DJ
Z Nonsensopedii, polskiej encyklopedii humoru
DJ (Disk dżokej) – osoba zajmująca się odtwarzaniem muzyki, swojej lub innych wykonawców. W przypadku DJ-ów, którzy dokładają do imprez, ZAiKS odstępuje od ściągania tantiem.
Początki
Jeżeli decydujesz się na gramofony, na początku będziesz musiał nauczyć się synchronizować dwie płyty, potem dobierać tonacje i akordy. Jak uda ci się pierwsze, to nie uda ci się drugie i następna osoba kupi na Allegro twój „używany, ale grany tylko w domu” sprzęt, żeby spróbować szczęścia.
Jeśli jednak okazałeś się być twardym zawodnikiem, który nie lubi poddawać się, powinieneś podłączyć mikser między swoje gramofony. Zabawa się skończyła. Pora na didżejowanie. Ustawienie sprzętu powinno wyglądać tak:
Udało ci się wydobyć z tego jakieś dźwięki? Gratulacje! Zostałeś DJ-em.
Podział
- DJ klubowy – deolog oddany swojej sprawie tak mocno, że sprzedaje ubrania, żeby kupić winyle. Hardcorowcy nawet nie słuchają tego, co kupują – ważne że wytwórnia jest brytyjska.
- DJ hiphopowy – podstawowy rodzaj DJ-a. Ubrany w dresy osobnik, który kocha robić scratche i inne dziwne dźwięki poprzez pocieranie płyt w gramofonie. Stanowi tło dźwiękowe do raperów, którzy w połączeniu z nim nazywają się MC (Mistrz Ceremonii). Większość DJ-ów występuje u boku raperów i podczas, gdy ci zażywają narkotyki w towarzystwie płci pięknej, oni kombinują jaki bit wymyślić do nowego utworu. Kariera DJ-a hiphopowego rozpoczyna się, gdy ten zaczyna tworzyć mixtape-y, czyli albumy z nagranymi przez siebie kompozycjami pocierania płyt z dołożonym rapowaniem kolegów. Jeśli wykorzystał w nagraniu fragmenty innych utworów, to wtedy mixtape staje się nielegalem i daje DJ-owi hiphopowemu +30 punktów do bycia tró. Mile widziana jest oryginalna do granic absurdu ksywka, np. „Mike Will Made It”, „Swizz Beatz”, „Afrika Bambaataa”, czy też w skrajnych przypadkach „Grand Wizard Theodore”.
- DJ dyskotekowy – dusza każdej imprezy, od szkolnej potańcówki po dyskotekę w wiejskiej remizie. Właściwie nie posiada żadnych umiejętności didżejskich, zajmuje się jedynie odtwarzaniem hitów disco polo i krzyczeniem Cała sala bawi się!, lub, jeśli posiada niemieckie korzenie, Wszystkie ręce do góry!. Obowiązkowymi elementami jego aparycji jest biała koszula i mnóstwo żelu we włosach, które stoją sztywno, niczym warta pod Grobem Nieznanego Żołnierza.
- DJ radiowy – to on mówi: Dzień dobry, dzień dobry, pora wstawać, cały [tu proszę wstawić nazwę miasta] budzi się do życia!. Ma prostą tracklistę złożoną z obecnych, tanecznych przebojów. Zawsze energiczny i kipiący optymizmem niczym ziemniaki, które zostawiono na włączonym gazie. DJ-em jest tylko z nazwy, bo jego rola sprowadza się do mówienia i wybiera piosenek, które należy włączyć.
Standardowy DJ numetalowy, w tym przypadku Sid Wilson ze Slipkonta
- DJ numetalowy – najbardziej ekstremalna forma DJ-a. Albo jego scratche zagłuszają muzykę, albo też zupełnie ich nie słychać. Większość kapel numetalowych (np. Slipknot, Linkin Park, Deftones, Limp Bizkit) przyjmuje DJ-a, gdyż odlotowo on wygląda, lecz gdy okazuje się, że chłopak (nigdy dziewczyna) na serio chce angażować się w muzykę, wciska mu się w rękę sampler. DJ numetalowy koniecznie musi rozkręcić nikomu nieznaną karierę solową. Obowiązkowo musi być Amerykaninem obcego pochodzenia, np. angielskiego (Slipknot), koreańskiego (LP), meksykańskiego (Deftones), lub też łotewskiego (Limp Bizkit).
- DJ progresywny – działa i komponuje sam, choć zna się z każdym liczącym się w przemyśle muzycznym artystą. Tworzy w gatunkach, jak dubstep, czy też house, lub takich, których nazw nie znają nawet muzykolodzy (np. moombahton). Zajmuje się kreowaniem rozbudowanych form muzycznych z użyciem komputerów i rozbudowanego sprzętu diżejskiego, acz postawą jego kompozycji jest zawsze „łup-łup-łup”. Tworzy remiksy zapychające single czołowych gwiazd, a także wydaje oryginalnie nazwane albumy (np. Neon Future IV), na których śpiewa mu istny przekrój wokalistów, od gwiazdek pop, po chóry mongolskie. W wolnym czasie dorabia jako producent.
Standardowy DJ popowy, na obrazku Avicii - DJ popowy – piękny młodzieniec specjalizujący się w tworzeniu hitów na zawołanie. Do ich wykonania zaprasza rzesze nikomu nieznanych wokalistów wszystkich trzech płci. Zawsze uśmiechnięty, walczy z depresją i alkoholizmem. Didżejowaniem zajmuje się tylko trochę, głównie układa adresowane do ciemnego ludu rytmy na syntezatorze.
- DJ amatorsko-gwiazdorski – typ spotykany relatywnie rzadko w środowisku naturalnym. Czasem muzyk osiągnął już w życiu wszystko, jego zespół się legendą, albumy wykupiono w milionach egzemplarzy, zabezpieczając jego przyszłość. Ten jednak nie potrafi śpiewać, co przekreśla szansę na nagrywanie albumów solowych, nie jest także główną gwiazdą formacji na miarę gitarzysty. Gdy po jakimś czasie znudzi mu się udzielanie na różnych płytach jako muzyk sesyjny, z nudów może kupić sobie gramofony i zostać DJ-em, koncertując w małych klubach dla oddanych fanów. Z istotnych przykładów można wymienić basistę System of a Down Shavo Odadjiana i klawiszowca Depeche Mode Andy'ego Flechera.
