.
• DJ popowy – piękny młodzieniec specjalizujący się w tworzeniu hitów na zawołanie do wykonania który zaprasza rzesze nikomu nieznanych wokalistów. Zawsze uśmiechnięty, walczy z depresją i alkoholizmem. Didżejowaniem zajmuje się tylko trochę, głównie układa adresowane do ciemnego ludu rytmy na syntezatorze.

Zobacz też

• CJ Stone

To jest tylko zalążek artykułu z dziedziny muzyki. Jeśli wytrzymasz 10 minut w słuchawkach – rozbuduj go.